Poradnik pisania – ćwiczenie 3

Zdrapywał mimowolnie etykietkę z wilotnej butelki. Ławka przed sklepem była pusta; urzędujący na niej codziennie podpici emeryci poszli już do domów, do swoich czułych żon, dorosłych dzieci i wykrochmalonych pościeli. Adam siedział więc samotnie, wyciągając przed siebie bose stopy, podpierając opadającą głowę o framugę drzwi. Słońce już dawno zaszło, pozostawiając po sobie tylko cienką, jasną linię, namalowaną na kancie odległego horyzontu. Wieczór był ciepły; w wysokich trawach grały świerszcze, rosnący obok sklepu kwitnący czarny bez szumiał lekko, poruszany delikatnym wiatrem ze wschodu, rozsiewając oszałamiający zapach po całej okolicy. Zza zakrętu wytoczył się Jojo, jadący na starym składaku; rower skrzypiał cicho, brnąc cierpliwie przez rozstępujący się przed przednim kołem żwir, którym wysypane było pobocze drogi. Jojo podniósł rękę, witając Adama niemym gestem, i zniknął za kolejnym zakrętem. Znowu zapadła cisza. Adam zamknął oczy, drapiąc się lekko po nodze. Nie musiał wracać do domu, żona już dawno poddała się w walce o jego wolny czas. Dzieciaki pewnie już spały, więc na wieczorne mówienie „dobranoc” i tak był spóźniony. Przekręcił się nieco na niewygodnej ławce. Horyzont ściemniał już całkowicie; na czystym, czarnym niebie świeciły jedynie srebrne punkciki gwiazd.
Gdy Adam się obudził, noc była smolista. Niebo zasnute były ciemnymi chmurami, przesłaniającymi księżyc i gwiazdy. Adam wyciągnął z kieszeni telefon i zaświecił ekran, podnosząc się z ławki. Niebieski blask padł na stojącego przed nim mężczyznę. Adam opadł z powrotem na ławkę, otwierając usta w niemym krzyku. Telefon zgasł. Zaraz potem ciemne ramiona objęły szyję Adama, a zwinne dłonie wślizgnęły się za jego kołnierz. Adam zamarł ze strachu. Chwilę później nieznajomy mężczyzna cofnął się krok w tył, kryjąc w nieprzeniknionej ciemności.
Ranek zastał Adama leżącego na ławce, trzymającego się obiema dłońmi za kark. Pod zaciśniętymi mocno palcami widniała mała, krwawiąca lekko ranka.
Następnego lata ławka przed sklepem stała pusta. Bez zdziczał, a porzucony w rowie składak kompletnie zardzewiał. Zaraza zabiła wszystkie kobiety i połowę mężczyzn, reszta mieszkańców uciekła z wioski.
Z HIVem nie ma żartów.

No, w końcu wolny, spokojny wieczór by nadrobić zadania :).

– Jesteś pewna, ze on jest wykarmiony?
Dobiegło go tylko krótkie parsknięcie z lewej.
Tia na lekko ugiętych nogach balansowała przenosząc ciężar z jednej strony ciała na drugą. Powoli obracała nadgarstkami, których powolny ruch budził błyskające ostrza. Dostał takim „promyczkiem śmierci” po oczach kiedy na nią spojrzał. Wyszczerzyła zęby w pełnym szkorbutu uśmiechu.
– To zależy co masz na myśli, Bo.
Pokład poruszał się delikatnie pod ich stopami. Pogoda był piękna, smród okrutny, a cisza morska boleśnie kłuła w resztki nadziei.
– Jak to?
Ugięły się pod nim kolana, i nie działo się tak za sprawą zgrabnego balansowania. Przeniósł spojrzenie na ubranego w łachmany potężnego mężczyznę, który zbliżał się do nich zaciskając i rozluźniając pięści. Miał otwarte usta i błędne spojrzenie, które nie pozostawiało złudzeń co do poziomu jego inteligencji. Wziął go na pokład do cięższych robót, był posłuszny niczym wół. Dopóki nie był głodny.
Bo przełknął ślinę głośno i z nadzieją wpatrywał się w kilku jego kamratów i podwładnych, którzy zajmowali ocienione pozycje za plecami olbrzyma.
– Hej! Beczkę rumu każdemu, kto…
– Wal się.
Po pokładzie popłynął szyderczy śmiech.
Taki sam usłyszał za sobą.
Tia jednak nadal obracała ostrzem wodząc spojrzeniem od wielkoluda do niego.
Zaczął się bać. Bardzo. Wnętrzności obróciły mu się co najmniej dwukrotnie, co i tak było średnio bolesne z powodu pustego żołądka. Jęknął cicho.
– Tia?
Obdarta, umorusana dziewczyna wzruszyła ramionami.
– Głodny to on nie jest, ale z całej prawie załogi już dawno zrobił panienki.
Bo spojrzał po sparszywiałych gębach kryjących się w cieniu mostka. Szczerzyli się do niego obleśnie.

To, co zobaczył było gorsze od najgorszych koszmarów jakie mogły się przyśnić komukolwiek.
To, co zobaczył nie miało kształtu. Ani koloru. Nie było też jednak bezbarwne.
To, co zobaczył nie było nawet prawdziwe.
To, co zobaczył powinni widzieć tylko martwi.
Czy był martwy?
Przecież stał tam, myślał. Bał się, serce było w ruchu, pocił się.
Musiał żyć.
Czemu więc to widział?
Czy to kara? Ale za co? Niczym nigdy nikomu nie zawinił. Był dobrym człowiekiem. A nawet jeśli, to z pewnością nie zasługiwał na taką karę.
Czy kiedykolwiek ktoś widział to co on? Czy ktoś przeżył takie spotkanie? Czy on przeżyje?
Czemu on tu w ogóle stał? Nic go nie trzymało. Prócz strachu.
Może to, co widział, to właśnie strach. Śmierć przecież wygląda inaczej, wszyscy to wiedzą.
Nie ma kształtu, ani koloru… Zatem to…
Nicość.

Wiem, że nie do końca o to chodziło, ale kiedy tylko przeczytałem temat, od razu zamarzyło mi się coś w stylu Lovecrafta. Musiałem 🙂

Zacznijmy od onomatopei, aby udowodnić, że odpowiednio dobrana, będzie pasować:

,,Kap, kap” krople wody z nieszczelnej rury spadały na podłogę. Justin Bieber schował się za starą szafą z wybitym lustrem. Wątła żarówka oświetlała wnętrze piwnicy nie bardziej, niż słaba muzyka jednego wykonawcy może zniszczyć całą sztukę. Justin podkurczył wydepilowane nóżki, kiedy morderca się zatrzymał.
O nie! Co ze mną będzie!? – Cały dygotał i obgryzał różowe paznokcie.
Zza szpary między szufladami Justin widział tęgiego mężczyznę w kominiarce; ten stał i nasłuchiwał – czuł obecność swojej ofiary. Justin zamarł w bezruchu – tak bardzo pragnął znaleźć się teraz w jakimś bezpiecznym miejscu, otoczony przyjaciółmi i nadpobudliwymi nastolatkami. Tymczasem zamknięty w ciemnej piwnicy musiał walczyć o życie.
Morderca ze złością kopnął stojące przed nim krzesło.
– Szlag! Znowu mi zwiał! To trzeci raz w tym tygodniu!
Justin zakrył uszy rękami i cicho pisnął. Morderca obrócił się w jego stronę. Pomieszczenie wypełnił dźwięk kroków osoby w ciężkich butach. Morderca złapał szafę od boku i jednym szarpnięciem przewrócił ją, odsłaniając przepoconego Justina w stroju baletnicy.
– To koniec, nie będzie już Baybe, baybe.
Bieber naraz podskoczył, zrobił salto do tyłu, wylądował na kufrze i pokazał mordercy fucka. Mężczyzna warknął i zaszarżował przed siebie, lecz poślizgnął się na kałuży. Justin w tym czasie w długich podskokach dopadł do schodów i wybiegł na zewnątrz.
Skąd tu woda? pomyślał morderca. Zadarł głowę do góry i zauważył nieszczelną rurę. ,,Kap, kap” wypełniło pustą piwnicę.

Jest to oczywiście czysta groza, trochę jednak sparodiowana przez obecność źle dobranego POV’a (Point Of View, tak na nich mówię [Postać, niekoniecznie główna, której oczami czytelnik w [b]danym[/b] momencie widzi rzeczywistość książki). Oczywiście przepraszam, jeżeli kogoś uraziłem, powołując się na realną postać, ale taka jest sztuka – w ofiarach nie przebiera, szczególnie,jeżeli zdaniem autora zasłużyli na satyrę.

Bałem się od zawsze. Czy mój fragment wierszyka wypadnie tak dobrze jak ten Tomka? Czy Karolina będzie ze mną jak dowie się, że pocałowałem jej siostrę? Czy Magda zorientuje się, że mam na sobie dwie inne skarpetki? Czy, czy, czy.. Jednak to co dzieje się teraz naprawdę mnie przeraża. Mam ochotę uciec, pocę się bardziej niż przed pierwszym oblaniem kursu na prawo jazdy i trzęsą mi się dłonie, ale nie mam wyboru.
– Kasiu, córeczko, musimy porozmawiać z mamą o naszej tajemnicy – powiedziałem i zacisnąłem dłoń, żeby nie widziała jak trzęsą mi się ręce.
– Tato, uspokój się, mama zrozumie, ma już 42 lata i myślę, że nie powinniśmy dłużej tego przed nią ukrywać.
Znowu miałem wątpliwości; może nie powinniśmy jej tego mówić? Już miałem się z tego wycofywać, ale naglę do pokoju weszła moja żona.
– Mamo, Mamusiu, Mameńko, musimy z Tobą porozmawiać, Tato i ja – powiedziała Kasia.
Już nie było odwrotu, było na to za późno. Głęboki oddech, byle spokojnie. Córka zobaczyła moje wątpliwości i sama zaczęła mówić.
– Mamo, tak naprawdę nie jestem Twoim dzieckiem, tak naprawdę jestem adoptowana, przygarnęliście mnie kiedy byłam małym dzieckiem i czekałam tylko na właściwy moment, żeby Ci o tym powiedzieć. – powiedziała to w bardzo dojrzały sposób i widziałem, że tylko resztkami sił utrzymuje swój wzrok w górze.. tak bardzo boję się jak żona to zniesie.

Wciągnął powietrze. Czuł, jak jego płuca napełniają się niczym balony, do granic możliwości. Odetchnął. Wiatr powoli wylatywał z jego nozdrzy. Płuca malały, aż upodobniły się do dwóch małych, suszonych śliwek. Mięśnie wcale się nie rozluźniły. Każdy z nich napiął się, jakby wbijano w niego tysiąc igieł.
Oddychaj frajerze! Nie ma się czego bać – pomyślał. Spojrzał na okno. Zielone drzewa, kwitnące krzaki i bawiące się dzieci, iście sielankowy obraz. Niezbyt pasujący do grozy chwili. Odwrócił wzrok. Szare meble, białe ściany, podłoga i fotele. Nie uspokoiło go to. Zawiesił wzrok na jedynej kolorowej rzeczy w pokoju. Obraz był chyba abstrakcją, choć kto wie, co siedzi artystom w głowie? Na płótnie panował chaos – jakieś kolorowe paćki, kilka niebieskich, zielonych i pomarańczowych bazgrołów. Karol zastanawiał się, co miałoby to przedstawiać.
Pomarańcze opanowały już Mars, a gruszki nacierały na Ziemię. Krowa w zielonych sweterku tańczyła kankana. Po długich i głębokich rozmyślaniach doszedł do takich wniosków. Dopiero teraz zrozumiał geniusz dzieła.
Kątem oka zauważył ruch w pomieszczeniu. Odwrócił się szybko. Jakaś kobieta grzebała w szufladzie. Zalał go zimny pot. Co teraz! Przecież nie wybiegnę! Karol, matole, wyciskasz 120 na klatę, a boisz się baby, która waży najwyżej 60. Ta myśl go nie pocieszyła. Sam się oszukiwał, wiedział, czego się obawia. Zesztywniał i czekał na rozwój wypadków.
– Jest pan gotowy? – spytała brunetka. Miała nie więcej niż 30 lat. Karol był zbyt przerażony by się odezwać. Przytaknął głową i zamknął oczy.
Rozpoczęło się pobieranie krwi.

Musiał się przyznać. Przed samym sobą. Nie będzie nikogo oszukiwać, ze to nie prawda, bo bał się jak cholera. On. Braian Oaeklay był tak przerażony jak nigdy w swoim krótkim życiu.
Szybka decyzja. Tak miało być. Jednak Braian stał jak sparaliżowany, podczas gdy kilka metrów dalej masakrowano ciało jego dziewczyny. Ona jest niewinna! Nic nie zrobiła, zostawcie ja w spokoju! Z jego głosy nie dobył sie jednak żaden dźwięk. Czuł, że jego stopy zapadły się w ziemię. Nie czuł ich. Czuł strach i chciał uciekać, ale nagie ciało Catlin pozbawiało go funkcji życiowych.
Krzyczała. Bała się. Może bardziej niż on. Nigdy mu nie wybaczy, że stał tak i patrzył, jak dwóch mężczyzn na zmianę gwałci ją i przypala papierosem. Wierzyła, ze Braian jest nieustraszony. Nie jest przecież tchórzem, jak jego koledzy. Nie ucieknie. Nie zostawi jej na pastwę tych opryszków.
Rusz się kretynie! Wiedział, że jest największą szumowiną w tym mieście i mógłby sprzedać Catlin za kasę na proszki. Ona też to wiedziała. Jednak ufała mu. Czemu?
Nagle poczuł, że mięśnie łydki zaczęły reagować na impulsy przesyłane z mózgu. Uniósł nogę, po czym upuścił ją na podłogę pół metra dalej. Druga noga. I znów pół metra. Jego szczupłe ciało kołysało się wraz z coraz szybszym krokiem. Wyciągnął ramiona, żeby chwycić jednego z gwałcicieli za szyję.
Pragnął jego śmierci. Chciał sprawić mu ból. Przyjemność sprawiał mu widok ust, które otwierały się i zamykały, łapczywie łapiąc powietrze, niczym ryba wyrzucona na brzeg. Oczy prawie wyszły z orbit. Mężczyzna konał. Jeszcze tylko kilka sekund.
Nieznośny ból, który rozchodził się po całej lewej nodze Braian oderwał go od tej przyjemności. Zgiął kolano pod wpływem uderzenie drugiego z mężczyzn. Upadł na ziemię. Kątem oka zobaczył Catlin. Była już przy drzwiach. Nie mógł pozwolić, żeby ten kutas ją dogonił. Wstał i zamaszystym ruchem uderzył leżącego wciąż na podłodze, podduszonego mężczyznę. Drugi doganiał Catlin.
Chwycił stojący nieopodal łom. Zamachnął się. Facet puścił Catlin, a ta wybiegła z pokoju. Braian rzucił ostanie spojrzenie na celę swoje dziewczyny. Żaden z mężczyzn się nie ruszał. Oboje byli zalani krwią.

Marcus popatrzył na swoje mięśnie. To był jeden wielki paradoks. Tyle czasu spędził na siłowni, a teraz na niewiele się zdają. Wyciągnął palec w stronę domofonu. Już miał przycisnąć guzik domofonu, ale zrezygnował. Czekał na tą randkę od podstawówki. Kiedyś nie miał u Laury szans. Był brzydkim, nieśmiałym kujonem. Ciężko pracował nad sobą. Teraz był najbardziej męskim mężczyzną w okolicy. Chłopak ponownie uniósł rękę. W głowie kłębiły mu się najgorsze myśli. Co będzie jeśli go wyśmieje? Co jeżeli pomylił numer i zadzwoni do jakiegoś starego, grubego faceta? Był przerażony. Olśniewający wygląd wcale nie dodawał odwagi. Do drzwi podeszła stara kobieta.
-Wchodzi pan czy nie?- mruknęła zirytowana
Marcus zauważył, że właśnie tarasuje drzwi. Odsunął się speszony, żeby staruszka mogła przejść. Ta obdarzyła go gardzącym spojrzeniem i mruknęła coś o niedorozwiniętej młodzieży. Chłopak spojrzał na zegarek. Był spóźniony.
-Co się może stać?- pomyślał i nacisnął dzwonek

Syk tłoków hydraulicznych, zamykających śluzę powietrzną, zazwyczaj działał na niego uspokajająco. Tak samo jak spacery w próżni – dookoła jedynie cisza i pustka, przerywana nieregularnymi trzaskami radio. Dziś jednak czuł dziwny niepokój, tak, jakby tykanie zegara w tle nagle ustało. Coś było nie tak, to przeczucie nie opuszczało go od samego rana, kiedy wstawał, jadł śniadanie czy przechodził rutynowy trening. Jak ciche brzęczenie komara, którego nie da się złapać, a ono nie ustaje.
Migające światło grodzi prowadzącej w próżnię regularnie kładło pomarańczowe pasy na jego kombinezonie. Tak wyglądało prawie całe jego życie, dlaczego akurat teraz czuł tak silny niepokój? Śluza była już całkowicie otwarta, a głębia przestrzeni na zewnątrz zachęcała do wyjścia. Powoli stawiając kroki, wyszedł z komory i chwycił drabinkę po prawej stronie burty, prowadzącą do zewnętrznej sekcji komunikacyjnej. Każdy jego krok był ociężały, zupełnie jakby grawitacja planety ściągała go w dół. – Co się dzisiaj ze mną dzieje? Jeszcze tylko dwa tygodnie i powrót, co może się spierdolić w ciągu dwóch tygodni? – pytania buzowały w głowie, a niepokój szedł tuż obok niego, nie ustępując kroku. Fakt, awarie anten komunikacyjnych nie były niczym nadzwyczajnym. Planeta była okrążona sporym dyskiem pyłu i niedużych asteroidów, przez co całkiem łatwo było o kolizję ze stacją i drobne awarie. Tym razem wskaźniki na pulpicie komunikacyjnym ogarnął chaos, po czym po krótkiej chwili przepaliły się bezpieczniki. Wymienił bezpieczniki, modląc się, żeby przepięcie nie spaliło procesorów, bez których pozostałby niemy i głuchy. Oczywiście, na stacji była awaryjna sekcja komunikacyjna krótkiego zasięgu, ale przy silnych zakłóceniach powodowanych przez wzmożoną aktywność lokalnej gwiazdy, mógł równie dobrze użyć walkie-talkie.
Był już przy końcu drabinki, przy pierwszej antenie, kiedy usłyszał głośny, przenikliwy alarm w słuchawkach hełmu. Alarm mógł oznaczać wszystko, od przedziurawionego poszycia statku po pożar. Szybko wpiął się karabinkiem w uchwyt na końcu drabinki i nerwowo zaczął wystukiwać komendy na naramiennym panelu. A jednak! Spięcie w panelu komunikacyjnym i przepalony bezpiecznik nie zakończyły problemów – panel jednoznacznie wskazywał na pożar w sekcji komunikacyjnej! Kabina była oczywiście wyposażona w automatyczne urządzenia gaśnicze, jednak pozostanie teraz na zewnątrz i niedopilnowanie ugaszenia pożaru równoznaczne były ze skokiem z mostu z kocem zamiast spadochronu. Jakieś szanse były, tylko co z tego? Nie przeżyje dwóch tygodni w wypalonym wraku stacji, tym bardziej bez możliwości wezwania pomocy.
Przepiął karabinek do linki biegnącej wzdłuż drabinki i zaczął schodzić z powrotem, gdy jego uwagę przykuł jasno żarzący się punkt na czubku jednej z anten. Słyszał o takich zjawiskach, jednak naukowcy jednoznacznie przypisywali je do kategorii miejskich legend. Nieduży, bardzo jasno świecący punkt, jakby spalający się kawałek potasu. Krand. Tak te stworzenia nazywali ci, którzy je spotkali. Krand, od nazwiska pierwszego człowiek, który je spotkał. Krand. Odpowiedź na najbardziej dręczące pytania. Skąd jesteśmy? Jak powstał wszechświat? Po powrocie na Ziemię John Krand został jednoznacznie zakwalifikowany do czubków, twierdząc, że pojął istotę wszechświata, jego początku i końca. Opis jego spotkania był spójny, jednak po kontakcie ze stworzeniem zaczynał się gmatwać i urywać. John nie był w stanie opisać słowami tego, jak zostało m tou przekazane, , pomimo, że był w stanie przytoczyć dokładne dane na temat początków wszechświata. Przestał także poznawać ludzi, w tym najbliższą rodzinę. Zupełnie jakby wymazano mu część pamięci. Po dwóch miesiącach w psychiatryku zmarł na apopleksję. Według lekarzy, jego system nerwowy nie wytrzymał takiego napięcia. Wrak człowieka.
Schodząc z drabinki i wpatrując się w gorejący punkt na czubku anteny, czuł się jak tchórz. Jak cholerny, cholerny tchórz, który wyrzuca swoje ego na śmietnik. Pożar był tylko wymówką.

Ta historia oraz jej konsekwencje zaczęły się jeszcze w gabinecie pewnego serwisanta – informatyka, który otrzymał kolejny komputer do naprawy. Tym razem gamingowy, a więc i z zastrzeżeniem, że wszystkie dane użytkownika maja zostać zachowane. W gratisie ze sprzętem był tajemniczy dysk twardy. Z zewnątrz zwykły, lecz jego zawartość pozostała tajemnicą dla posiadacza, gdyż był zaszyfrowany do tego stopnia iż tylko zdolny haker mógł podołać temu wyzwaniu. Klient poprosił o sprawdzenie zawartości, gdyż jak mówił – znalazł to na zapomnianym i zapuszczonym poddaszu nowego domu, do którego się wprowadził. Yamazaki starał się nie zagłębiać ile było w tym prawdy.
Pracował przez kilka dni, zanim dostał się do zawartości dysku. Głównie dlatego, że miał również inne sprzęty do naprawy, w trybie “now”. Jego twarz stała się bledsza, a policzki zapadnięte. Jak się okazało, nie spał i nie jadł.
Do czasu, gdy jego oczom ukazał się plik tekstowy o nazwie “Moja spowiedź”, był wręcz nieprzytomny, ale sam ten fakt, go ożywił i w lekkim stopniu nawet podniecił.
Dokument został zabezpieczony hasłem, którego rozpracowanie zajęło Yamazaki’emu krótką chwilę. Plik tekstowy zawierał taką treść: “Gratulacje! Udało Ci się odszyfrować najbardziej zabezpieczony wszelkimi metodami dysk twardy, który ulegnie samozniszczeniu po zamknięciu pliku, a Twój komputer nieodwracalnie się spali. Prawdopodobnie jesteś w gronie zdolnych informatyków bądź programistów, a także pierwszą i ostatnią osobą, która to czyta. I nie radzę robić kopii, ponieważ one także ulegną zniszczeniu powodując ciężkie uszkodzenia na każdym komputerze osoby, która spróbuje to otworzyć.
Właściwie nie mam pojęcia dlaczego napisałem to na komputerze i postanowiłem zachować na tym dysku, a nie chodźby na kartkach papieru żeby później najzwyczajniej w świecie spalić. Jednak zdecydowałem się na ten krok, gdyż przyznasz, że jest coś podniecającego w wizji, że ktoś tak zdolny jak Ty przeczyta te wypociny i dozna tego, czego ja, kiedy działy się pewne wydarzenia, które postaram się opisać w jakimś logicznym porządku. Z góry przepraszam za styl, gdyż moje myśli są strasznie chaotyczne i tyle się dzieje w głowie, bo wspomnienia są jeszcze świeże.
W dobrym tonie jest się przedstawić, a zatem jest kilka rzeczy, które mogę o sobie zdradzić. Jestem, a raczej byłem uczniem szkoły średniej, lecz po ostatniej akcji, w której brałem udział, musiałem usunąć się w cień. Tak, więc – w momencie gdy to czytasz, prawdopodobnie jestem za granicami kraju lub popełniłem samobójstwo, w miejscu, gdzie nikt nie będzie szukał. Nie, nie jest to las Aokigahara, jeśli o tym pomyślałeś.
Do tego pamiętnego dnia wiodłem przeciętne życie zwykłego nastolatka – outsidera, którego nikt nie podejrzewałby o najgorszą z możliwych zbrodni.
Miałem też swoją szkolną miłość, która “dała mi kosza”, gdyż jak to określiła: “nie byłem w jej lidze”… No właśnie… od tego się zaczęło… Chciałem jej zaimponować swoją męskością i odwagą, tylko wówczas nie wiedziałem, że wybrałem najgorszą lub jedną z najgorszych możliwych opcji, by tego dokonać, ale jak wiesz, adrenalina oraz szalejące hormony rządzą się swoimi prawami.
To taki wstęp, abyś wiedział, gdzie dokładnie dalsze wydarzenia mają swoje korzenie. Jako szczeniak nie miałem męskiego wzorca do naśladowania ( wychowywałem się bez ojca, ale nie o tym będzie moja historia), a więc moim celem stała się banda chuliganów, których każdy się bał – podobno poza nauczycielami… oczywiście…
Musiałem przejść pewnego rodzaju inicjację zanim wstąpiłem do ich grupy, lecz to był tylko przedsmak tego, co mnie czekało w ramach “testu ostatecznego”.
W naszych czasach panuje powszechny stereotyp na temat nastolatków w okresie dojrzewania, mówiący, że większość nie radzi sobie z emocjami i podchodzi do wszystkiego, włącznie z odbieraniem bodźców z zewnątrz nazbyt wrażliwie, a zatem jest w stanie zrobić wszystko – nawet zabić, nie kontrolując napływu negatywnych emocji. Lecz nie to było moim “zadaniem głównym”. To tylko “plan B”, w razie gdyby w założeniu “plan A” miał lekkie niedociągnięcia i trzeba było go wykonać, mówiąc brutalnie – “po trupach, do celu”.
To, o czym będzie historia, to fakt, że aby wstąpić w szeregi szkolnej mafii, musiałem wykazać się odwagą by okraść luksusowy dom zamożnego lokalnego aktora, oraz po prostu czysta chęć przeżycia napływu adrenaliny w żyłach. Czy również dostąpiłeś takiego uczucia kiedykolwiek? Nigdy nie miałem okazji poznać zarówno myśli, jak i przeżyć człowieka, który właśnie kogoś okradł. Od najmłodszych lat nie zastanawiałem się jak to jest, ponieważ moją głowę zaprzątały bardziej tematy ścisłe. Jednak postawiony przed tak trudnym wyzwaniem, musiałem nastawić się psychicznie. Miałem mnóstwo czasu, aby się przygotować, bo “wielki skok” był zaplanowany ze szczegółami, dokładnością iście matematyczną, już z miesiąc wcześniej. Żeby było zabawniej, do tej akcji zostałem zwerbowany sam. Tak, więc nikomu (dosłownie nikomu) nie mogłem się zwierzyć ze swoich wątpliwości związanych z tym wydarzeniem. Zwyczajnie, dostałem cel, namiary, a dalej trzeba było radzić sobie samemu. Wcześniej by mi to nawet nie przeszło przez myśl, głównie z tego powodu, że mógłbym być pociągnięty do odpowiedzialności karnej, a już sam fakt śledzenia tej osoby byłby zbyt podejrzany, gdybym robił to w sposób nachalny.
Gdybym mógł cofnąć czas i wtedy wiedział, że chęć zaimponowania tym bałwanom była mylona z głupotą, a nie odwagą – w życiu nie zrobiłbym tego ponownie.
Już w szkole zacząłem od obserwowania ludzi, tylko po to, aby się przekonać czy są w stanie szybko mnie wykryć. Za każdym razem był to ktoś inny, ale również powracałem po jakimś czasie do obserwacji osoby, która była tą poprzednią. Oczywiście doskonaląc swoje techniki z coraz to nowym podejściem.
Czy to nie ekscytujące, że tak nagle, całkiem obca i obojętna ci osoba, staje się obiektem twoich myśli i poznajesz ją bez jej wiedzy czy spotkań, podczas których sama o sobie opowiada? Wydaje się to takie prawdziwe, że ma ona jednak więcej zainteresowań, hobby czy dziwactw, które można ukryć w miejscu publicznym, jakim jest szkoła. Założe się, że również bliscy, czy przyjaciele owego człowieka nie mają pojęcia, co robi, gdy wraca ze szkoły, ma wolną chatę. Wydawać by się mogło, że tak spokojna osoba nie może włączać muzyki na cały regulator, po to by tańczyć jakby miała atak epilepsji, i do tego jeszcze robić coś, co w mniemaniu osoby trzeciej brzmi jak zarzynanie prosiaka, a w jej – śpiewaniem. Obraz jej historii, która ją ukształtowała i staje się jaśniejszy. Dzięki temu wiesz, skąd ma takie zachowania, a nie inne. Poznajesz charakter i również jesteś w stanie zaskoczyć jakimś miłym gestem czy słowem, bez żadnego powodu. Powoli uczyłem się też, grafiku dnia tej osoby.
To nie było tak, że od rana do wieczora wystawałem gdzieś ukryty w krzakach pod domem mojego celu, aby dowiedzieć się, jak wygląda przeciętny dzień aktora, by dopiero wtedy móc spontanicznie wykonać swoje zadanie. Zaczynałem tracić cierpliwość, bo i presja tych idiotów była coraz większa. Rozważałem porzucenie tego zadania, ale na szali była moja szkolna reputacja. Choć bardziej zależało mi aby nie wyjść na mięczaka przed obiektem moich westchnień. To dało mi silną motywację.
Tak się szczęśliwie złożyło, że w szkole szukali ludzi do kółka teatralnego, z zastrzeżeniem, że zajęcia odbywałyby się w teatrze mojego dotychczasowego celu obserwacji. Nikłe szanse na to, że mógłbym go zobaczyć czy porozmawiać z nim, ze względu na częstotliwość zajęć. Raz w tygodniu, przed weekendem, w godzinach popołudniowych.
Moje myśli zaprzątał fakt, że trzeba by jakoś niepostrzeżenie zamontować u niego kamerę, a wcześniej zdemontować czy na pewien czas odłączyć od zasilania jego pilnie strzeżony kamerami apartament.
W piątkowe popołudnie, w krótkiej przerwie między zajęciami kółka teatralnego, usłyszałem go rozmawiającego prawdopodobnie ze scenarzystą. Z tej rozmowy wynikało, że będzie on miał w najbliższy weekend sztukę do wystawienia, w mieście oddalonym conajmniej pięćset kilometrów stąd. To dało mi pewien punkt zaczepienia. Lecz wszystko rozgrywało się o losowość wydarzeń w tak zwanym międzyczasie.
Jednak nie zdecydowałem się do niego podejść. Poczekałem aż wsiądzie do swojego nowiutkiej czarnej skody superb. Wsiadłem w najbliższy tramwaj i pognałem w stronę kompleksu apartamentów. Jednak w tamtym momencie, nie dostrzegłem samochodu na parkingu przed domem. Mimo, że pogoda nie była specjalnie ponura, nałożyłem kaptur na głowę, w obawie, że kamery mogą zarejestrować moją twarz wcześniej.
Adrenalina w żyłach buzowała, a więc niewiele myśląc, zadzwoniłem do drzwi. Zostały otwarte, a w ich progu pojawiły się trzy postaci. Anioł o kruczoczarnych, długich do pasa włosach, a także długich nogach, podkreślonych przez kusą popielatą, obcisłą sukienkę,,.sięgającą do połowy ud. Wyglądała jak modelka rodem z pierwszych stron tabloidów. Była to zapewne jego żona. Za nią ukrywał się kilkuletni chłopiec, o blond lokach i prawie czarnych oczach, ubrany w czerwone ogrodniczki i pasiastą kolorową bluzkę. Kobieta na ręku trzymała niemowlę, owinięte w jasnej barwy kocyk. Zdałem sobie sprawę, że nawet jeśli nie kamery to właśnie jego żona i ten chłopiec mogą wskazać mnie jako potencjalnego włamywacza, więc to było ryzyko, ale cóż… stało się. Powitałem ją krótkim i nieśmiałym “dzień dobry”, a w odpowiedzi otrzymałem zdziwiony wyraz twarzy i zmieszane “Cześć. Mogę ci jakoś pomóc?”. Na poczekaniu wymyśliłem historyjkę, o tym, że mieszkam niedaleko, a parę dni temu zaginął kot, który dla mojej młodszej siostrzyczki był ważnym członkiem rodziny. A ona jest w takim złym stanie, że nie śpi po nocach i nie je, tylko z tęsknoty za nim płacze. Oczywiście opisałem go tak szczegółowo, aby być bardziej wiarygodnym. Zapytałem czy nie widziała go gdzieś w okolicy. Tak jak się spodziewałem, grzecznie odpowiedziała, że niestety owy kot się tu nie pojawił w ciągu kilku dni, ale będzie miała na uwadze. Równie uprzejmym tonem odparłem, że dziękuję, i przepraszam za kłopot. Nieoczekiwanie zaprosiła mnie do środka, na kakao i ciasteczka. Odmówiłem, bo kątem oka dostrzegłem czarnego superb’a ze znajomą rejestracją już z daleka. Pożegnałem się i odszedłem spokojnie, bez jakichkolwiek gwałtownych ruchów.
W drodze powrotnej, zastanawiałem się nad planem działania. Żałowałem poznania tej uroczej trójki, bo skomplikowało to mój obecny plany i równie szkoda by było pozbawić życia niczego niewinnych osób, z powodu durnego zadania. Tak wspaniały aktor straciłby niepotrzebnie dwójkę dzieci i boską żonę, gdyby musiało do tego dojść. Zrobiło mi się żal tej rodziny. Musiałem jednak ze szczegółami do końca dnia, zaplanować całe przedsięwzięcie.
Następnego dnia rano, podekscytowany, spakowałem cały swój sprzęt, do turystycznego plecaka, nabyty już wcześniej. Nie wiedziałem, dokładnie o której i czy sam, czy z rodziną Eikichi wybierze się w podróż na przedstawienie.
Pojawiłem się niedaleko ich domu i z dużą dozą rezerwy cierpliwości, czekałem na przebieg wydarzeń. Ku mojemu niezmiernemu zadowoleniu – rodzinka już po godzinie dziesiątej, wsiadała do samochodu, zabierając ze sobą potrzebne toboły. Tak, więc upewniając się, że opuszczają domowe pielesze, powoli wcielałem mój plan w życie. Konkretne uderzenie miało nastąpić w nocy.
Tuż po godzinie dwudziestej drugiej, ponownie pojawiłem się pod drzwiami Eikichi’ego. Uzbrojony w wszelkie możliwe sprzęty, służące do wyciszania alarmu, odblokowania szyfru przy wejściu i uśpienie kamer, wtargnąłem na posesje, jak mi się wówczas wydawało niepostrzeżenie. Podniecenie było silne, gdy już wszedłem do środka, ale zachowałem jeszcze jasność umysłu. Nie włączyłem żadnego światła, aby nie wzbudzić podejrzeń sąsiadów. Jedynym źródłem, była mała, kieszonkowa latarka. Jak na amatora to chyba nieźle, prawda? Zacząłem eksploracje apartamentu, który z zewnątrz może nie wyglądał, ale w środku był ogromny, dla takiego nastolatka. Nie wiedziałem czego dokładnie mam szukać, ale pomyślałem, że zwykle w filmach czy serialach kradziono biżuterię, laptopy, czy czasem i telewizję. Niestety nie byłem aż tak zorganizowany, aby niepostrzeżenie wynieść siedemdziesięcio kilku calowy telewizor. Mój instynkt podpowiadał abym szukał sejfu.
Oczywiście, po dłuższym przeszukaniu (które dla mnie wtedy działo się za szybko, a okazało się w rzeczywistości trwać kilka godzin), znalazłem. Z szyfrem do niego nie było problemu. Jak na taki mały i sprytnie ukryty, to zawartość była pokaźna.
W tym samym momencie usłyszałem za sobą stanowcze: “A co ty tu do cholery wyprawiasz?!”. Nie był to głos żadnego z dorosłych domowników, tylko zapewne sąsiadki, która wybrała się na spacer z psem o tej porze, a musiałem zrobić coś, co ją zaniepokoiło i jako poprawna obywatelka chciała tylko stanąć na drodze, mojego niecnego uczynku. Marne światło latarnii przebijało się przez okno do tego pokoju, w którym się znajdowaliśmy. Zanim się odwróciłem w jej kierunku, sięgnąłem ręką, by wymacać jakąś rzecz, którą mógłbym ją ogłuszyć. Chyba była to mosiężna figurka, ale do tej pory nie miałem pewności. Odwróciłem się gwałtownie. Czułem, że mamy kontakt wzrokowy. To były dosłownie sekundy, kiedy zamachnąłem się i uderzyłem kobietę, w głowę. Upadła ciężko, a wokół jej sylwetki zaczęła tworzyć się plama gęstej, karmazynowej cieczy. Nie jestem również pewien czy to była odwaga w samoobronie czy napływ adrenaliny i chęć ratowania własnego chudego tyłka. Odrzuciłem figurkę od siebie i spakowałem kosztowności. W pierwszej chwili chciałem uciec, ale dawało mi spokoju ciało tej ofiary. Nie mogłem jej tak zostawić. Naychiliłem się, aby sprawdzić czy oddycha. Stwierdziłem, że nic już nie da się dla niej zrobić. Miałem tylko nadzieję, że nie miała nikogo, kto by za nią tęsknił. Owszem, wiem, że to samolubne, ale w tej sytuacji musiałem zastanowić się co zrobić z jej ciałem i splamionym dywanem, który jak reszta rzeczy musiał być dość kosztowny. Zawinąłem jej zwłoki w dywan, a po chwili, gdy odzyskałem świadomość, ruszyłem po figurkę, którą starannie oczyściłem, odkładając na miejsce. Nie mając już czego szukać, przerzuciłem martwe ciało niewinnej kobiety, które ważyło sporo, wraz z dywanem i upewniając się, że jest bezpiecznie, wyszedłem z posiadłości. Nawet nie wiedziałem, że mam aż tyle siły, ale adrenalina robiła swoje.
Ciało zostało zakopane w lesie. Sam nie miałem pojęcia dokładnie gdzie, więc w razie gdyby jej ktoś szukał, miałby sporo trudu.
Powrót do domu, był naszpikowany niedawnymi przeżyciami, dlatego też w kółko odtwarzałem przebieg tych wydarzeń, zastanawiając się czy ta osoba musiała zginąć. Czy nie mogłem po prostu uciec ze zdobytym łupem.
W szkole pojawiłem się tylko po to by zetrzeć uśmieszki z twarzy szkolych chuliganów. Pewny siebie, umówiłem się z nimi po szkole, w mało odwiedzanym miejscu. Tam też, schowałem skradzione rzeczy. Ich wyrazów twarzy nie zapomnę do końca życia, gdy rzuciłem przed nimi moją zdobyczą. Zanim cokolwiek zdążyli odpowiedzieć, odwróciłem się na pięcie i chciałem odejść. Nie obchodziło mnie to, co z tym zrobią. Niespodziewanie usłyszałem: “Witamy w naszej bandzie!”. Biłem się z myślami, co dalej ze sobą począć. Osiągnąłem swój cel, jednak na sumieniu miałem życie niewinnej osoby. Czy w takim wypadku mógłbym spojrzeć mojej miłości, o imieniu Azusa, w te pięknie, brązowe oczy?
Zaniosłem laptopa i zewnętrzny dysk twardy, na poddasze własnego domu. Wydawało mi się, że gdy wrócę do przeciętnego życia, teraz u boku mafii ze szkolnych ławek, uzyskam szacunek, a Azusa będzie chciała ze mną rozmawiać. Nieoczekiwanie stało się odwrotnie. Dlatego właśnie postanowiłem spisać to wszystko, by jak najszybciej odciąć się od tego życia i spróbować wieść nowe – tylko nie wiem, jak długo jeszcze będę mógł spoglądać w lustro, wiedząc, że patrzę na mordercę, a nie tylko amatora-złodzieja.
Mój laptop faktycznie uległ samozniszczeniu, ale postanowiłem zapisać na kartkach papieru wspomnienia tego nastolatka, ponieważ sam nie mogę się pozbierać i żyć ze świadomością z tyłu głowy, że to wydarzyło się naprawdę, a dzieciak postanowił wyrzucić to z siebie i później prawdopodobnie popełnić samobójstwo z czystym sumieniem.

– Szedłem przez pustkowie, samotnie, nie miałem ani konia, ani muła. Wszystkie swoje rzeczy musiałem nieść sam. Cały rynsztunek, wszystkie zapasy. Wtedy zobaczyłem chmurę kurzu na horyzoncie. Schowałem się za skałą, żeby mieć efekt zaskoczenia gdyby walka była nieunikniona. Użyłem prostego zaklęcia stylu wiatru, aby zatrzeć ślady swoich stóp na piasku. Czekając przygotowałem się do bitwy. Przyznam szczerze, że spodziewałem się łowców niewolników lub jakiegoś oddziału wojskowego. Jedno i drugie mogłoby się dla mnie skończyć źle. Jednak nigdy bym się nie spodziewał tego, co zobaczyłem. Gigantyczny, pokryty czerwono – zieloną łuską jaszczur. Skrzydła o rozpiętości kilkunastu metrów przykrywające cieniem ogromny obszar, bardzo długi najeżony kolcami ogon, który sprawia wrażenie jakby tylko czekał, aby kogoś zabić. Trzy rzędy ostrych jak brzytwa zębów poruszających się poziomo w trójkątnej paszczy. Czyżby to właśnie tak wyglądało to mityczne stworzenie – czy ja właśnie spotkałem smoka. One podobno wyginęły wieki temu. Jedyne potwierdzenie, że faktycznie istniały to zbroja należąca do króla Cincalco. Jednak nie czas na takie rozmyślania, trzeba walczyć o życie. Smok zaraz mnie zauważy. Chwyciłem miecz i sztylet, tarcza tu w niczym nie pomoże. Wyskoczyłem zza skały i pobiegłem na smoka on mnie nie zauważył od razu. Byłem dla niego pyłkiem, małym pyłkiem na drodze. Powoli zaczynało do mnie docierać, że prawdopodobnie nie wygram tej walki, że za chwilę polegnę w epickiej bitwie ze smokiem. Nikt nawet się o tym nie dowie, nie ma nikogo w okolicy. Nikt nie zaśpiewa o moim wielkim wyczynie, o mojej odwadze. Wtedy do mnie dotarło. Po co się narażać, skoro nikt się o tym nie dowie, po co ryzykować własne życie. Dopadł mnie strach. Strach przed bezsensowną śmiercią, przed brakiem chwały i sławy. Mam dwa wyjścia, albo ucieknę, albo pokonam smoka. Trzeciej opcji nie biorę pod uwagę. Pomimo strachu ściskającego moje gardło biegłem dalej na smoka. Im bliżej niego się znalazłem tym mocniej czułem zapach siarki. To mogło znaczyć tylko jedno. Ten smok potrafi ziać ogniem.
Wtedy mnie zauważył i zaryczał. Był to przeraźliwy ryk. Z pyska śmierdziało mieszaniną siarki i zepsutego mięsa, widziałem pomiędzy zębiskami resztki jego poprzednich ofiar. Poczułem jak coś mi pękło w uszach od tego ryku, Teraz dookoła była już tylko cisza. To było tak przerażające przeżycie, że nogi mi się poplątały i się przewróciłem. Przekoziołkowałem przez głowę i uderzyłem w łapę smoka. Szybko chwyciłem upuszczony miecz i wbiłem go w nogę potwornego zwierzęcia. Raczej chciałem wbić, miecz nie przebił jego pancernej łuski i się ześliznął w dół wbijając w ziemię. On tylko podniósł nogę i lekko stuknął. Na tyle lekko, że przeleciałem z dziesięć metrów w powietrzu i jeszcze ze 3 przeturlałem się ostatecznie tracąc jakąkolwiek broń, nie utrzymałem sztyletu w dłoni. Smok podszedł do mnie i szturchnął mnie nosem. Leżałem sparaliżowany strachem, nogi miałem jak z waty, nie mogłem się w poruszyć. Nigdy w życiu tak bardzo się nie bałem. W tym momencie nawet sława i pieśni przestały mieć znaczenie. Wiedziałem, że zaraz zostanę zjedzony. Po prostu umrę. Tak też się stało. Smok jeszcze raz szturchnął mnie nosem obwąchał i złapał w szczęki. Jego trzy rzędy poruszających się zębów zrobiły ze mnie mielonkę w kilka sekund.
To jak, Charonie? Przewieziesz mnie przez Styks? Nie mam skąd wziąć monety.
– Wsiadaj, odpracujesz ten transport na miejscu. Wiesz, dobrze, że nie zabiłeś tego smoka. Jest ostatni ze swojego gatunku i bardzo, bardzo stary.
– Dziękuję – powiedział wsiadając do łodzi – Co to za odpracowanie będzie?
– Nie wiem. Ja tylko przewożę, dowiesz się na miejscu.

Moja wprawka „M jak Marszyna” do przeczytania na blogu 🙂
Zapraszam!