„Poradnik pisania” to kolekcja tekstów, które pomogą Ci rozwinąć swój pisarski warsztat.
Być może jesteś początkującym pisarzem, ale wszyscy traktują Twoje wysiłki po macoszemu – bo przecież naprawdę dobre rzeczy stworzysz dopiero na starość. A do tego z pisania i tak nie da się wyżyć, więc studiuj prawo! Może być też na odwrót – masz już swoje lata i ciekawe doświadczenia, które można przekuć na powieść, lecz boisz się zacząć. Przecież to pierwszy raz, gdy piszesz coś tak dużego! Na pewno nie wyjdzie!
Andrzej Pilipiuk to jeden z najbardziej płodnych współczesnych pisarzy polskich. Stworzył postać Jakuba Wędrowycza, wiejskiego egzorcysty i bimbrownika. Napisał o jego wyczynach siedem grubych tomów. Dorzucił do tego trzy cykle powieściowe (łącznie tak ze dwanaście pozycji). Pod swoim nazwiskiem wydał ponadto trzynaście niepowiązanych fabularnie książek, a pod pseudonimem – kolejne dziewiętnaście części przygód Pana Samochodzika. Łącznie ponad pięćdziesiąt tomiszczy. A facet nie ma jeszcze czterdziestki.
Kluczem do doskonalenia rzemiosła pisarskiego jest praktyka. Chcesz dobrze pisać, musisz przede wszystkim robić to często. Nie ma od tego wyjątków – nawet niewiarygodnie uzdolnieni ludzie muszą szlifować język, inaczej stępieje. Żeby pomóc Ci w zdobyciu tej praktyki, będziemy regularnie publikować ćwiczenia, które są dobrym pretekstem do zapisania paru słów i opowiedzenia czegoś po swojemu. W tym poście znajdziesz ćwiczenie nr 1.
Kiedy chcesz coś napisać, często pojawia się problem, jak się do tego zabrać. Jak ruszyć z miejsca i zacząć pisać, pomimo tego, że pusta kartka straszy? Podobnie jest, gdy masz już coś napisane, ale trafiasz na mur i nie potrafisz go przebić. Siedzisz nad tekstem, ale absolutnie nic mądrego nie wpada do głowy.
„Spisek pisarzy” to blog o książkach, o kulturze czytelniczej, ale przede wszystkim – o pisaniu. Zamierzam zdradzić Ci najskrytsze sekrety rzemiosła, takie, które naprawdę trudno poznać gdziekolwiek indziej. Dlaczego to robię? Pozwól, że najpierw opowiem jedną historię.Czytaj dalej »Dlaczego piszę o pisaniu