Ćwiczenie dla pisarzy – 12

No to jeszcze coś ode mnie:

– Nie ruszaj tego! – syknąłem i w ostatniej chwili udało mi się powstrzymać dłoń Jacka przed sięgnięciem po zdjęcie, na którym zza grubej warstwy kurzu wyzierały uśmiechnięte twarze.
-Czemu?! – po twarzy grubego rudzielca przebiegł grymas zawahania. Świdrował mnie swoimi małymi oczkami. Nie spuszczając z niego wzroku, w końcu miałem okazję dokładniej się mu przyjrzeć. Musiał być znacznie ode mnie młodszy, chociaż na pierwszy rzut oka wydawało mi się, że jest w moim wieku, tzn. w okolicach czterdziestki. Tusza zdecydowane dodawała mu lat. Do tego blada, pryszczata cera. Kurwa, jaki on był brzydki. Nic dziwnego, że pracował dla mnie. W moim fachu raczej unikało się spotkań z ludźmi. Westchnąłem ciężko, nie spuszczając z niego wzroku. Odpuścił i chyba załapał o co chodzi, bo już nie próbował niczego dotykać.
Mimo, że odwiedzaliśmy jedynie porzucone domy, nie lubiłem niczego ruszać. Napawało mnie obrzydzeniem dotykanie cudzych rzeczy. Jakbym wchodził z buciorami w czyjeś poukładane życie. Co najmniej jakbym był złodziejem. A nim nie byłem i nie chciałem tego zmieniać. I tak zbyt często naginałem czasoprzestrzeń do swoich celów. Nie fair byłoby ingerować w czas, bardziej niż to konieczne. Za podświadomą niechęcią, szedł również pragmatyzm. Im mniejsza ingerencja, tym mniej śladów.
Skradając się w kierunku drzwi kuchennych, udzielił się nam nastrój panującej tu ciszy i bezwiednie zaczęliśmy się skradać. Tylko światło ulicznych latarni rozpraszało mrok, kładący się na starych meblach, obrazach, równo ustawionych zdjęciach na kominku. Ciszę, pośród której przemierzaliśmy pokój, przerwał szept Jacka.
Ford, a czego my tu w ogóle szukamy? – Cóż, nie wiem czy już wspominałem, że mój rudy goryl inteligencją na pewno nie grzeszył. Na szczęście nie musiał, miał inne zadanie. Miał znaleźć żarcie. Jedynym dobrze wykształconym zmysłem u tego człekokształtnego był węch. I to taki którego najbardziej potrzebowałem. Taki co czuje nawet przez warstwę grubego aluminium.
– Żarcia. Szukaj żarcia. – westchnąłem, wydając komendę i otwierając drzwi do kuchni.

Leśna droga, okolice północy.

Jim i Kyle znali trasę na pamięć. Każdy żołnierz, czy szeregowy, czy oficer, potrafiłby z zawiązanymi oczami trafić tam gdzie prowadzi ta droga choćby był pijany i miał zawiązane oczy. Co zresztą robią każdej nocy. No może bez zawiązanych oczu. Z zawiązanymi to się wychodzi ze sztabu dowództwa. Dokąd prowadzi ta dróżka? Do burdelu oczywiście. J i K zwykli jeździć tam tylko we dwóch, ale tym razem zabrali ze sobą szeregowego Scata, który ciągle powtarzał iż jest tak w tym dobry, że gdyby zgwałcił jakąś laskę to następnego dnia by mu się oświadczyła. Był oczywiście prawiczkiem. Tak naprawdę był wrażliwym romantykiem ale musiał grać twardziela jak każdy nowy na froncie. I jak każdemu nowemu na froncie wychodziło mu to tak jak próba udawania bycia trzeźwym po czterech piwach. HA!? PIHANY!? SKONTSZE! J i K wzięli go ze sobą z litości bo uważali że każdy przed śmiercią powinien chociaż raz zaliczyć. W końcu to jego ostatnie chwile normalności przed pójściem na front. Nie wiedzieć czemu Scat wziął ze sobą chleb. Normalnym w tym czasie było branie jedzenia, jadąc na dziewczynki, w końcu brakowało jedzenia a te głodne były bardziej skore do zabaw. Jednak oficerowie przyzwyczaili okoliczną ludność do kawioru więc trudno będzie Młodemu z bochenkiem. Ale w końcu jest w tym najlepszy!

No dobra wróćmy do podróży. Jechali tak szybko jak uciekali przed ostrzałem wroga bo o tak późnej porze trudno będzie już o coś dobrego.
– Jakby co Kyle to zajmuję sobie ten pokój z balkonikiem?
– Ten z widokiem na wodę? – spytał Kyle.
– Nie, ten który wygląda jakby mieszkała tam jakaś dziewczynka – odparł Jim.
– Aaa dobra, już wiem o który chodzi. Spoko, mi tam obojętne.
Budynek burdelu był już widoczny. Było to dwupiętrowy dom jednorodzinny, zajęty przez wojsko i zaadaptowany jako „hotel”. Nie był jakiś bardzo okazały, ani też nie wiało nędzą. Po prostu zwykły dom, w którym mieszkała zwykła rodzina, tata, mama, syn, córka. Ojciec pewnie wychodził do pracy z rana i wracał wieczorem, zarabiając na utrzymanie. Matka starała się zapewne ponad wszystko żeby stworzyć atmosferę ciepła, miłości, bezpieczeństwa tak potrzebnych do wychowania dzieci.
– Scat byłbym zapomniał. W tym budynku jest specyficzna podłoga więc pewnie będziesz musiał parę razy się z niej na początku podnosić. – poinstruował Jim – Ale nie martw się. Za którym razem będziesz po niej surfował jak baletnica.

*W tym momencie zabrakło mi pierwotnego pomysłu, weny i chęci.*

Po dziesięciu minutach dotarli na miejsce. J i K jako stali bywalcy sunęli po parkiecie, tak że Czajkowski byłby dumny. Młody o dziwo nie ustępował im kroku ani odrobinę.
– To jest ten moment Scat. Pokaż na co Cie stać. Uwolnij wewnętrznego boga! -drwił z niego Jim- Miranda, bierz go i spraw żeby nigdy nie zapomniał tego wieczoru!
Scat poszedł niepewnie na górę. Jednak musiało to wynikać z nieśmiałości bo drogę znał doskonale. Osiem schodków w górę i byli na piętrze. W pokoju po prawej słyszał już Jima, w pokoju dziewczynki o którym mówił. Na końcu korytarza zamykały się drzwi za Kylem i zgrabną, młodą blondynką. Miranda już go wpychała do pokoju po lewej:
– Rozsiądź się chłopcze. Uprzedzili mnie że będę miała sporo roboty. Połóż się na łóżku a ja zajmę się resztą.
Ale Młody miał ją kompletnie w dupie. Zamiast tego stał i rozglądał się po pokoju jak światła reflektorów w obozie. Już tu kiedyś był. Już kiedyś widział to łoże. Już kiedyś widział obraz za oknem. Już kiedyś czuł aurę i magię tego miejsca. Kiedyś.
W budynku było siedem osób, wraz z alfonsem. To o jeden mniej niż liczba kuli z rewolwerze kalibru 44. Młodego.

BANG pierwsza krew! i Miranda ozdabia już ścianę.
BANG BANG double kill! Można powiedzieć, że Jim stał się dziełem sztuki współczesnej.
BANG BANG szał zabijani!. Podobno czerwone włosy są teraz w modzie. Kyle w dodatku ma 100% naturalny barwnik.
BANG po co w ogóle komu alfons, który nie ma już swoich kurewek.

Scat właśnie wymordował wszystkich w budynku. Ich życie i tak nie było nic warte. Młody wrócił spokojnym krokiem do pokoju dziewczynki, w której leżał martwy Jim i jego „ukochana”. Podszedł do szafy i wyjął z niej pewnie brązowego misia, bez jednego oka i nogi. Przeskoczył nad ciałami i wrócił do samochodu. Zostawił zabawkę na siedzeniu pasażera i wziął zamiast niej bochenek chleba. Skierował się ku kuchni. Dobrze znał drogę. Położył pieczywo na stole i zerwał karteczkę przylepną z lodówki. Musiała tu być od kilku lat. Wyszedł z domu, odpalił silnik i odjechał milcząc.

Na karteczce napisane było: ” Scat wracając kup trochę pieczywa. Mama 🙂 „

I jak się tu nie denerwować? Naprawdę to nie było fair. Tego dnia nic nie układało się po mojej myśli. Telefon się rozładował, tramwaj zwiał mi sprzed nosa, a po chwili odkryłem że zgubiłem miesięczny bilet. Super… Pomyślałem, że limit pecha na dziś wyczerpany, ale jednak ten ktoś na górze stwierdził, że czas mnie dobić zupełnie.

Zrezygnowany spojrzałem na zegarek. Może jeszcze zdążę na spotkanie w sprawie tego wynajmu – pomyślałem dość naiwnie, przeceniając swoje możliwości i kondycję. Ruszyłem pełen nadziei na odrobinę szczęścia tego dnia. Mijałem kolejne ulice, stare kamienice i tych nieznośnych „ulotkarzy” machających mi reklamami przed nosem. Aż w końcu, dotarłem. Tak! To ten adres. Spóźniony 20 minut, ale jestem – przyznałem dumnie sam przed sobą.

Pan Nowaczyk mówił, że to piękne mieszkanko znajduje się na 3 piętrze, wdrapałem się więc po schodach i zdyszany stanąłem przed drzwiami lokalu numer 9. Zapukałem, jednak nikt się nie pofatygował aby otworzyć mi drzwi. Byłem jednak tak zdeterminowany, że zapukałem jeszcze raz. Spóźniłem się, no dobra, ale tylko o 20 minut! Szarpnąłem za klamkę i ku mojemu zdziwieniu wrota do lokalu numer 9 otworzyły się. Wszedłem do środka niepewnie i od razu poczułem się dziwnie. Tak wiem, nie powinienem tam wchodzić, ale jakiś wewnętrzny głos podpowiadał mi, żeby się rozejrzał. Posłuchałem tego diabełka który szeptał mi do ucha.

Przedpokój był maleńki. Taka klitka z wieszakiem, szafką na buty. Na tej szafce leżała sterta gazet i flakonik perfum. Wiem, że to głupie, ale postanowiłem się spryskać owym pachnidłem. Zapach był całkiem przyjemny, świeży, męski i odprężający. Spojrzałem w lustro, które wisiało naprzeciwko mnie. Przejrzałem się, rozpiąłem kurtkę. Całkiem niezły przystojniak ze mnie – pomyślałem. Wszedłem do salonu, od razu rzucił mi się w oczy tandetny obraz wiszący na smutnej, szarej ścianie. Pierwsza myśl jaka przeszła przez moją głowę była taka że mieszka tu facet z bardzo słabym poczuciem stylu. Ale za to używa świetnych perfum. Mój wzrok powędrował na skórzaną, wysłużoną sofę, na której leżała sterta wyprasowanych, poskładanych w kostkę ubrań. Tuż obok stał mały stoliczek, a na nim kubek z niedopitą kawą. Na podłodze koszula, biała i poplamiona. Poczułem niepokój. Coś tu jest nie tak. Przecież byłem umówiony, gdzie jest ten cholerny właściciel? I dlaczego drzwi były otwarte? Coraz więcej wątpliwości kłębiło się w mojej głowie. Wbrew wszelkim prawom logiki zamiast stamtąd wiać, postanowiłem rozglądać się dalej. Przekroczyłem próg sypialni. Poczułem zapach fajek i zobaczyłem popielniczkę na podłodze pełną petów. Łóżko rozścielone, jakieś brudne ciuchy porozrzucane wkoło. Niezły syf. Podszedłem do biurka, na którym leżał laptop, stało trochę brudnych talerzy i zdjęcie jakiejś blondi. Uśmiechnąłem się sam do siebie i trochę rozmarzyłem patrząc na tą cudowną fotografię. Nie wiem co we mnie wstąpiło, ale zajrzałem do szuflady. Nieco zażenowany wyjąłem stamtąd pismo dla panów i zacząłem je przeglądać. Zażenowanie szybko minęło i zacząłem odpływać, rozmarzony z głową pełną nieprzyzwoitych myśli. Aż tu nagle, jakiś huk, przeraźliwy pisk, hałas coś nie do opisania. I poczułem ostrza na moich plecach. To cholerny czarny kocur skoczył mi na barki z meblościanki. Że też go wcześniej nie zauważyłem! Przebiegła bestia! Z regału zrzucił z połowę książek. Na szczęście udało mi się od niego uwolnić. Jakiś opętany, pomyślałem. Roztrzęsiony opuściłem mieszkanie i wróciłem pieszo do akademika, żałując że w ogóle wpadłem na pomysł o wynajmie mieszkania.

– Brudas. To musi być pokój brudasa.
Z obrzydzeniem patrzy na dywan. Boi się, że coś z niego wyjdzie, i go zaatakuje. Albo nie zaatakuje. Ale będzie, i będzie obrzydliwe.
Patrzą na niego maskotli. Z każdej strony. Czarne ślepia.
Sztaluga stoi w rogu.
– Zaraz się z pewnością przewróci. Narobi rabanu. Uderzy o monitor.
Obrzydzenie odeszło, zastąpione przez niepokój.
– Nie rozumiem… nie przewróciła się. Wolę, żeby już teraz się przewróciła, szybciej przestane się obawiać.
Stara się zapomnieć o sztaludze, i rozgląda się dalej po pomieszczeniu. Czuje, że w każdym rogu z pewnością znajduje się przemiot, który albo jest obrzydliwy, albo może wystraszyć.
– Karnisz ma tylko jedno ochronne zakonczenie! – Po jednej ze stron sztyl brzydko odstaje. Krzyczy niesymetrycznością. Oko perfekcjonmisty odwróciło by się w moemencie.
Boi się, że końcówka karnisza sama odpadła. Druga też może odpaść.
– Jest lekka, widzę, że to plastik. Nic mi nie grozi, ale halas… nie chcę tu przecież hałasu!
Jego wzrok pada na doniczki. Kilka doniczek wypełmniponych ziemią. Tylko. Bez roślin. Widzi, że po ziemi chodzą owady. Małe, może muszki. Jest do granic obrzydzony. Boi sie ruszyć, żeby przypadkiem nie dotknąć czegoś, to z pewnością by go obrzydziło. Jest wysoki, boi się, że jego głowa- to by było najgorsze- może dotknąć plasikowego księżyca, który zwisa spod lampy. Stoi na środku pokoju, lampa jest tuż obok. Jest sparaliżowany. Chce znów znaleźć coś, co pozwoli mu odwrócić uwagę od lampy. Skupia się też na tym, że denerwuje go obrzydliwy pot, który go oblał przez ten nieszczęsny, dyndający księżyc. Źle mu się oddycha, czuje że mrowi go w palcach. Rusza nimi, że wysuszyć pot. Pewnie ciało daje mu znak, że najwyższy czas stąd wyjść. Ba. Uciekać. Dość już widział, dość już przeżył.

Cisza. Obdarty korytarz, woda cieknąca po ścianie wąską strużką, odpadająca farba i cisza. Tom nie spodziewał się niczego innego, przeszukując kolejny blok wielkiej płyty stojący na obrzeżach dawnego Krakowa. Teraz nazwa była jedynie sentymentem, ponieważ nie pozostał ani jeden człowiek, który mógłby się nazwać mieszkańcem. Szare niebo, chmury i ani kropli deszczu. Straszne rzeczy porobiły się z tym światem, pomyślał Tom, wchodząc po rozpadających się schodach. W korytarzach panował półmrok, na każdej klatce schodowej znajdowały się jedynie małe okna. W czasach świetności jedynie wspomagały oświetlenie elektryczne, teraz jednak Tom mógł liczyć tylko na to wątłe światło. Przedwczoraj przeszukał mieszkania do 6 piętra, dziś zaczyna od 7 aż po poddasze, gdzie najłatwiej można znaleźć jakieś ciuchy. Wiadomo, podczas ewakuacji nikt nie myślał o zbieraniu prania z powrotem. Ustawił się przy drzwiach, zamarł na chwilę, nasłuchując odgłosów. Cisza. Był sam w budynku, jeśli nie sam na całym osiedlu. Wbił łom pomiędzy framugę a drzwi i nacisnął. Drzwi skrzypnęły, trzasnęły kilka razy, aż w końcu zamek puścił. Otwarte. W środku panował nienaganny porządek, jedynie kilka rzeczy można było określić jako porozrzucane. W zasadzie wyglądało to, jakby właściciele mieli wrócić najdalej za pół godziny. Cienka warstwa kurzu i pyłu pokrywała meble pamiętające lata 60 XX wieku, one same były jednak w bardzo dobrym stanie. Fornirowana płyta okazała się być trwalsza od bloków z wielkiej płyty – pomyślał Tom i uśmiechnął się do siebie. Ostrożnie przeszedł w prawo, w stronę kuchni. Białe niegdyś szafki pożółkły na frontach, a drewno na blacie pociemniało nierównomiernie. Zegar odpadł ze ściany i zamarł. 14:24. Odpadł ze starości czy w trakcie uderzenia? Mało kto pamiętał dokładną datę eksplozji, tym bardziej dokładną godzinę. Tom zapisał godzinę z martwego zegara, tak na wszelki wypadek. Jeśli historia ma zapamiętać to, co zmiotło połowę znanego ludziom świata w ciągu kilku dni, będzie potrzebował każdej, nawet najdrobniejszej informacji. Podszedł do okna. Na parapecie para gołębi siedziała w gnieździe, nerwowo spoglądając na niespodziewanego gościa. No tak – Tom stwierdził rozbawiony – jeśli jest coś trwalsze od płyty fornirowej, to z pewnością jest to krakowski gołąb.

Dopiero niedawno odkryłam tę stronę i chętnie podzielę się swoim dziełem, oraz jestem otwarta na konstruktywną krytykę. 🙂 jest to wyrwane z kontekstu (tj. opowiadanie, nad którym aktualnie pracuje)
Budynek mieszkalny wyglądał lepiej niż niejeden pałac królewski. Dodatkowej grozy i takiego patosu dodawał mu ciężki, wysoki mur z wielkich kamieni, otaczający posiadłość. Miał ponad dwa metry wysokości, więc trudno było mi określić, co znajduje się po drugiej stronie muru. Jedynie brama wejściowa i wjazdowa do garażu zostały wykonane z bogato ozdobionego mosiądzu. Nacisnęłam energicznie na zimną klamkę. Oczywiście zamknięte od zewnątrz, jak można się było spodziewać. Musiałam jak najszybciej przedostać się na drugą stronę muru. W tamtym czasie moja sprawność fizyczna nie była najlepsza, ale postanowiłam wdrapać się na wysoką przeszkodę, znajdując kamień, który posłużył mi jako stopień. “Jak Ty lubisz utrudniać”, powiedziałam głośno w nadziei, że adresat, do którego kierowałam zdanie, usłyszy.

Za murem znajdowała się wąska ścieżka ułożona z kamieni. Prowadziła do wielkich, na wysokość dwa i pół metra drzwi, wystylizowanych na nowoczesny gotyk. Całość zrobiona z czarnego metalu, ozdobiona w tribal, a szkło było w kolorze fioletu. Nie miałam jednak wiele czasu, aby podziwiać drzwi, gdyż z transu wybudził mnie krzyk George’a i czerwona poświata. Pociągnęłam, a właściwie szarpnęłam za klamkę. I pobiegłam w stronę, z której rozchodziły się czerwone promienie. Nie chciałam wchodzić do wielkiej sali teatralnej, bo już widziałam oczami wyobraźni, sceny, które mogły się tam dziać. Przed oczami zastałam widok rozrywanego mężczyzny. Weszłam tam, a widownię zajmowały moje schorzenia, które już poznałam, liczna grupa zakapiorów, którzy zostali w mojej pamięci z powodu sposobu bycia i tego, że panicznie się ich bałam. Była także para bliźniaków: Pożądanie oraz Namiętność. Wszystkich bawiły te rozgrywajace się sceny dopóki Namiętność nie wkroczyła na scenę z mieczem samurajskim. Przed zakończeniem zabawy ku uciesze gawiedzi, zdjęła mu bokserki i zaczęła wężowym językiem pieścić organ, który nawet po śmierci był w stanie pionowym. Postanowiła nie brać go do ust, tylko zmieniła pozycje odwracając się ku niemu tyłem, trzęsąc tyłkiem o członka, a widowni pokazywała zgrabne piersi. Naprawdę nie miałam ochoty na to patrzeć, ale Istota zmusiła mnie do tego. Po pokazie umiejętności lepszej od niejednej gwiazdy porno, Ona zabrała się do ukończenia dzieła. Uderzył mnie straszny smród zgnilizny. Szympans także był na scenie i czekał na swoją kolej. Wszystko działo się jak we śnie, tyle, że było bardziej realne.
Nagle zapanował mrok, całe otoczenie pokryte było gęstą czernią.
W mojej głowie pojawiła się myśl, jakby taki przebłysk: „Tak naprawdę nie ma Cię tu, nie ma też Ich, Twojej rodziny, bo to wszystko rozgrywa się w Twoim chorym umyśle”. Podbudowana tą wizją, chciałam stawić czoła TYM RZECZOM.
Wiecie, co jednak było najbardziej popierdoloną rzeczą z tych wszystkich, które jak się zdawało przeżywałam w rzeczywistości? Taka, że po tej ciemności znalazłam się w formie ciała astralnego, zwiedzając puste mieszkanie, które niegdyś było moim domem. Dosłownie: NIKOGO tam nie zastałam, a w szczególności swojego swobodnie i nieświadomie spoczywającego ciała. Ogarnęła mnie panika. Próbowałam jak najszybciej z powrotem znaleźć się w swoim ciele. Rozglądając sie po pokoju dostrzegłam GO. Poszukiwał prawdobodobnie dowodów na moją „niewierność” czy nieposłuszeństwo wobec niego. Może szukał rzeczy, których potrzebowałam aby pozbyć się go z mojego życia oraz symboli wobec, których czuł się bezbronny. W telefonie znalazł pikantną korespondencje oraz zdjęcie potencjalnego chłopaka, z którym świetnie się porozumiewałam nawet bez słów. To miała być kolejna ofiara jego ataku, jak się z czasem dowiedziałam.