Poradnik pisania – ćwiczenie 1

Jest ciemno. Potykam się o ludzkie ścierwo. Mężczyzna w drogim garniturze leży bez życia, wygięty w groteskowej pozie. Pozostałych pięciu również ma na sobie ekskluzywne, eleganckie ciuchy, zmienione w ubabrane krwią łachmany. „Biznesmeni”, handlarze ludzkim zepsuciem. Żadnego z nich nie można nazwać niewinnym. Nie żal mi ich, wszyscy zasłużyli na ten los. Podpieram się o ścianę i idę dalej trzymając się za przestrzelone ramię. Wyliżę się. Zawsze się wylizuje. Podchodzę do ledwie dyszącego łysola. Twarz ma zalaną krwią, a jego krtań podnosi się i opada w chaotycznej walce o przedłużenie życia. Patrzy na mnie swoimi pustymi oczami, w których widać jedynie błaganie o śmierć. Strzelam. Na środku jego czoła pozostaje ślad miłosierdzia. Spoczywa w spokoju. On mnie nie interesuje. Szukam wzrokiem mojego celu. Odwracam leżącego twarzą do ziemi byczka – to nie on. Idę dalej. I wreszcie go widzę. Jeszcze żyje. On także mnie zauważył. Jest spanikowany. Prawą ręką próbuje zatamować wylewające się z brzucha flaki, drżącą lewą wyciąga niczym wędkę po leżącą dwa metry dalej broń. Nie może jej sięgnąć. Serce wali mi jak młot. Nogą przesuwam pistolet jeszcze metr dalej. Zastanawiam się, czy chciał strzelić do mnie, czy skrócić swoje męki. Tacy jak on zawsze chcą mieć ostatnie słowo. Przyglądam się dokładniej jego ranie – jest bez szans. Wyszło idealnie. Nic nie przywróci życia mojemu bratu, ale czuję się lepiej, spokojniej. Mówią, że zemsta nie jest rozwiązaniem. Gówno wiedzą. Pochylam się nad tym pogardy godnym workiem mięsa. Szepczę mu do ucha ostatnie słowa:
– Miłego dnia.
I wychodzę. Z trudem popycham barkiem ciężkie drewniane drzwi. Słońce mnie oślepia. Rześkie poranne powietrze przyjemnie drażni policzki. Ręką krwawi jak szalona. Czuję się świetnie.

Pozdrawiam
KJK

Żałuje, ze trafiłam tak późno w to miejsce. Ćwiczenie wykonałam, więc wkleję. Potem sukcesywnie zabiorę się za następne. Nawet jeżeli nikt nie przeczyta – mam zapis treningu (chociaż lepszy by był z uwagami ;P)

Przetarła twarz wierzchem dłoni. To co jej chlusnęło przed chwilą w oczy z pewnością nie było tylko błotem. Spojrzała na swoje ręce uwalane w krwi, drobinki kości i mięsa komponowały się na jej skórze w drobne, niesymetryczne kwiaty. Leżała tak w błocie i kontemplowała swoje dłonie, kiedy obok niej z łoskotem uginającej się blachy gruchnął sir Bond.
Popatrzyła na niego beznamiętnie, po czym sięgnęła i popukała w jego przyłbicę.
– Bond?
Przybliżyła się aż dotknęła nosem metalu. Odór skwaśniałego trawionym winem oddechu i śmierci gryzł ją w oczy.
– Sir Bond?
Znów gruchnięcie, tym razem za nią. Jakiś rzezimieszek z nadmorskich Miast Pirackich tańczył w konwulsjach. Zmarszczyła brew. To jest to. Gdzie ludzie Miast Pirackich tam i wywerny. Wychyliła się znad warstwy trupów, która ukrywała ją skutecznie do tej pory. Nasłuchiwała wśród szczęku broni i okrzyków zwierających się zbrojnych. W końcu odnalazła. Ciche piśnięcia, na granicy słuchu ludzkiego. Zwierzę zbliżało się do powalonego pana wydając z siebie żałosne, krótkie szczeknięcia. Narya pochyliła się ukrywając za ciałem rzezimieszka. Z obrzydzeniem odnotowała, że jej dłoń zapada się w czymś obrzydliwie ciepłym, odepchnęła te myśli. Maleńka wywerna przycupnęła przy głowie swojego pana i trącała wąskim, gadzim pyszczkiem jego bujną, aczkolwiek szczególnie martwą brodę.
Narya przez chwilę obserwowała zwierzę, w końcu jej dłoń wystrzeliła i pochwyciła mocno zaciskając palce na wątłej szyi. Nie dbała o życie stworzenia, nie musiała go dostarczyć żywego, ponadto jej palce były ubabrane wymieszaną z błotem krwią co skutecznie utrudniało chwyt. Wywerna wiła się sycząc, rozkładała drobne skrzydełka i drapała jak oszalała, jednak łotrzyca wciąż zacieśniała chwyt i w końcu pogruchotała cienką szyję. Przyciągnęła truchło do siebie i sięgnęła po sztylet, którym do tej pory torowała sobie drogę wśród gąszczu upoconych walką ciał.
Niezły zarobek. Skóra wywerny, jej pazury, a także serce i jad osiągały naprawdę niezłe ceny. Tym razem jednak nie zarobek chodziło. Zleceniodawca miał jej brata…

Trzaśnięcie odebrało jej dech i wzrok. Ciemność, która zalała otoczenie odebrała jej także czucie w rękach. Zamroczona szarpała się by odzyskać panowanie nad sobą. Słabe przebłyski docierały do niej, w końcu budząc ją w pełni bólu i świadomości. Otworzyła oczy, jej głowa była obrócona na bok, widziała swoją dłoń, w której nadal trzymała wywernę. Jednak ręka ta była niepokojąco daleko. Zanim dotarły do niej wszelkie refleksje z tym związane, poczuła na twarzy podmuch. Odwróciła się jękiem.
Patrzyła w olbrzymią, wypełniona ostrymi zębami, wąską paszczę. Spomiędzy ostrych jak szpilka, śmiercionośnych kłów zwisały ścięgna, a krople krwi kapały jej prosto w oczy. Mrużyła je oszołomiona widokiem. Wyglądała jakby płakała posoką.
– Niezły zarobek…

Dopiero odkryłam tę stronę, ale już mi się podoba, jest wprowadzona w ciekawy sposób, więc jestem pewna, że będę tu często wpadać, a o to co udało mi się napisać:

Idę….
Biegnę… Wszystko wiruje, potykam się o ciała, nie widzę żadnej żywej duszy, wszystko zamarło…
Stanąłem… już chyba nikt mnie nie goni, tak chyba jest już spokojnie, stoję przed ciałem pięknej dziewczyny, musiała nie dawno zginąć, bo po jej policzkach spływa jeszcze krew. Stoję i patrzę jak kropla po kropli upada na rozżarzony asfalt. W rozbitej witrynie sklepowej widać zakrwawione kawałki szkła. Zaraz za nią leży ciało mężczyzny. jego ubranie jest poszarpane, kawałki materiału ledwo trzymają się ze sobą, jakby kosztowało je to wiele wysiłku. Jego ciało jest całe we krwi wszędzie widać rany jakby od cięcia nożem. Nie daleko, pod ścianą była dziewczyna, ale miała mnóstwo ran – jak ten chłopak, nie mogła żyć… a jednak! Ruszyła się. Patrzę na nią w osłupieniu, może była jednym z nich. Tak… otworzyła oczy i już wiem, jest moim wrogiem.Moje serce zaczyna bić szybszym tempem , ale wiem, że muszę uciekać. Cholera jasna stoję na środku ulicy nad jakąś dziewczyną, jestem łatwym celem. Zaczynam uciekać w stronę kamienicy, obracam się widzę jak wstaje, jak składa swoje ciało i zaczyna za mną biec. Tacy jak ona są nieśmiertelni, możesz władować im w serce cały magazynek a i tak ich to nie powstrzyma. Co to jest i jak to zabić? Są jak ludzie, tylko ich oczy… tak te ich oczy. Całe czarne jakby wypełniała je pustka, Jest w tym coś mrocznego, ale i fascynującego. Chowam się w jakiś mieszkaniu i szukam schodów. W Kamienicach takich jak ta zawsze są jakieś schody, pozostałości po wojnie państw, ale teraz…teraz to coś więcej, to wojna światów. Muszę znaleźć te schody, muszę uciec. Tak, są! Jak sprytnie schowane, odsuwam dolną półkę szafki i powoli wchodzę do środka, żeby nie robić dużego hałasu, potem zamykam drzwiczki i zasłaniam schody półką. Dobrze, że mam tę małą latarkę od siostry, Wprawdzie nie daje wiele światła, ale wystarczy, żeby oświetlić drogę. Schody są strasznie kręte i strome, ale muszę się spieszyć zanim mnie dogoni. Schodzę tak szybko jak tylko potrafię, po moim czole spływają krople potu a moje serce bije jak szalone. Już prawie jestem u celu, ale.. O nie! Leża tu ciała, chyba domowników, zaraz za nimi są drzwi, co jeśli te stworzenia tam są? Co jeśli zostałem zwabiony w pułapkę? Słyszę szelest i skrzypienie, to chyba te drzwiczki od szafki kuchennej. Znalazła to przejście? Chyba tak, właśnie przesunęła deskę. To koniec jestem w potrzasku. Ale jak udało jej się znaleźć to tak szybko, ja wiedziałem, że jest drugie wyjście, ale ona? Może…może ona zna to miejsce. Co jeśli oni też są tymi stworami. Sprawdzę ich oczy i tak nie mam już nic do stracenia. Tak… ich oczy są czarne… ale w takim razie jak zgineli, nie widać żadnych ran na ich ciele. Co je zabiło? Nie mam na to czasu, albo zaryzykuje i wyjdę przez te drzwi, albo tu zostanę. Nie ma już bezpiecznego miejsca, stawką jest życie i przetrwanie, ale jak mam tego dokonać?

Tętent końskich kopyt zagłuszał metaliczne odgłosy zderzających się mieczy i ostatnich tchnień wojowników. Większość z nich już dawno zapomniała dla kogo walczy i po co. Po głowie chodził im tylko strach. Strach przed śmiercią. Strach przede mną. Och, oni mnie oczywiście nie widzą, ale wyczuwają. Każdym porem skóry, każdym wdechem, każdym dźwiękiem. Czują mój zimny oddech na ich karku.
Gdybym powiedział im czego tak naprawdę się boją byli by zszokowani. Ponieważ oni nie boją się mnie, dusza nie lęka się śmierci ona ją akceptuje. Tak naprawdę każdy z nich boi się …strachu. Strachu przed uderzeniem przeciwnika, a nie uderzenia, strachu przed bólem a nie samego bólu. Gdy stoję tak pośród nich i zbieram swoje żniwo niewidzialny, a jednak obecny ktoś mógłby powiedzieć, że to ja zabieram im życie. Cóż ja tylko ..zbieram dusze.. przepełnione nienawiścią, gorące od gniewu , przelane rozpaczą dusze. Z moich wieloletnich obserwacji wnioskuje, że ludzie nigdy nie przestaną się zabijać. Z jednej strony jest mi to na rękę bo nigdy nie stracę roboty, a z drugiej.., czuję żal. Żal do tych wszystkich, którzy nieumiejętnie pokierowali życiem. Żal do tych lekkomyślnych za ich głupotę, że nigdy nie zastanawiali się czy wrócą z tego szaleństwa? Bo czymże jest wojna jeżeli nie szaleństwem?, istną głupotą ludzi. Bo na całym świecie tylko jeden gatunek jest na tyle idiotczny by zabijać się nawzajem. Ciekawe, który…

Postanowiłam, że podejmę się wszystkich ćwiczeń, które daliście do zrobienia więc zaczynamy.

Pustynia Slag przepełniona była zwłokami Aniołów i demonów. W powietrzu unosił się zapach krwi i jadu, potu i śmierci, które były wynikiem sądu ostatecznego. Wszyscy walczyliśmy w jakimś celu, ale tylko jedna strona mogła wygrać. Idę środkiem rzezi, która z pewnością przejdzie do nowej Biblijnej historii. Nie było mowy o przymierzu, choć wielu z początku o niego walczyło. Rozgrzane podłoże pustyni mogłoby stopić podeszwy butów, a szczeliny w ziemi prowadziły do najkoszmarniejszego miejsca w całym wszechświecie – nicości. Wielu wiernych starało się jeszcze resztkami sił zawalczyć o swoje. Ludzie – gatunek, który utracił władze już dawno i do tego został ukarany za to, że mu ją dano. Sami są sobie winni. Nie zasłużyli na dar jaki im podarował, bo nie potrafili go właściwie wykorzystać. Mimo to dostałem się do świątyni, która jest jedynym ratunkiem dla nas wszystkich. Właściwie nie ona, ale to co się w niej znajduje.
Zaginiona od stuleci włócznia, którą przebito bok Jezusa. Dała początek nowej erze i teraz ma szanse zrobić to znowu. Wystarczy tylko, że dostanę się do środka i ją odnajdę. A później wrócę do piekła i wymierzę ją w Szatana. Tuż przed wejściem zdaje sobie sprawę, że moje plany zostały rozszyfrowane. Czemu? Głównie dlatego, że zostałem otoczony przez piątkę Cieni, która najwyraźniej nie przyszła pogadać o tym co u mnie przy piwie.
– Witam panowie, szukacie czegoś? – pytam z sarkazmem. Odpowiada mi tylko głucha cisza. Jak zawsze są rozmowni. Główny dowódca, który stoi przede mną podnosi dłoń, próbując mnie tym gestem zatrzymać. Nie rozmyślam zbyt długo tylko łapię za rękojeść miecza, który zwinąłem archaniołom kilka tygodni temu. Oni mieli te swoje anielskie moce, mi nie zostało już prawie nic. – Okej, jak wolicie. – Szybkim ruchem wyciągam potężny miecz zza pleców sprawnie wymierzam ostrze w jednego z nich. Cofa się do tyłu od zadanego ciosu, ale zostało ich jeszcze czterech, których nie mniej szybko atakuje. Staram się celować w szyję. Po ich odcięciu mam przynajmniej pewność, że już się nie odrodzą. Jednak oni sprawnie unikają moich ciosów, a ostrze trafia tylko w ścianę gorącego powietrza. Próby trwają kilka minut, czyli wystarczająco długo bym zmęczył się tym całym uganianiem. Kiedy jestem bliski końca i upadam na kolana, wpatrzony w pękające podłoże pustyni myślę tylko o tym, że przynajmniej próbowałem. Słyszę jak czwórka wysłańców Szatana zbliża się do mnie chcąc wymierzyć ostateczny cios.
Ich chłód otacza mnie ze wszystkich stron, ale nie mogę się poddać. To takie nie w moim stylu i nawet nie na miejscu zważając na okoliczności. Ostatkiem sił unoszę swoje ciało, trzymając miecz w dłoni i z okrzykiem unoszę się na nogach, zataczam bronią koło wokół siebie pozbawiając wszystkich czterech cieni głów i ostatecznie usuwając przeszkodę ze swej drogi. Ich ciała zmieniają się w pył, a przede mną rozpościera się mój ostatni cel. Świątynia Czterech Żywiołów, która pogrzebała Włócznię Przeznaczenia.

Czekam na ocenę i pozdrawiam

Nad polem bitwy unosił się okropny smród.
Łuny na wschodzie i północy rozświetlały horyzont. Wszędzie dookoła płonęły zniszczone wozy, barykady i stosy martwych ciał. Było niemal tak jasno jak za dnia.
Roland_11 rozglądał się szukając swego celu. Hełm wyrzucił już na początku bitwy, przeszkadzał mu tylko. Ograniczał pole widzenia i potęgował panujący dookoła łoskot broni zmieszany z wrzaskami rannych i umierających.
Poprawił łuskową zbroję ciasno opinającą jego ciało nadal obserwując sytuację dookoła i wreszcie go dostrzegł. Jakieś dwieście kroków przed nim nad zmasakrowanym ciałem pochylał się chudy człowiek w czarnym płaszczu.
Po chwili człowiek ów powoli podniósł się i jakby nie zważając na toczącą się wokół bitwę zaczął szybkim krokiem maszerować w sobie tylko znanym kierunku.
Roland bez zastanowienia rzucił się za nim i w tym samym momencie na jego drodze stanął potężny mężczyzna odziany w ciężką zbroję płytową. Otaczające go płomienie odbijały się w wypolerowanym metalu nadając mu upiorny wygląd. Efektu dopełniały płonące w głębi garnczkowego hełmu pałające nienawiścią oczy.
Roland ledwie uskoczył przed ostrzem spadającym na niego z prędkością błyskawicy, wykręcił się w półpiruecie i ciął mierząc w szparę pomiędzy płytami pancerza. Nie trafił, stal brzęknęła głośno. Przeciwnik zaatakował ponownie, tym razem celując nisko, w kolana. Roland_11 przeskoczył nad mknącym nisko ostrzem i z całej siły uderzył głowicą swego miecza w hełm przeciwnika.
Ten zachwiał się i zrobił dwa kroki do tyłu. Roland korzystając z bliskości przeciwnika wyszarpnął zza pasa puginał i z całej siły pchnął nim w odsłonięty bok wroga.
Wtem usłyszał jak ktoś wykrzykuje jego imię. Odwrócił się i w tym momencie otrzymał potężny cios pancerną rękawicą w tył głowy.
Zwalił się na ziemię i zdążył tylko zobaczyć spadający na niego sztych miecza. Zapadła ciemność.
– Roland… Roland!- kobiecy głos dochodził do niego coraz wyraźniej.- Roland, synku!
– Czego chcesz mamo?- zapytał rozdrażnionym głosem.
– Synku, skończ wreszcie z tymi grami, wyjdź na zewnątrz, pobaw się z kolegami.
– Mamo mam dwadzieścia pięć lat. Nie mam już kolegów- odpowiedział zdejmując swój najnowszy nabytek, hełm 3D wysokiej rozdzielczości z interfejsem mózg-komputer.

Unoszący się w powietrzu zapach śmierci. Odór palonych ciał. Przerażenie widoczne w oczach mojej ofiary, gdy wbijam jej sztylet prosto w serce. Koło mojej głowy słyszę świst przelatującej obok strzały. To wszystko dzieje się tak szybko.
Moor, uciekaj! – Krzyczę, z trudem łapiąc powietrze. – Ta wojna nie ma sensu! Uciekaj!
Drobna sylwetka obraca się w moją stronę, posyłając mi zdziwione spojrzenie.
Myślisz, że cię tak zostawię?! Jeszcze tak nisko nie upadłem!
Mylisz się, tu nie chodzi o to. Po prostu…. nie mogę cię stracić!
W tej samej chwili szyję rozkojarzonego mężczyzny przebija strzała. Piórka ma czerwono – złote. Rozpoznaję je. Z okrzykiem bólu padam na kolana, zdejmuje hełm. Moje długie włosy spadają mi na ramiona. To już koniec, myślę. Nic mi już nie zostało. Mimo, że sylwetki walczących coraz bardziej się rozmywają, potrafię dostrzec, dlaczego nagle zrobiło się tak cicho. Przegrywamy.Głowa opada mi na ramię. Powieki są takie ciężkie. A potem jest już tylko ciemność.

Ziemia niczyja.
Zewsząd słychać strzały, przeszywające mundury i ciała, nieszczęśników zesłanych w to zapomniane przez Boga miejsce.
Biegłem pod ostrzałem artylerii, widząc jak seria z CKM-a ściąga krwawe żniwo.
Wpadłem do okopu.

Zakrywając uszy podskoczyłem, kiedy niedaleko coś rozsadziło biegnących soldantów. Niezdarnie wdrapując się po ścianie okopu, wystawiłem karabin oddając salwę w wyłaniających się z dymu napastników.
Znów wstrząs.

Jakaś kończyna przeleciała mi obok hełmu.
Ukryłem się, zamykając oczy. Modliłem się żeby był to tylko kolejny koszmar, że rano obudzę się nic nie pamiętając z tego piekła. Jednak wiedziałem w głębi że nic nie jest prawdziwsze od aktualnych zdarzeń.
Sam się na to zgodziłem. Robiłem to jednak dla ojczyzny. Umiłowanej ojczyzny…
Nie mogłem pozwolić żeby bolszewia ogarnęła mój nieszczęsny umęczony kraj.
Nawet nie potrafię sobie wyobrazić, jak wyglądałaby Polska po przemarszu tej czerwonej szarańczy.
Jak wyglądałaby Europa?

Coś huknęło.
Odwróciłem się, do okopu wpadł granat ręczny.
Wyskakując jak poparzony, przewróciłem się ulegając sile wybuchu.
Zacząłem gnać prosto na wroga, co jakiś czas oddając serie z karabinu.
Nie mam pojęcia czy trafiałem kogokolwiek, myślałem o ucieczce.

Nigdzie już nie widziałem naszych chłopców. Sam pędziłem prosto w nawałnice czerwonej zagłady.
Żegnałem się z życiem, wystrzeliwując magazynek.
Wtedy coś gruchnęło.

Przewróciłem się, lądując przy zakrwawionym truchle sowieckiego dowódcy.
Z obrzydzeniem spojrzałem na wykrzywioną bólem twarz, tak przerażająco podobną do oblicza Lenina.

Coś pękło we mnie.

Przypomniałem sobie dom, szczęśliwą rodzinę, sam znajdując się na granicy życia i śmierci. Przesiąknięty smrodem rozkładających się ciał, wstałem zalewając się rzewnymi łzami.
Przegrałem tą grę.
Jeźdźcy Apokalipsy wyłaniali się z mgły, wyjąc niczym nieboskie stworzenia.

Poczułem nagle ciepło domowego zacisza. Zaczęło przepełniać mnie stopniowo, dając ulgę od obrzydliwych obrazów wojny.
Spojrzałem na swój mundur i wykwitłą na nim karmazynową plamę rozrastającą się z wolna.
Uśmiechnąłem się do siebie, ocierając łzy.

Upadłem na twardą, umęczoną ziemię, zostawiając ziemskie sprawy.

(…) Dzwoni mi w uszach ,a oczy łzawią od unoszącego się wokół dymu i ulicznego kurzu. Pył wypełnia mi klatkę piersiową ,aż krztusząc się i plując pozbywam się tego świństwa zalegającego w ustach i nosie. Niestety na wiele się to zdaje. Ból uszu od wkręcającego się w czaszkę nieustającego pisku niemal powala mnie z nóg. Próbuję złapać oddech, wciąż krztusząc się piachem unoszącym się w powietrzu. Przez chwilę mam wrażenie ,że świat stanął w miejscu, ledwie do mnie dociera gdzie jestem i co się stało. I ,gdy tak próbuję się skoncentrować , nagle dociera do mnie ,że dźwięk świdrujący mój mózg nagle ustał , ale zamiast niego dociera do mnie inny, gorszy ,bo zalegający ciężkim ołowiem na duszy krzyk rannych , płacz niemowląt i dzieci.Ogarnia mnie niepojęty strach. Opadający powoli dym i kurz odsłania widok , który powala mnie z nóg. To i tak cud ,że jeszcze stoję. Setki ciał , rannych i martwych rozrzuconych dookoła uświadamia mi bolesną prawdę, której nie potrafię strawić. I gdy tak stoję osłupiała, z cisnącymi się do oczu łzami , z krzykiem,który uwiązł mi w gardle nagle dociera do mnie powaga sytuacji. Trzeba się ruszyć, pomóc innym, rannym, odszukać zaginionych. Zrywam się z miejsca, adrenalina robi swoje.Serce pompuje i tak już podburzoną krew ,że o mało nie eksploduje mi z piersi. W głowie tłucze się jedna myśl- pomóc , pomóc innym. Ale zanim dobiegam do pierwszej ofiary , ziemią wstrząsa kolejnych wybuch. Tony piasku ponownie unoszą się w powietrzu wypełniając mi ponownie usta i nos , a w uszy wdziera się znany już dźwięk. „Kolejna bomba ” – myślę ,ale tym razem nie daję się zawładnąć panice. Szok minął, pora na działanie.(…)”

– Musisz mi pomóc – mówi. Jej twarz wykrzywia spazm bólu. Karabin wypada jej z rąk, a ona łapie się za ramię i próbuje bezskutecznie powstrzymać krew, która spływa jej z rany. – Proszę.
Nie jestem pewny, czy powinienem to robić. Pomagam jej odsunąć się z linii ognia chowając się za czołgiem.
– Rachel – mówię – nie mam dużo czasu. Scott i jego ludzie niedługo tu będą. Muszę ukryć Suzie w bezpiecznym miejscu.
Dziewczyna z wysiłkiem odsuwa się ode mnie.
– A więc masz zamiar się poddać? – dyszy. Kręcę przecząco głową.
– To nie tak – mówię – Ale Suzie jest tylko małą dziewczynką. Ta wojna ją przeraża.
– Wszyscy zginęli – mówi bezbarwnym głosem Rachel osuwając się na ziemię – A ty chcesz uciec?
Jej oczy wypełniają się złowrogim blaskiem. Chcę położyć jej dłoń na ramieniu, ale ona się odsuwa.
– Zostaw mnie, zdrajco – syczy próbując wstać – Mój mąż zmarł dla idei, ale ty wolisz zachować się jak tchórz?
Jej słowa bolą. Przeszywają mnie niczym ostre kolce lodu.
– Nie rozumiesz… – mówię, ale ona już się podnosi. Powoli zatacza się w kierunku wrogów, którzy nas otoczyli. W dłoniach dzierżą ciężkie pistolety. Zastygam na chwilę.
– Pokażę Ci jak umiera bohater – odpowiada i idzie z podniesiona głową idzie w kierunku najbliższego żołnierza. Nie próbuję jej zatrzymać. Patrzę jak kulejąc rzuca się na niego, a wtedy zewsząd rozlegają się strzały. Jej ciało zostaje niemal dosłownie rozszarpane na strzępy. Widzę lufy wycelowane w moją twarz, ale nic nie widzę. Jakaś mgła zasłania mi widok i nie zdaję sobie sprawy co to takiego, dopóki nie czuję słonego smaku łez. Ciągle stoję w miejscu patrząc na ciało Rachel leżące na ziemi niczym porzucona zabawka i zastanawiam się, po co mam żyć.
– Poddajesz się? – niski głos żołnierza przebija się do mojej świadomości dopiero po kilku sekundach. Przez chwilę zastanawiam się, gdzie jestem. Kim jestem. Jedyne co pamiętam to, że martwa dziewczyna leżąca przede mną zmarła właśnie bohaterską śmiercią. I nic więcej.
– A więc się nie poddajesz. – stwierdza przywódca i daje znak pozostałym. Wiem, że za chwilę umrę. I nagle, jak błyskawica, mój umysł przeszywa jasna myśl.
– Poddaję się! – krzyczę, podnosząc ręce do góry. Czuję obrzydzenie na myśl o tym co właśnie zrobiłem, ale wiem, że zrobiłem to dla jednej osoby. Dla osoby, której życie liczy się dla mnie najbardziej. I dla osoby, którą obiecałem chronić. Dla Suzie – mojej córki.

Kate drżała z przerażenia. Szła skulona, kurczowo ściskając drewniany tłuczek do mięsa. Odgłosy wystrzałów wydawały się bardzo odległe, ale to nie one napawały ją lękiem. Była sama. Samotność oznaczała śmierć.
Przeklinała się w myślach. Jeszcze niecałe dziesięć minut temu była z całą grupą, czuła się bezpiecznie i swobodnie. Wszystko zmieniły strzały. Ktoś niespodziewanie otworzył do nich ogień. Wydawało się, że napastnicy są wszędzie. W całym zamieszaniu schowała się w dokach. Nie chciała ryzykować biegania po otwartej przestrzeni. Pozostali byli innego zdania. Odłączyła się od nich. Ale wiedziała, że wciąż żyją. W końcu ciągle słyszała echa krzyków przeplatane odgłosami strzelaniny.
Nie wiedziała co ma zrobić. Wchodziła coraz głębiej do portowego magazynu, ponieważ nie potrafiła ustać w miejscu. Potok myśli by ją zabił. Tak mogła chociaż częściowo skupić się na swoich krokach i badaniu okolicy. Wolnym tempem wspinała się po zardzewiałych schodach. Popełniała błąd. Dobrze wiedziała, że im wyżej jest tym mniej ma możliwości ucieczki. Ale nie potrafiła się zatrzymać. Musiała coś robić. I za to była na siebie zła. Złość była lepszą opcją niż strach. Ręce jednak wciąż drżały, a serce waliło jak oszalałe. Pociła się, choć dzień wcale nie należał do ciepłych.

Nagle rozległ się przeraźliwy dźwięk skrzypiącego metalu. Ktoś otwierał drzwi u szczytu schodów. W jednej chwili zrozumiała, że może zginąć, jeśli natychmiast czegoś nie zrobi . To nie była jej myśl. Jakaś obca istota, pierwotny instynkt nagle szarpnął jej ciałem. Widok przysłoniła jej czerwona mgła, gdy dwoma susami doskoczyła do otwierających się drzwi. Jej ruchy były pewne, bezbłędne. Jej ciało wiedziało co ma robić. Musiało przetrwać.
Tłuczek zanużył się w ciemność, uderzając między drzwiami a ścianą. Idealnie na wysokości głowy. Odgłos pękającej czaszki i żałosny jęk wydawały się dobiegać gdzieś z oddali. Kate nie miała czasu na to by myśleć, musiała działać, wyeliminować zagrożenie. Łokciem rozsunęła drzwi, uderzając ponownie. Nie usłyszała już jęku, jedynie coś lepkiego oblało jej twarz. Ale to nie wystarczyło. Zagrożenie musiało zniknąć. Całkowicie.
Bezwładna postać padła pod naporem ciała dziewczyny, która wciąż uderzała tłuczkiem. Wymierzała cios za ciosem, aż odgłos mlaskania i pękających kości ustąpił dźwiękowi drewna trzaskającego głucho o posadzkę.
Bestia ustąpiła. Kate odzyskała kontrolę nad swym ciałem, choć czuła że jej instynkt wciąż czai się gdzieś w zakamarkach jej głowy, gotów zmusić ją do walki o życie. Jej ręce, brudne od krwi i oblepione resztkami włosów, znów zaczęły drżeć.
Wstała, spoglądając na truchło. Była to kobieta. Miała na sobie brudne szmaty. Nie miała broni. Kate chciała wierzyć, że to był jedynie żywy trup. Nie chciała mieć na sumieniu kolejnej osoby.
Bestia się z niej śmiała. Jakie to ma znaczenie? Liczyło się tylko, że żyje. Dobrze wiedziała, że dla przeżycia zrobi wszystko. Nie było sensu z tym walczyć. Ani wmawiać sobie wyrzutów sumienia.

Po drugiej stronie pomieszczenia dostrzegła okno. Nie dawało wiele światła, więc sala tonęła w mroku. Teraz jednak odgłosy strzałów znów stały się bardzo wyraźne. Przypomniały Kate, że znajduje się w środku strzelaniny.
To oznaczało, że jej przyjaciele wciąż żyli. Nie wiedziała jednak jak wielu. Ani jak długo. Skulona podbiegła do przeciwległej ściany, wyglądając na port. Dzień nie był zbyt słoneczny, w szarości jej wzrok odmawiał odrobinę posłuszeństwa, ale wciąż potrafiła dostrzec sylwetki ludzi. Pożałowała, że w jej pistolecie skończyły się pociski. To było idealne miejsce by oddać jeden lub dwa strzały.
Niestety mogła jedynie obserować. Była pewna, że widzi Samuela i Samanthe, próbujących przekradać się między kontenerami. Widziała, że kierują się w stronę brzegu rzeki. Kilkanaście metrów przed nimi znajdowała się niewielka przestrzeń między metalowymi ścianami. Musieli przez nią przejść, przez chwilę pozbawieni jakiejkolwiek osłony. Widziała też rozłożonego na blaszanym dachu strzelca, który mierzył dokładnie w to miejsce. Nie widziała go dokładnie, ale czuła, że jest gotów do strzału. W przeciągu kilku sekund mógł posłać do grobu jedno z jej znajomych. Chciała krzyknąć.
„Nie rób tego!” ryczał głos wewnątrz jej głowy. Wiedziała, że jeśli spróbuje ostrzec przyjaciół, zdradzi swoją kryjówkę. A nie miała gdzie uciekać. I nie miała broni. Jej silna wola przetrwania nie mogła pozwolić jej tego zrobić. Wydałaby na siebie wyrok śmierci.
Głos zamarł jej w gardle. Bezradnie patrzyła jak Samantha przesuwa się oparta o ścianę. Prawie jej nie widziała. Łzy zalewały jej oczy. Już raz, kilka dni temu porzuciła ją, skazując na śmierć. Teraz robiła dokładnie to samo… Chciała zamknąć oczy, ale jej instynkt lubił patrzeć. Z ciekawością spoglądał w tamtą stronę, zmuszając do tego Kate.
To był jej błąd. Bestia poczuła się bezpiecznie, oddając dziewczynie ponownie władzę nad ciałem. Wykorzystała to natychmiast.

Padnij, Sam!

Echo tego okrzyku rozeszło się po całym porcie, a zaraz za nim dźwięk chybionego strzału. Kate uśmiechnęła się do siebie widząc jak zarówno Samantha jak i Samuel przykleili się do ziemi. Chwilę później kolejny strzał uderzył o parapet, zaledwie kilkanaście centymetrów od miejsca gdzie stała. Wiedzieli gdzie jest, czuła że zaraz spróbują ją dopaść.

Bestia nie myślała o przeszłości. Nie robiła Kate wyrzutów. Zamilkła, szykując ciało dziewczyny do kolejnej walki o przetrwanie. Dziewczyna była prawie pewna, że ten dziki pomruk w jej głowie przez chwilę przypominał śmiech. Miała nadzieję, że się myliła.

Ćwiczenie bardzo ciekawe i też postanowiłam spróbować 😉

Raine wyrwała szable z ciała przeciwnika. Razem z ludzkim mięsem, na jej twarz chlusnęła czerwona posoka. Sprawnym ruchem otarła krew i czujnie rozejrzała się dookoła. Nieopodal ujrzała walczącego Elenora, który niczym rycerz z baśni ciął wrogów swoim claymore. Jego srebrna zbroja lśniła w słońcu. Dziewczyna splunęła, pozbywając się flegmy i krwi zalewającej jej gardło. Tacy jak on umierają pierwsi, wychwalani w pieśniach. Odważni bohaterowie walczący ze smokami. Szkoda, że smoki już dawno wymarły.
Podniosła szable broniąc się przed atakującym ją dzikusem. Śmierdział potem, koniem, brudem i nie wiadomo czym jeszcze. Miał krwawy, rozbiegany wzrok, a w ręku nieporadnie dzierżył kawałek metalu. Jednym, silnym pchnięciem przecięła go na pół, jakby był kawałkiem mięsa. O najemnikach nikt nie pamięta. Są cichą armią Królestwa. Walczą za sakiewkę złota, nie dla chwały.
Kolejnemu ucięła rękę w łokciu. Szła naprzód zbierając krwawe żniwo. Włosy kleiły jej się do czoła. Ktoś Bez Twarzy ośmielił się ją zranić, odpłaciła się krojąc go na kawałki. Z paskudnej rany nad brwią sączyła się krew zalewając jej oczy. Świat zabarwił się na czerwono, w kolorze krwi. Mimo to, niestrudzenie parła naprzód niczym Bogini Zemsty. Walka była jej życiem. Od dziecka, kiedy to w wieku 10 lat przez przypadek zabiła swojego towarzysza zabaw Mikela. Wyrzucona z wioski. Starała się przeżyć. Kim teraz była? Czy kolejnym bezimiennym najemnikiem, leżącym wśród trupów? Nie. Wciąż żyła. Sprawne ramie wymachiwało szablą torując jej drogę wśród rozszalałych dzikusów. Elenor zdychał gdzieś w morzu trupów, błota i krwi. Została sama na polu walki, otoczona przez wrogów. Pewniej chwyciła szable. Za bardzo kochała życie, aby umierać. Nie mogła umrzeć. Przepowiednia głosiła, że ostatni Krwawy utopi świat we krwi.
Raine była Córką Krwawych, ostatnia. Nie mogła umrzeć.

– Gustaw! Gustaw! – kobiecy krzyk uniósł się nad głowami walczących. – Gustaw! Kochany!
Głuche plaśnięcie, wydobywanego z głowy przeciwnika miecza, zmieszało się z nawoływaniem kobiety. Gustaw usłyszał głos ukochanej. Ale nie reagował.
Urszula była coraz bliżej.
Gustaw walczył zajadle z napierającymi zewsząd truposzami. Zrobił wypad w przód. Czarna krew i tkanka mózgową rozbryzgały na wszystkie strony.
Nawoływanie Uli było coraz bardziej natarczywe, coraz bliższe…
Gustaw nie mógł pozwolić, aby do niego dotarła.
Musi ją chronić. To było najważniejsze. I dziecko… jego dziecko…
Wiedział, że sam nie da rady. Zombie napierały ze wszystkich stron. Ciął w prawo. Nagły szybki półobrót, uratował mu życie. Truposze wokół niego padały, jak szmaciane lalki. Jeden po drugim.
Panika. To uczucie wypełniało Gustawa od stóp do głów. Mimo tego, walczył. Pokonał zatrważający strach, pokonał samego siebie.
– Gustaw! Aaa! – mężczyzna znieruchomiał.
Nagły ból w łydce. Ale to nie on krzyczał.
Zęby jednego z żywych trupów, wbiły się w nogę Gustawa.
Mężczyzna padł na kolano.
– Gustaw! Pomocy! Pomocy!
Urszula! Przecież to ją musi ochronić. To dla niej pokonał słabości. Kochał ją. Da radę! Nie pozwoli żeby coś złego stało się Uli.
Nie miał już siły na utrzymanie miecza. Wyciągnął zza paska starego rugera. Zostało mu tylko sześc naboi. Zęby truposza wciąż pozostały w jego nodze, gdy Gustaw odesłał zgniłego staruszka w zaświaty.
Mężczyzna oswobodził się. Kulejąc, najszybciej, jak mógł biegł do Uli. Wymierzał do truposzy dwa razy. Nie marnował naboi. Strzelał tylko z konieczności.
Biegł przed siebie, mając za cel coraz to słabszy głos ukochanej.
Znalazł ją.
Leżała pod drzewem, a w jej bok wczepiony był zombiak. Pożywiał się. Gustaw trzęsącymi się rękoma wycelował w kobietę pożerająca jego kochankę.
Urszula płakała. Gustaw ukląkł przy niej. Próbował być twardy. Dać jej nadzieję. Ale nie potrafił. Ula widziała bezsilność w oczach ukochanego. Chciała powiedzieć mu, że go kocha, żeby zrobił wszystko, by przeżyć. Nie wiedziała…. nie mogła wiedzieć…
– Nie, nie, nie, nie – Gustaw płakał nad dogorywającym ciałem kochanki. Łzy skapywały mu ciurkiem po czubku nosa. Spadały na czoło Urszuli, żłobiąc na jej brudnej twarzy koło, jakby cel.
Ręka Urszuli spoczęła na rugerze, który leżał obok uda Gustawa.
Zrozumiał.
Ręka drżała mu, jak ćpunowi na głodzie, gdy przystawiał lufę pistoletu do bladego czoła kochanki. Szloch wydobywał się z gardeł obojga. Urszula położyła rękę na jego ręce.
Razem nacisnęli spust
Rozdzierający jęk uniósł się echem między drzewami, strasząc ptaki. Gustaw spojrzał na swoją dłoń i spoczywającego w niej rugera.
Nie zastanawiał się długo.
Wystrzelił.
Trzy truchła leżące na podściółce w lesie pozostały tam na wieczność. Dwoje kochanków i diabeł. Dwie dusze, które zaznały spokoju i jedna błąkająca się niepewnie, między innymi duszami, których było już tysiące. Tylko niektórzy z nich zaznawali spokoju…

Akt selekcji naturalnej nastąpił w tym przypadku dość masowo. Oto tłumy zwierząt zaciekle zarzynają się nawzajem na wszelkie sposoby nie podając w rzadną wątpliwość sensu tej rzeźni, która na dobrą sprawę ich nie dotyczy. Zdumiewające, jak zgrabnie można zaciągnąć stado na rzeź, by walczyło o twoich kilka dolarów, rubli, funtów, czy marek. Wymyślono w tym celu doskonałe narzędzie zwane patriotyzmem i kilka innych- nienawiść bez przyczyny i chęć bohaterstwa, jakże chwalebnie to brzmi. Jeśli przeżyję przypną mi kawałek żelastwa i nazwą honorowym- za wyprucie flaków paru synom, ojcom, bratom, mężom i kochankom jakiś kobiet, co zanoszą się właśnie płaczem w swoich domostwach, gdy ktoś wspomni o ich bliskich na froncie. Z każdym trupem upadającym u mych stóp patrzę na siebie z coraz większym obrzydzeniem. Jednak nie mogę powiedzieć, że miałem inne wyjście. Przychodzi taki moment w życiu, że albo wyrywasz się ze swojej rodzinnej zapleśniałej rudery, albo umierasz w środku i z szklanym, mętnym wzrokiem nalewasz ten miód w najbliższej karczmie lub zmywasz ten sam miód z podłogi. Z braku wyjścia więc znalazłem się tutaj. Jestem pacyfistą, dołączyłem, a raczej nie ukrywałem się przed branką tylko dla tego, że mówili „nie będzie wojny”. Umarłbym pewnego dnia tak, czy siak, a teraz umrę po odebraniu życia tuzinowi ludzi. Nie chodzi tu o perspektywę piekła- jestem ateistą, ale żre mnie sumienie moich własnych zasad życiowych. Ileż to razy powstrzymywałem się, żeby komuś dać w mordę, a tu proszę bardzo- wszystko na marne. Ziemia stopniowo robiła się coraz bardziej czerwona, a niebieskich płaszczy ubywało. Spora grupa myślących istot rzekomo posiadających duszę zaminiła się w kupę mięcha. I ja sam coraz ociężalej zadawałem ciosy, nie mogłem już dłużej ignorować bólu w wielu częściach ciała. Krew ciekła mi z rozciętej skroni do oczu i albo nie widziałem na jedno oko, albo traciłem cenny czas, który mógł zawarzyć na moim życiu na wycieranie jej. Nagle, z tyłu ktoś mnie uderzył w głowę. Zrobiło mi się ciemno przed oczami. Potem poczułem dziwne uczucie- najpierw zimno, a potem ciepło rozlewające się po mojej klatce piersiowej. Nie mogłem złapać tchu. Miałem wrażenie, że odlatuję gdzieś, zasypiając, ale słyszałem, co się dzieje dookoła. Słyszałem upadające zbroje i miecze, ryki umierających koni, jęki, krzyki i lamenty ludzi. A potem… jakby ktoś zatkał mi uszy… i oczy… i podał morfinę.

Trafiłem tu niedawno, ale staram się nadrobić. Liczę na jakąś opinię na te wypociny. 🙂

….Zapach kwiatów, słońce grzejące w twarz, śmiech dzieci biagajacych po podwórku w jakiejś radosnej zabawie. Obok żona która się przytula. Złudzenie się staje coraz bardziej mgliste. Piach w ustach, okropny pisk w uszach przez które przebijają się krzyki.
– Kurwa żółtki atakują!
– Roger łap Renie i wal w nich!
Wspomnienia ostatnich miesięcy przelatują przed oczami. Wyjazd do Chin, przydział do wysuniętego posterunku, koledzy rozlatujący się w strzępy po trafieniu z moździerza. No i te z ostatnich minut. Widok lecącego granatu, strach w oczach Mike’a a potem błysk. Nie ma jednak czasu na rozmyślania, szybko oglądam swoje ciało wszystko w porządku choć prawy bok mocno mnie boli, gdzieniegdzie widać brunatne plamy na mundurze. Nie ma czasu by się nimi zajmować.
– Kurwa Roger chcesz by nas wszystkich zajebali?!
Roger, kolejny krzyk i dociera do mnie ze to ja jestem Roger. A Renia? Mój CKM. Potrafi zrobić sito nawet z gości w kamizelkach. Tylko gdzie kurwa jest?! Granat, miałem ją w rękach, pewnie rzuciłem i spierdalałem jak najdalej od epicentrum. Musi gdzieś tu być. Kątem oka dostrzegam ją, leży w krzakach. Doczołguję się do niej i kieruję lufę w stronę atakujących. Wciskam spust, Szmer pocisków sunących w taśmie by zostać trąconym spłonką. Huk strzałów i czyjś krzyk. Mój krzyk…..

Człowiek na łóżku podniósł głowę znad kartek. Został przywieziony razem z innymi z posterunku 286. Byłego posterunku 286. Chińczycy zaatakowali szybko i z zaskoczenia. Szkieletowa załoga na warcie nie wytrzymała oporu. Reszta spała. Nigdy już się nie obudzi. Z wszystkich przeżył tylko ten Roger Netning. Kolejna wojna, kolejne ofiary i brak odpowiedzialnych za tę rzeźnię. W wiadomościach mówią, że to dla obrony suwerenności. Roger zostanie odznaczony Medalem za odwagę, po czym po wyzdrowieniu znów przydzielą go do jakiegoś posterunku na granicy. By podnieść morale. By zginąć w następnym ataku.

Jestem całkowicie sama. Widzę mnóstwo czerwonej farby rozsianej na drodze. Śledzę jej drogę. Początkowo jest ciszą i zupełną ciemnością. Ciemnością, która jednak nie uspokaja, nie tą, która usypia do snu. Wszyscy mieliśmy szeroko otwarte oczy. Ona przechodzi leniwie w napięcie, które czuję wciąż w uszach. Jakby ktoś trzymał miliardy małych grudek zamkniętych w małym pojemniku tuż nad twoim uchem. Później strzały. Wcześniej, ręka, która mnie trzymała była ciepła i czuła. Już nic mnie trzyma. Czerwień pojawia się znikąd i rozpryska się nad wszystkim powoli zastępując powietrze. Wiesz, że blisko ciebie osoba trzymająca broń nacisnęła spust.
Teraz wstaje i otrzepuje brudne spodnie. Obdarta nogawka przykleja się do skóry. Rozglądam się próbując złapać równocześnie wcześniej trzymającą mnie rękę. Jednak ręka, już nie tak czuła i ciepła, leży delikatnie przy swoim ciele. Nie dotykam jej, lecz wiem, że jest zimna. Wiatr kładzie się na moich nagich ramionach. Podnoszę zatem martwą rękę, ciągnąc marynarkę z szeregowym zapięciem w ciemnozielonym kolorze. Guziki nie zaczerwieniły się w żadnym miejscu.Wyglądają wciąż tak dostojnie jak dwadzieścia minut temu. Jedynie na barku marynarki dostrzegam krew. Słyszę jak ciało opada o beton, lecz w tym samym czasie już sprawdzam, jak marynarka układa się na moim ciele. Jest jeszcze ciepła. Z lewej kieszeni wyjmuje małe lusterko.
W lusterku widzę siebie. Wilgotną chusteczką wycieram twarz. Zaczesuje palcami włosy.Pojedyncza łza spada na szkło,które upada w chwili kiedy ona zagarnięta jest przez mój nadgarstek. Nawet jeśli płakałam, nie było dowodów rzeczowych. Teraz idę, równym krokiem, pośród farby, która zaczyna przyodziewać się w czerń. Językiem dotykam spuchniętych warg. Kiedy widzę mężczyznę patrzącego na mnie po drugiej stronie mostu przyśpieszam. Idę jednak wciąż delikatnie i subtelnie. W końcu wpadam w jego ramiona- większe od moich, znacznie silniejsze. Nie patrzy na mnie szukając oczami ukochanej.
-Widzisz, a mama mówiła, że wszyscy umrzemy.

Ramiona może i mam wiotkie, ale żyję.

Szeregowy William zaczął powoli wygrzebywać się spod błota. Dzwoniło mu w uszach. Pocisk uderzył około 10 metrów od niego, zostawiając po sobie sporej wielkości krater.
– Ciągle żyje – powiedział z niedowierzaniem sam do siebie
Rozejrzał się dookoła. Ze wszystkich stron dobiegał rytmiczny hałas – coś jak by potężna metalowa machina toczyła się po twardym gruncie. Jednak Will doskonale znał ten dźwięk – to nie maszyna a serie niekończących się salw i eksplozji. Przeciwnik znajdujący się po drugiej stronie zasieki nie odpuszczał.
Miał szczęście. Wróg skupił swoją uwagę na innym celu. Huk eksplozji zaczął dobiegać z południowej części umocnień.
„Pewnie myślą że wszystkich zabili” – pomyślał William, po czym podniósł wzrok i spojrzał w miejsce gdzie jeszcze chwilę temu stało całkiem solidne umocnienie – „chyba się nie pomylili”- pomyślał ze smutkiem. Konstrukcja którą z wielkim trudem wznosili kilka dni, dosłownie zniknęła z powierzchni ziemi.
Zaczął powoli czołgać się w stronę najbliższego leja. Nie było to zadanie łatwe. Padający od kilku dni deszcz zamienił ziemię w trudne do przebycia grzęzawisko. Zapach błota wymieszanego z ludzką krwią przyprawiał go o mdłości. Jednak Will wiedział że nie może zostać w tym miejscu. W każdej chwili mógł zostać dostrzeżony przez wrogiego snajpera. Każda minuta na otwartej przestrzeni była dla niego śmiertelnym zagrożeniem.
Pełzł. Powoli ale systematycznie, centymetr po centymetrze, metr za metrem zbliżał się do upragnionego celu.
„Jeszcze tylko kilka metrów” – zbocze leja było co raz bliżej.
Wtem spostrzegł przed sobą na wpół przysypane ciało. Paul Johnson. Razem zaciągnęli się do armii. Oczy trupa były otwarte. William przez chwilę miał wrażenie że nieboszczyk spogląda na niego z wyrzutem
– Nie tak to sobie wyobrażaliśmy.
Przypomniały mu się chwile gdy w upalne dni sierpnia 1915 roku pełni euforii opuszczali rodzinną Anglię. Wojna miała potrwać najwyżej do gwiazdki.
Był marzec 1916 roku.

Super blog, trzymam kciuki za jego rozwój! 🙂 Poniżej pierwsza w życiu wprawka pisarska, jaką stworzyłem (dzięki Spiskowi Pisarzy). Będę wdzięczny za uwagi czytelników.

—

Koński oddech zamieniał się w parę w mroźnym powietrzu, gdy Berdo jechał stępa przez pobojowisko, w jakie zamieniło się pole bitwy. Zmrożoną, spękaną ziemię pokrywały trupy, a śnieg w wielu miejscach przybrał różową od przelanej krwi barwę. Stroje i uzbrojenie martwych żołnierzy wskazywały na to, że śmierć równo obdarowała obie strony starcia. Jeździec oderwał wzrok od ciał i spojrzał w górę. Czyste niebo zdawało się emanować chłodem. Między gałęziami rzadko rozmieszczonych potężnych świerków widać było oślepiająco białą tarczę słońca, która muskała już zachodnie szczyty. Berdo zdał sobie sprawę, ile czasu minęło od momentu, gdy o brzasku dowódcy klanów zdecydowali się na szturm na obozującą w kotlinie armię cesarza. Przewaga terenu i zaskoczenia sprawiła, że pierwsza szarża była wyjątkowo skuteczna. Potem jednak dały o sobie znać klanowe podziały. Wszelkie próby skoordynowanego dowodzenia kończyły się porażką. Na szczęście nieprzygotowanemu przeciwnikowi również nie udało się zorganizować spójnej obrony, gdyż inaczej atakujących czekałaby rzeź. W niedługim czasie bitwa przerodziła się w szereg małych pojedynków i rozlała się po całym terenie kotliny. W umyśle Berda ostatnie godziny stanowiły niekończące się pasmo nierozróżnialnych od siebie potyczek. Postacie zarówno wrogów, jak i sojuszników zlewały się jedno. Szał bitewny, a potem coraz większe zmęczenie nie pozwoliły żadnym szczegółom przebić się przez kurtynę szczęku broni, krwi i bólu.

Od pewnego czasu jechał między drzewami samotnie, nie napotykając już nikogo żywego. Dobiegające z północy – gdzie, jak sądził znajdowało się centrum rozproszonej bitwy – odgłosy walki niedawno oddaliły się, przycichły i straciły na regularności. Berdo wyjechał zza ogromnego zwalonego świerku, gdy jakiś ruch po lewej stronie przyciągnął jego uwagę. Około dwieście kroków od niego jeździec dosiadający czarnego wierzchowca walczył z dwoma uzbrojonymi w krótkie topory wojownikami. W pieszych zbrojnych Berdo rozpoznał członków klanu Borsuka, ale to na widok postaci na koniu mocniej zabiło mu serce. Burza czarnych włosów okalała wykrzywioną w grymasie furii twarz, którą rozpoznał nawet z tej odległości. Widok był tak niespodziewany, że Berdo wstrzymał konia w miejscu i zamarł na kilka oddechów.

Walczący jeszcze go nie spostrzegli. Otrząsnął się z osłupienia, poprawił tarczę umocowaną na lewym przedramieniu i ścisnął wierzchowca kolanami. Jeden z toporników odwrócił się słysząc tętent kopyt, co kosztowało go życie. Długi miecz jeźdźca rozpłatał mu głowę, gdy Berdo miał jeszcze sto pięćdziesiąt kroków do walczących. W pełnym galopie puścił wodze i chwycił w prawą dłoń ciężki toporek do rzucania. Kilka uderzeń serca później obrona drugiego wojownika załamała się pod gradem ciosów czarnowłosego. Potężne uderzenie wbiło się w bark aż po mostek, prawie oddzielając rękę od tułowia. Dostrzegając swoją szansę, Berdo wziął szeroki zamach i rzucił. Toporek pofrunął przez powietrze ze śpiewnym świstem. Jeździec wyszarpnął miecz z padającego ciała i w ostatniej chwili zasłonił się przed nadlatującą bronią, która z brzękiem uderzyła w osłaniającą przedramię żelazną obręcz. Siła uderzenia wyrzuciła wojownika z siodła. Nie przerywając szarży, Berdo sięgnął za plecy po jednoręczny topór o krótkim stylisku i krzyknął na swojego konia, zmuszając go do jeszcze szybszego biegu. Zsunął się na prawą stronę chcąc zdruzgotać zbierającego się z ziemi przeciwnika jednym uderzeniem. Czarnowłosy zaskoczył go jednak swoją szybkością. Rzucił się w kierunku pędzącego wierzchowca celując mieczem w jego podbrzusze. Cios rozerwał bok konia, który runął do przodu. Berdo, głęboko pochylony, z ręką uniesioną do uderzenia stracił równowagę i wypadł z siodła lądując na mokrym od krwi śniegu. Zerwał się z ziemi akurat na czas, żeby zasłonić się tarczą przed nadchodzącym ciosem miecza. Okute żelazem drewno jęknęło, a odrętwienie przeszyło rękę wojownika od dłoni aż do barku. Odskoczył od przeciwnika, żeby lepiej mu się przyjrzeć.

Przewyższał Berda wzrostem przynajmniej o głowę. Nabijana ćwiekami skórzana kurta była ochlapana krwią i nie miała żadnych oznaczeń wojsk cesarskich. Jego przedramiona opasywały żelazne obręcze pokryte symbolami, których Berdo nie rozpoznawał. Przypominał raczej najemnika, niż żołnierza. Jego postawa, każdy ruch, gest, mimika twarzy – wszystko to zalewało Berda falami wspomnień i emocji. Dawno już uwolnił się od myśli, że kiedykolwiek spotkają się ponownie. Teraz jednak cały ból, żal i wściekłość, które pielęgnował przez długie lata powróciły w jednej chwili. Wiedział, że jeśli chce wyjść z tego niespodziewanego spotkania cało musi zamknąć umysł na te uczucia i skupić się na tym, co tu i teraz.

Ich spojrzenia przecięły się i Berdo zobaczył, jak oczy przeciwnika rozszerzają się w nagłym zdumieniu. Dopiero teraz?, pomyślał, czując kolejne ukucie żalu, zaskakująco silne. Dopiero teraz mnie poznałeś?

Na oblicze czarnowłosego wypełzł uśmiech. Warknął i ruszył do ataku. Uderzał szybko i celnie. Berdo przyjmował ciosy na tarczę lub odbijał je toporem, ale każdy taki blok wprawiał jego mięśnie w coraz większe odrętwienie. Zmęczenie całodzienną bitwą dawało o sobie znać, a wywołana spotkaniem adrenalina nie wystarczała żeby mu się przeciwstawić. Cofając się krok za krokiem pod naporem uderzeń miecza zdał sobie sprawę, że przeciwnik jest silniejszy i lepszy. Ze stęknięciem zablokował kolejny cios i poczuł jak jego tarcza pęka na dwoje. Z przymocowanego do przedramienia pasa zwisały jedynie kawałki drewna. Zobaczył, ze czarnowłosy wzniósł miecz do cięcia znad głowy. Berdo okręcił się na pięcie przechodząc w lewo, czując, jak ostrze przelatuje cale za jego plecami. Nie napotkawszy oporu, miecz pociągnął wytrąconego z rytmu przeciwnika za sobą. Berdo ciął krótko celując w nieosłonięty prawy nadgarstek, ale chybił celu. Topór trafił w trzymającą miecz dłoń, gładko odcinając trzy palce. Czarnowłosy zawył, gdy krew trysnęła strumieniem. Machnął ramieniem trafiając topornika żelazną obręczą w twarz. Trzasnął łamany nos. Głowa Berda odskoczyła do tyłu, a on sam runął na twardą zmrożoną ziemię wypuszczając broń z ręki. Gdy otworzył oczy plując krwią i wybitymi zębami ujrzał nad sobą dyszącego ciężko przeciwnika, który klęczał, przygniatając kolanami jego ramiona. Berdo szarpnął się w próbie uwolnienia, ale bezskutecznie. Czarnowłosy położył okaleczoną dłoń na jego czole, przedramieniem drugiej zaś przycisnął jego szyję. Krew z odciętych palców spłynęła po twarzy leżącego mieszając się z jego własną. Spojrzał w oczy przeciwnika i z przerażeniem ujrzał w nich zupełnie coś innego, niż spodziewał się w nich zobaczyć. Spokój, miłość i współczucie. Nacisk żelaza na krtań Berda wzrósł, odcinając dopływ powietrza. Jego spojrzenie zaszło mgłą.

– Żegnaj, bracie. – usłyszał jeszcze, zanim zapadł w ciemność.

Strzał. Nienawidziłem lekcji baletu na które posyłała mnie matka. Przeładowanie broni. Jaki chłopiec chciałby chodzić na balet? Strzał. Trafiony – Niemiecki żołnierz upada na trawę i przestaje się ruszać. Masz teraz takie cudowne, płynne ruchy. Strzał. Chowam się za drzewem, coś jest nie tak; nie widzę na jedno oko. Mamo koledzy się ze mnie śmieją i nie cierpię tych głupich kapciuszków. Dotykam dłonią twarzy, ledwo widzę, ale patrzę na dłoń – jest cała we krwi. Uspokój się, przyda Ci się to w przyszłości, zobaczysz. Siadam, nie czuję ciała, upuszczam broń. Kochanie może zapiszmy go na karate, nauczyłby się trochę dyscypliny. – powiedział ojciec. Zamykam oczy, jestem tak bardzo senny. Wiesz, że nie lubię przemocy, ale w ramach kompromisu zgodzę się na jedną lekcję karate w tygodniu – odpowiedziała matka mierzwiąc moje włosy. Zasypiam.

Byle lepiej 🙂

Jego ruchy były wyuczone. Poruszał się z gracją, przecinając przeciwnikom brzuchy i wyjmując im gołą dłonią flaki. Ile finezji potrafił włożyć w zwykłe podżynanie gardła! Niewątpliwie było to godne podziwu. A przynajmniej byłoby, gdyby był przy tym wszystkim wyjątkowy. A nie był.
Młodzi chłopcy bez rodzin w ciałach dorosłych wojowników. Większość posługiwała się ksywką wymyśloną nad kuflem z piwem, gdyż nie pamiętali swoich prawdziwych imion. Niektórym nawet i na ten, najmniejszy, podstawowy luksus nie pozwolono – wtedy jedynym, co po nich pozostawało w razie śmierci, był numerek wpisany do grubej księgi. Jeden z wielu.
Do tych biedaków właśnie należał On, nr. 2164. Zabrany rodzicom w niemowlęctwie, całe życie poświęcił zabijaniu. Najpierw chwiejne, pierwsze kroki przy ucinaniu głów nieposłusznym niewolnikom. Wtedy się jeszcze zastanawiał, co ich od niego różni. Potem było na szczęście z górki: jeńcy wojenni, mniejsze bitwy, pojedynki. Aż dotarł tutaj. Nazywano to miejsce Kipielą. Od kilku miesięcy bezustannie dorzucano tu nowych ludzi z obu stron. To była jedynie kwestia czasu, zanim wrogim państwom po prostu zabraknie wojska – wojna się wtedy skończy, nie dlatego, że jeden kraj wygra, tylko dlatego, że drugi przegra. Ale czy 2164 mógł się tym przejmować? Z pewnością nie. Mechaniczne sentencje, powtarzane w kółko przez tyle lat, pochłonęły go zupełnie. Nie czuł. Nie zastanawiał się.

To był dopiero drugi dzień walki. Nie był najlepszy, ale nie był też najgorszy. Nie dawał też nadziei. Zmysł węchu miał trochę przytłumiony, wszechobecny smród krwi i przegniłego ciała już doń nie dochodził. Oprócz zmęczenia i chwili ulgi, kiedy umierał, czuł lekko metaliczny posmak na języku. Był tylko jednym z wielu, którzy nie tyle umarli na darmo, co żyli bez celu.

Wokół mnie stosy ciał. Jego świta. Kule przeszyły każdą klatkę piersiową przynajmniej raz. Już dawno przyzwyczaiłem sie do tego smrodu krwi.
A on stoi na przeciwko mnie niewzruszony. Ostatni przeciwnik. Największy i najsilniejszy wróg. Najdroższy. Wydaje sie być pełen entuzjazmu chociaż trudno powiedzieć czy ten uśmieszek na jego twarzy to po to aby mnie wystraszyć czy dlatego że ze mnie drwi.
On robi krok w prawo ja robię krok w lewo. Szykuje sie do ataku.
– Tyle czasu czekałem aż w końcu Cię zabiję. – mówi. – Każdy mój plan, każdy przekręt. Wszystko idzie na marne ponieważ TY. Ty zawsze musisz dołożyć swoje dwa grosze.
Prycham drwiąco.
– Skoro tak uważasz.
Zgrzyta zębami.
– Nie złość się. Przecież taką mam pracę.
– A gdzie Twoja broń? – słyszę nutkę irytacji w jego głosie.
– Nie korzystam z broni. – wyjmuję srebrny nóż z za paska i wymahuję nim lekko.
– No to masz pecha. – uśmiecha się i wyjmuje pokaźnych rozmiarów pistolet.
Jednak zanim on zdąży choćby go przeładować mój nóż już tkwi w jego sercu. Szkoda. Fajny był z niego facet. Nawet zabawny. Jednak praca to praca. Pieniądze mi się należą.

Uratowało go jedynie to, że stał w pierwszym rzędzie przed Ortizem. Ten wielki skurczybyk wyświadczył mu ostatnią przysługę. Jedna ze strzał sterczących z karku martwego konkwistadora była przeznaczona Díazowi.
Zdrada! Te pieprzone dzikusy wbiły nam nóż w plecy! – huczało mu w myślach.
Tyle razy mówił Hernánowi, że nie można im ufać – nie ważne ile złota dostarczą. Rozglądał się w popłochu szukając dowódcy. Tam jest! Wraz z kilkoma ocalałymi żołnierzami broni się zaciekle otoczony przez odzianych w przedziwne stroje azteckich wojowników. Tych samych, którzy jeszcze wczoraj wiwatowali na cześć białego boga Quetzalcoatl. Amargo, piękna klacz, która przybyła z nimi do tej złotodajnej krainy budząc grozę i uwielbienie wśród tubylców, pada trafiona włócznią w szyję. Jeździec nie zdążył nawet dotknąć ziemi – momentalnie pochwyciły go dziesiątki rąk. Díaz wiedział, że jest świadkiem ostatniej potyczki sławnego Hernána Cortése – zdobywcy Nowego Świata.
Otrzeźwienie przyszło niespodziewanie. Fala gniewu i strachu wyrwała go z amoku w jakim żył przez ostatnie kilka lat, od momentu, gdy w portowej knajpie usłyszał opowieści o Złotym Mieście. Wizja niewyobrażalnego bogactwa czekającego na śmiałka, który skruszy mury Tenochtitlan, zapłonęła mu wtedy w duszy i przyćmiła wszelkie inne pragnienia. Dziś stoi samotnie pośród swoich martwych lub ciężko rannych kompanów, zdradzony i otoczony. W ręku ciąży mu sakiewka ze złotem, którą bezwiednie zabrał poległemu przyjacielowi. Lecz tym razem zostali pobici i nie było gdzie uciekać. Wysocy, półnadzy wojownicy zbliżali się niespiesznie. Ich milczenie i szalone oczy mówiły tylko jedno – już niedługo Słońce zostanie nakarmione jego sercem.

Dlaczego trafiłam na tą stronę tak późno? No cóż, trudno. Ćwiczenie naprawdę ciekawe, oto co z tego powstało:

Zamachnął się mieczem i odciął głowę kolejnemu człowiekowi. Przez umysł po raz kolejny przemknęła mu myśl, że może był to człowiek niewinny, zmuszony do walki, mający żonę, dzieci, własne życie, którego już nigdy nie dokończy. Jego rodzina będzie rozpaczać i opłakiwać jego śmierć, a przyczyną jest ta wojna. Westchnął i z bólem odepchnął od siebie te ponure rozważania. Nie ma czasu, musi zabić kolejną, prawdopodobnie niewinną osobę. W wojnie nie ma litości. Jeśli nie zachowa zimnej krwi, sam skończy jak ci wszyscy, leżący teraz bez ruchu na ziemi, deptani przez walczących i przez konie. Dlaczego walczył? Był jednym z tych szarych żołnierzy, co to nie mają znaczenia. Kogo obchodzi, czy zginie, czy przeżyje? Nigdy nie założył rodziny, nie miał rodzeństwa, ani rodziców. Oboje zginęli w jednej z wielu bitew, toczących się ostatnio. Został tylko on, ale nie miał nadziei na długie życie. Nie w tych czasach, kiedy wszędzie toczona jest wojna.
Wbił miecz w brzuch kolejnego mężczyzny, starając się nie patrzeć w jego gasnące oczy. Cały czas, bez przerwy słyszał krzyki rannych, szczęk broni, oraz rżenie koni, a wokół unosił się smród krwi, przemieszanej z potem i pyłem.
Nagle poczuł piekący ból, przeszywający jego plecy. Błyskawicznie odwrócił się na pięcie i ciął mieczem. Nie trafił. Jego napastnik był konno i już odjechał. Żołnierz skrzywił się z bólu, lecz spróbował walczyć dalej. Tracił siły. Coraz więcej mieczy zadawało mu rany, z czasem przestał rejestrować kim są jego przeciwnicy. Opuścił miecz i opadł na kolana. To już koniec? Przegrał tę walkę. Z nikłym uśmiechem, błąkającym się na ustach osunął się w kojącą ciemność.
Przecież był tylko jednym z nic nieznaczących, szarych żołnierzy, poległych w tej bitwie.

Nie mogło tam być już strachu, ale odwagi też nie było. To instynkt przetrwania i adrenalina przetaczała krew w moich trzewiach, goniła wzrokiem wroga i zaciskała dłonie na jego szyi.
Nic ludzkiego w nas ludziach się już nie ostało, byliśmy jak zamknięci w czarnej szklanej kuli. Przeszukiwałem każde napotkane ciało bardzo dokładnie, nie wiem czego szukałem, to resztka rozumu kazała mi nic nie przeoczyć. Dotarłem do zabudowań. Ręka drżała mi patrząc w twarz zmasakrowanego dziecka, jego ciało skręcone wbrew anatomicznej logice z ręką wyciągnięta w stronę matki leżącej obok. Na chwile usiadłem pod ścianą tego budynku, nie mogłem iść dalej.
– Co tu się dzieje?! Co my robimy?! Boże chroń ludzi przed nimi samymi-
Cały drżałem jakby z zimna, choć panował upał, ciężkie powietrze spowalniało coraz bardziej moje ruchy, widać czas był zmuszony zwolnić w tym natłoku piętrzących się dusz nad swoimi ciałami. Co kilka minut słychać było spadające pociski nie opadał dalszych zabudowań. Wiedziałem, że w każdej chwili przyjdzie mi spotkać się oko w oko z wrogiem, nie miałem żadnej broni, ale nie bałem się śmierci. Już nie mogłem się jej doczekać.

Świst nabojów wypełniał całą otaczającą go przestrzeń, okruchy murów i pył latały wszędzie. Co chwila wokół niego ktoś padał, by nigdy już nie wstać. On sam, strzelał w nadbiegających mężczyzn w białych kombinezonach, mimo tego że stracił już wszelką nadzieje że jego działanie może cokolwiek zmienić. Czuł zapach krwi wymieszany z zapachem siarki. Zauważa wokół coraz więcej białych żołnierzy. Przegraliśmy. Słowo krążyło mu w głowie. Wielkie, przeraźliwie drżące litery, oznaczające koniec. Przegraliśmy. Wiedzieliśmy że tak to się skończy, po co było próbować? Jak to? Przecież nie da się żyć w wiecznym ucisku.Przegraliśmy. Przypomniał sobie niskie sklepienie skromnie urządzonej kuchni, w której jadał za młodu, zanim trafił tutaj. Więzienie. Chciałby móc wziąć choć jeden oddech jako wolny człowiek zanim przyjdzie mu umrzeć. Przegraliśmy. Skurcz złapał go za serce. Gdzieś z oddali zobaczył rudą czuprynę Bard-a, walczącego o życie, niczym jakieś bydło złapane w pułapkę przez lwy. Przegraliśmy. Nie będzie mu dane już zobaczyć jego uśmiechu. W tym momencie oddał by wszystko, nawet całą tą pierdoloną wolność o którą pragnął walczyć, by jeszcze raz móc przeczesać jego włosy dłonią,usłyszeć jego głos i spojrzeć głęboko w te fiołkowe oczy. Przegraliśmy. Nagle poczuł rozdzierający ból w plecach, który sprawił że upadł. Dostałem.-pomyślał.Leżał twarzą w dół ale nie odwrócił się. Wiedział co zobaczy gdy się odwróci. Smakował smak brudnej od krwi ziemi, czekając na finalny strzał. Przegraliśmy. Spojrzał ostatni raz do góry, wzrokiem szukając swego ukochanego. Zobaczył jego piękne ciało opadające bezwładnie w dół. W tym momencie już nigdy nie chciał patrzeć.

Tym razem go znaleźli. Kątem oka dostrzegał ich – postacie w czarnych płaszczach, które do perfekcji opanowały sztukę zabijania. Okrążyli go, a kiedy myśleli, że nie widzi, zbliżali się usłaną martwymi ciałami drogą.
Ale on widział. Po latach ucieczek nauczył się dostrzegać to, czego nie dostrzegali inni ludzie. Nawet w ogniu toczącej się wokół bitwy usłyszał… Nie, nie usłyszał – wyczuł ich kroki. Wyczuł krew, której pozbawiali zarówno jego rodaków, jak i wrogów.
Ostatni z Czarowników wyczuwał nienawiść.
Nie nienawiść wojska, bo obie strony już dawno straciły resztki morale i teraz machały tylko rozpaczliwie mieczami, ze zniecierpliwieniem oczekując końca – jakikolwiek by on nie był.
Nienawiść, którą czują ludzie – ale wyłącznie ci zabijający dla własnej przyjemności.
Czarownik rozejrzał się niespokojnie, czując narastającą panikę. Postacie w stalowych maskach na twarzach były coraz bliżej. Już się nie kryły – ofiara nie mogła uciec.
Mężczyzna również dostrzegł nieuchronną zgubę nadciągającą w sześciu identycznych formach. Z pewnym oporem sięgnął do szyi i zdjął z niej wiszący na srebrnym łańcuchu szkarłatny, starannie oszlifowany kamień. Wyciągnął rękę z medalionem i krzyknął:
-Jeszcze jeden krok, a puszczę ten wisiorek i a oraz sześć nędznych namiastek Czarodziejów opuści ten świat!
Postacie zatrzymały się, tworząc wokół mężczyzny idealny okrąg i niesamowitym sposobem oddzielając go od zgiełku bitwy. Jeden z łowców spojrzał w oczy swojej ofiary i powoli podszedł do niej, uprzednio oddawszy miecz towarzyszowi.
-Kim jesteś? – wysyczał.
-Jesteś poddanym królestwa Airuni – wyszeptały inne postacie, nie pozostawiając czasu na odpowiedź.
-Kim jesteś? – powtórzył. Czarownik patrzył na niego beznamiętnie, ale ręka z medalionem opadła.
-Jesteś poddanym królestwa Airuni – postacie zaszemrały jak jeden mąż.
W ręce łowcy pojawił się nóż. Nie minęła chwila dłuższa niż mrugnięcie okiem, a na zmęczoną wojną ziemię znowu polała się krew i upadło kolejne bezwładne ciało.
-Jesteś poddanym królestwa Airuni – powiedział łowca do ofiary, wycierając krew o skraj swojego płaszcza.

Mam nadzieję, że spodoba się tym, którzy czasem zerkają na takie strony jak ta. 😉

Mam na imię Szymon, mam 12 lat i korzystam z uprzejmości mamy, która pozwoliła mi użyć swojego konta :D. Spróbowałem napisać to ćwiczenie, umieszczając akcję w świecie osadzonym w grze Bakugan.

Trening dobiegał końca. Ostatnia walka zamarła w oślepiającym błysku, znacząc ciało Bakugana lśniącą szramą i zamykając go w małej kulce.
Błysk. Niespodziewanie kula światła rozdarła sufi niczym błyskawica, powalając wszystkich falą uderzeniową. Z sufitu posypał się tynk, wojownicy Bakugan zamarli w niemym przerażeniu. Z kuli, pobrzękując kryształowymi zbrojami, wyłoniła się armia Zooblesów.
Wtedy rozpętało się istne piekło.
Łup! Trzask! Pociski stworzeń przeszyły powietrze niczym kule gradowe. Powietrze zawirowało, dało się słyszeć wrzaski przerażenia. Lasery wirowały dookoła, pazury szarpały podłogę, usiłując zacisnąć się na ciałach wojowników niczym kolosalne obcęgi.
Przerażony Szymon, skulony za trybunami, obserwował zdarzenie. Co zrobić? Atakować, czy ratować siebie i przyjaciół? Niepewność wypełniła go niczym lodowata woda.
Nagle zobaczył to, czego obawiał się najbardziej.
Martwe ciało Emila. Jego jedynego przyjaciela.
Gdy popatrzył na szalejące Zooblesy, przepełniła go nienawiść, a
w jego oczach rozbłysł żywy ogień. Wybiegł w sam środek nawałnicy, nie zważając na błyskawice laserów i grad pocisków trzaskający w ziemię centymetry od jego ciała. Teraz znaczenie miała tylko bitwa. Ktoś mu kiedyś powiedział, że zabijanie nie jest wyjściem. Gówno prawda.
Rozbłysk wypełnił arenę, czarna błyskawica rozdarła rzeczywistość. Razenoid zmiażdżył kilka Zooblesów niczym śliwki, gotów walczyć dla swojego wojownika. Karta supermocy naznaczyła jego ciało fioletowym znakiem, a pazury, świszcząc, zamieniły kilka Zooblesów w krwawą miazgę.
Szymon pragnął tylko zemsty. Znaczenia nie miało dla niego, czemu Zooblesy to robią lub co wojownicy im zawinili. Teraz chciał tylko tego, by ze stworzeń został budyń
Energia wypełniała ciało Bakugana, fioletowe płomienie znaczyły jego ciało. Pazury cięły powietrze, zęby wchodziły w Zooblesy jak nóż w masło, promienie rozdzierały ich uzbrojone ciała. Pociski nie miały szans z jego czarnymi łuskami, lśniącymi jak tysiące diamentów. Na pyskach Zooblesów wymalowała się panika, rozpoczęły odwrót do lśniącej kuli.
Tylko jeden Zoobles pozostał. Pochylał się nad ciałem Emila, a jego złowieszczy śmiech zadudnił w uszach Szymona.
To on. Morderca.
Szymon wyrzucił wszystkie karty. Energia eksplodowała w Razenoidzie z siłą bomby atomowej, zawirowały szpony, w powietrze wyleciały kawałki brylantowej zbroi.
Czarna błyskawica rozerwała powietrze, z oślepiającym błyskiem zamykając portal. Zoobles był w pułapce.
Ogon Razenoida oderwał czerwoną głowę stwora, czarna krew zalała pysk Bakugana. Trzask! Łup! Plask! Szpony rozerwały resztki Zooblesa, zostawiajając tylko rozrzucone po całej sali oślizgłe, ociekające krwią flaki.

Aha, jestem tu nowy więc witam wszystkich! Blog świetny, więc pewnie będę regularnie zaglądał.:)

To i ja coś skleiłem. Mam nadzieję, ze komuś umilą te kilka minut spędzonych na czytaniu.

Granat z moździerza trafił wprost w sam środek naszej kolumny. Z tych, którzy byli w środku, nie zostało zbyt wiele. Eksplozja powaliła nas wszystkich na ziemię. Postrzępiony kawałek ludzkiej stopy walnął mnie w hełm. Stopa urwana nieco powyżej kostki, nie miała dwóch palców. Nie miałem czasu rozmyślać, nad tym czy to stopa Jacka, czy Jasona. Nieprzerwany, przeszywający bólem świst siał spustoszenie w mej głowie. Przez kilka sekund nie wiedziałem, nawet gdzie jestem. Jeszcze kilka sekund temu, podążaliśmy ”bezpiecznym” szlakiem, w ogóle nie zważając na czyhające na nas niebezpieczeństwo.
Wybuch zostawił wyrwę w naszej kolumnie o szerokości, co najmniej 3 metrów. Ludzie, uprzednio znajdujący się w tej wyrwie, jakby wyparowali, rozdzielając nas na dwie części. Choć z środka kolumny nie było już pożytku, koniec jak i początek powoli dawał znaki życia, podobnie jak przecięta w pół dżdżownica Podniosłem głowę, poprawiając strącony poprzednio hełm. Świst powoli ustawał. W me nozdrza uderzył zapach czarnego prochu. Stopniowo dochodziło do mnie, co się właściwie stało. Minęło już prawie pół minuty od eksplozji, a ja nadal byłem w stanie oszołomienia, niezdolny do trafnej oceny sytuacji. Jedynie na co byłem rad się zdać było: „Wdepnęliśmy w niezłe gówno, Bóg jeden wie co teraz będzie” .
Mimo tych kilku ciężkich lat na poligonie, po to by przygotować nas na podobne okoliczności, nie byłem w stanie jasno i klarownie myśleć. Tu chodziło już o moje życie i życie moich przyjaciół. Szkolili nas by być twardym, odpornym, ale na tak coś okropnego nic nie może cię przygotować. Oglądając się za siebie przez lewę ramię, lekko skrzywiony w talli, próbowałem ocenić stan plutonu. Spostrzegłem białe ślepia medyka wpatrującego się wprost we mnie. W jego oczach malował się strach i rozpacz. W tym momencie powinien zająć się opatrywaniem rannych. Widziałem jak mimowolnie trzęsą mu się ręce. Ręce, od których teraz zależeć może życie niejednego z moich przyjaciół. Zrozumiałem, ze Bill nie jest nawet w stanie przyczepić nikomu plastra na drobne otarcie.
Po chwili usłyszałem warkot karabinu maszynowego walącego kule w naszym kierunku. Spuściłem łeb na ziemię. Odbezpieczyłem mój M16 i zacząłem walić pojednawczymi strzałami w nieprzerwany błysk 100 m naprzeciwko nas. Wszyscy leżeli na ziemi. Rozkazałem wszystkim by się rozeszli na boki. „Dwie pierwsze drużyny wypierdalać na prawo! Reszta na lewo! Walić bez rozkazu!” Kulę z nieprzyjacielskiego karabinu świstały dookoła nas, wyrzucając gdzie niegadzie wyschnięte liście wietnamskiej dżungli. Sięgając po następny magazynek, rozpaczliwe wycie dotarło do moich bębenków. Był to John wyjący z bólu. Spostrzegłem, ze jego sylwetka została pozbawiona rąk, aż po same łokcie. Jego marzenie zostania fotografem zostało starte na proch. Miał nawet smykałkę do strzelania fotek. Niewątpliwie strzelał lepiej swym nikonem niż karabinem. Widziałem w nim dobry materiał na reportera wojennego. Teraz, jeśli wyliże się z tego w ogóle, pozostanie mu jedynie opowiadanie czym tak naprawdę jest wojna.
Opróżniłem kolejny magazynek. Szybko uświadomiłem sobie ze mam jeszcze trzy i dwa „szyszkowe” granaty. Wiedziałem ,ze ani ja, ani żaden z moich chłopaków nie jest w stanie dorzucić granatem w ten kurewski ckm, który zmuszał nad do leżenia. Kazałem Tomowi, dźwigającemu radiostację, aby podał precyzyjne namiary na te gniazdo karabinu maszynowego naszym powietrznym aniołom stróżom.
Lotnisko znajdowało się mniej więcej 60 mil od miejsca, gdzie wjebaliśmy się w te bagno. Myśliwce najprędzej mogły tu być za jakiś kwadrans. Nie pozostawało nam nic innego jak przetrwanie tych piętnastu minut, do czasu, zanim odrzutowiec zrzuci prezent z napalmem. Kazałem uprzednio skierować nalot na 500 m na północ od miejsca gdzie znajdował się ten bunkier. Nie sposób było podejść do niego na bliższą odległość. Żółtek go obsługujący trzymał palec zaciekle na spuście, raz po raz przerywając na ułamek sekundy tak jakby robił to z litości by dać na chwilę na zaczerpniecie oddechu, po czym znów trajkotał bezlitosną serią. Musiał mieć tam cały arsenał bo walił do nas już od pięciu minut. Pomyślałem, ze długo i tak nie jest w stanie tak napierdalać. Za kilka chwil będzie musiał ostudzić lufę. Nawet nasza amerykańska ślicznotka M60 była w stanie wypluwać pociski, góra do 20 minut po czym trzeba było czekać ,aż temperatura lufy spadnie.
Po 10 długich minutach w końcu usłyszeliśmy szum silników odrzutowych. Kazałem wszystkim by się za czymś schowali. Kiedy zamknąłem usta, nagle wszystko przede mną ogarnął oślepiający blask, by po chwili dać miejsca piekielnej czerwieni, wijącej potężne ogony płomieni. Byłem opadnięty z sił. Moc adrenaliny powoli ustawała. Na dodatek ten skwar od ognia przed nami. Chwała Bogu ze kazałem przeprowadzić nalot z takim cofnięciem. Gdybym podał 400m zamiast 500 m , to i równie my smażylibyśmy się teraz. Dwie różne pieczenie przy jednym ogniu…
Tak wyglądał przebieg wydarzeń z dnia 15 kwietnia 1967 roku Panie pułkowniku. Krótko mówiąc, weszliśmy w zasadzkę, której praktycznie nie dało się uniknąć. Czy chcę Pan, żebym opowiedział o czymś więcej? O tym co pozostało z 5 moich kompanów , z którymi razem dzieliłem namiot a raczej nasz dom. To chyba ma pan pułkownik w raporcie medycznym… Wiem, że Dave był pańskim synem, nie wiem co mogę Panu powiedzieć? Zapamiętam go jako pełnego wigoru, odważnego chłopaka. Wiem tylko ,ze zginął od kuli. Musiałby Pan pojechać do sztabu, tam mają raporty komisji badającej ten przypadek, a teraz proszę oszczędzić mi już i tak nadszarpniętych nerwów. Nie chcę ponownie wracać do tych wydarzeń. Więcej znajdzie Pan w tych raportach, a teraz proszę zostawić mnie w spokoju…

Witam. Niedawno tutaj trafiłam i postanowiłam się sprawdzić. Ćwiczenia cudowne. Proszę o opinie mojego tekstu 🙂

Kolejny, następny i jeszcze jeden. Nieprzyjaciele padają pod moim mieczem jak muchy. Lecz czy to naprawdę moi wrogowie? Czy czuję do nich nienawiść? Wokół panuje chaos. Krwawe masy ścierają się w zastraszającym pokazie sił. Kto lepszy? Kto zdoła ujść z życiem? Uśmiecham się pod nosem. Im serio jeszcze na tym zależy? By przeżyć? Głupcy. Przecież i tak już nie żyją. Są martwi w środku. Zepsuci, złamani, puści. Lecz teraz nacierają całą wolą, z wszystkim, co mają, na przeciwnika w bezmyślnym akcie samoobrony. Tylko przed czym? Przed śmiercią, przed pohańbieniem czy robią to, bo po prostu nie umieją nic innego? Tak, jak ja?
Człowiek robi się obojętny na śmierć, gdy żyje z nią na co dzień. Gdy zna ją lepiej niż własną matkę. Potrafi rozróżnić postacie, pod którymi przychodzi. Umie się z nią pogodzić i czasami zawrzeć sojusz.
Ludzie boją się śmierci, lecz nie ja. Zaprzyjaźniłem się z nią.
Miałem osiem lat, gdy przyszli ludzie króla i zabrali mnie do obozu. Pamiętam, jak matka krzyczała, próbowała wyrwać mnie z ich rąk. Ale oni byli nieugięci, bez emocji. Zupełnie jak ja teraz. Polecieliśmy specjalnym pojazdem. Ja i jeszcze kilku chłopców z okolicy. Wszyscy byliśmy przerażeni. Nikt nam nie mówił, o co chodzi. Teraz wiem, dlaczego rodzice mnie na to nie przygotowali. Po prostu, tak jak inni, oszukiwali się, że ich to ominie. Że nie zabiorą im jedynego syna.
Znaleźliśmy się w jakimś dziwnym świecie. Zupełnie innym od tego, gdzie do tej pory mieszkałem. Odkażali nas, sprawdzali, numerowali. Traktowali nas jak narzędzia, a nie jak dzieci, którymi byliśmy.
Później zawieźli nas do wielkiego żelaznego budynku, otoczonego nieprzeniknionym murem. Pozamykali w pokojach, które przypominały zmechanizowane klatki. Dziwny głos dochodził niewiadomo skąd. Mówił, kiedy mam się ubrać, kiedy położyć spać, a jeszcze kiedy indziej powtarzać zasady panujące w obozie. Tak, byliśmy w obozie. W obozie szkoleniowym dla przyszłych żołnierzy.
Uczyli nas różnych sztuk walk, posługiwania się każdym rodzajem broni. Mieliśmy mordęcze treningi, gdzie nas katowali, bili, kazali się czołgać. W każdą pogodę. Bo przecież wojna nie wybiera. Mieliśmy również lekcje w „szkole”. Wtłaczali nam do głów różne zasady, regulaminy. Uczyli taktyki, przewidywania, planowania. Pamiętam, że na początku wielu z nas się buntowało. Niektórzy próbowali uciekać, inni byli po prostu nieposłuszni. Nigdy nie zapomnę dnia, gdy jednemu z chłopaków udało się dostać do głównej bramy. To był prawdziwy wyczyn, że wcześniej nie dał się złapać. Niestety, kamery przy bramie go uchwyciły i zaraz zjawiła się grupa żołnierzy. Pochwycili go i zaprowadzili na główny plac. Pamiętam wrzaski przełożonych, każące czym prędzej kierować się na główny plac. Zarządca wygłosił przemówienie o niesubordynacji, o skutkach nieposłuszeństwa. Na końcu wręczono śmiałkowi pistolet i kazano się zabić. Za zdradę. Za nieposłuszeństwo. Lecz on nie był już śmałkiem. Był przerażonym dziewięciolatkiem, który nie zgadzał się ze swoim losem. Płakał. Stał z pistoletem przyciśniętym do skroni i nie potrafił nacisnąć spustu. Zarządca uznał go za tchórza. A tutaj nie cierpiano tchórzostwa. Mogłeś być szują, kłamcą, ale nie tchórzem. 30 razów elektrycznym batem. Nie mogłem oderwać oczu od tamtej sceny. Byłem przerażony, nie chciałem patrzeć, a jednocześnie nie potrafiłem zmusić oczu, by podążyły w innym kierunku. Stałem i drżałem na całym ciele. I teraz wiem, że o to im wtedy chodziło. Żebyśmy się bali. Żebyśmy nie odważyli się sprzeciwiać. Odnieśli sukces. Za każdym razem, gdy ktoś pomyślał o ucieczce, stawało mu przed oczami zmasakrowane, martwe ciało kolegi. Zresztą, gdy dorośliśmy, zrozumieliśmy, że tak naprawdę nie ma stąd drogi ucieczki. A nawet jakby była, to po co uciekać? Dokąd? Przecież nawet nie wiedzieliśmy, gdzie jesteśmy. Nie mieliśmy pojęcia, gdzie są nasi rodzice. A później, dzięki skutecznym działaniom wojska zaczęliśmy zapominać o wcześniejszym życiu. A gdy puścili nas na wojnę, wyszkolone maszyny do zabijania, nikt nie myślał o innym, lepszym życiu. Bo nikt go nie znał i w nie nie wierzył.
Rozglądam się dookoła. Szarość przecinana czerwonymi smugami ognia i pocisków. Kłębiące się na niebie, czarne chmury, nieprzeniknione, zawsze obecne. A wśród tego wszystkiego my, żołnierze. Wszyscy w takich samych, czarnych kombinezonach. Jak automaty, pociągane za sznurki marionetki, odgrywamy spektakl zniszczenia, uderzając w biało ubrane, nieprzyjacielskie figurki. Naszych wrogów. Przynajmniej tak nam powiedziano. Wskazali palcem, powiedzieli To wasi nieprzyjaciele. Zabić ich. Więc to robimy. Podążamy za rozkazami.
Skamieniała, wyschnięta ziemia przyjmuje poległych z otwartymi ramionami. Żywi się ich krwią. Czy kiedyś będzie miała dość? Czy kiedyś posili się czystą wodą? Urodzi piękny kwiat? Źdźbło zielonej trawy? Nie mam pojęcia. Nawet nie umiem sobie tego wyobrazić. Nie znam tych wszystkich kolorów. Żyję wśród czerni, szarości, bieli i czerwieni. Nie pamiętam, jak wygląda żywa roślina. Mama chyba mówiła, choć może to sobie tylko wyobraziłem, że zielony oznacza spokój, wyciszenie.
Czuję ostry, przeszywający ból. Patrzę zdziwiony na rozlewającą się na boku plamę krwi. Mrugam zdziwiony. Patrzę w oczy wroga – niewroga. Padam. Ląduje twarzą w ziemi. Wokół toczy się walka, lecz tego nie widzę. Moje oczy wpatrują się w, leżący przede mną, kamień, pod którym niepewnie stoi malutkie źdźbło trawy. Jeden, mały, cherlawy, zielony patyczek. Zamykam oczy i jestem spokojny.

hej. Wpadłam przypadkowo, zobaczyłam, zachwyciłam się i stwierdziłam, że spróbuję swoich sił. Proszę o komentarze i opinie 🙂

Kolejny, następny i jeszcze jeden. Nieprzyjaciele padają pod moim mieczem jak muchy. Lecz czy to naprawdę moi wrogowie? Czy czuję do nich nienawiść? Wokół panuje chaos. Krwawe masy ścierają się w zastraszającym pokazie sił. Kto lepszy? Kto zdoła ujść z życiem? Uśmiecham się pod nosem. Im serio jeszcze na tym zależy? By przeżyć? Głupcy. Przecież i tak już nie żyją. Są martwi w środku. Zepsuci, złamani, puści. Lecz teraz nacierają całą wolą, z wszystkim, co mają, na przeciwnika w bezmyślnym akcie samoobrony. Tylko przed czym? Przed śmiercią, przed pohańbieniem czy robią to, bo po prostu nie umieją nic innego? Tak, jak ja?
Człowiek robi się obojętny na śmierć, gdy żyje z nią na co dzień. Gdy zna ją lepiej niż własną matkę. Potrafi rozróżnić postacie, pod którymi przychodzi. Umie się z nią pogodzić i czasami zawrzeć sojusz.
Ludzie boją się śmierci, lecz nie ja. Zaprzyjaźniłem się z nią.
Miałem osiem lat, gdy przyszli ludzie króla i zabrali mnie do obozu. Pamiętam, jak matka krzyczała, próbowała wyrwać mnie z ich rąk. Ale oni byli nieugięci, bez emocji. Zupełnie jak ja teraz. Polecieliśmy specjalnym pojazdem. Ja i jeszcze kilku chłopców z okolicy. Wszyscy byliśmy przerażeni. Nikt nam nie mówił, o co chodzi. Teraz wiem, dlaczego rodzice mnie na to nie przygotowali. Po prostu, tak jak inni, oszukiwali się, że ich to ominie. Że nie zabiorą im jedynego syna.
Znaleźliśmy się w jakimś dziwnym świecie. Zupełnie innym od tego, gdzie do tej pory mieszkałem. Odkażali nas, sprawdzali, numerowali. Traktowali nas jak narzędzia, a nie jak dzieci, którymi byliśmy.
Później zawieźli nas do wielkiego żelaznego budynku, otoczonego nieprzeniknionym murem. Pozamykali w pokojach, które przypominały zmechanizowane klatki. Dziwny głos dochodził nie wiadomo skąd. Mówił, kiedy mam się ubrać, kiedy położyć spać, a jeszcze kiedy indziej powtarzać zasady panujące w obozie. Tak, byliśmy w obozie. W obozie szkoleniowym dla przyszłych żołnierzy.
Uczyli nas różnych sztuk walk, posługiwania się każdym rodzajem broni. Mieliśmy mordęcze treningi, gdzie nas katowali, bili, kazali się czołgać. W każdą pogodę. Bo przecież wojna nie wybiera. Mieliśmy również lekcje w „szkole”. Wtłaczali nam do głów różne zasady, regulaminy. Uczyli taktyki, przewidywania, planowania. Pamiętam, że na początku wielu z nas się buntowało. Niektórzy próbowali uciekać, inni byli po prostu nieposłuszni. Nigdy nie zapomnę dnia, gdy jednemu z chłopaków udało się dostać do głównej bramy. To był prawdziwy wyczyn, że wcześniej nie dał się złapać. Niestety, kamery przy bramie go uchwyciły i zaraz zjawiła się grupa żołnierzy. Pochwycili go i zaprowadzili na główny plac. Pamiętam wrzaski przełożonych, każące czym prędzej kierować się na główny plac. Zarządca wygłosił przemówienie o niesubordynacji, o skutkach nieposłuszeństwa. Na końcu wręczono śmiałkowi pistolet i kazano się zabić. Za zdradę. Za nieposłuszeństwo. Lecz on nie był już śmałkiem. Był przerażonym dziewięciolatkiem, który nie zgadzał się ze swoim losem. Płakał. Stał z pistoletem przyciśniętym do skroni i nie potrafił nacisnąć spustu. Zarządca uznał go za tchórza. A tutaj nie cierpiano tchórzostwa. Mogłeś być szują, kłamcą, ale nie tchórzem. 30 razów elektrycznym batem. Nie mogłem oderwać oczu od tamtej sceny. Byłem przerażony, nie chciałem patrzeć, a jednocześnie nie potrafiłem zmusić oczu, by podążyły w innym kierunku. Stałem i drżałem na całym ciele. I teraz wiem, że o to im wtedy chodziło. Żebyśmy się bali. Żebyśmy nie odważyli się sprzeciwiać. Odnieśli sukces. Za każdym razem, gdy ktoś pomyślał o ucieczce, stawało mu przed oczami zmasakrowane, martwe ciało kolegi. Zresztą, gdy dorośliśmy, zrozumieliśmy, że tak naprawdę nie ma stąd drogi ucieczki. A nawet jakby była, to po co uciekać? Dokąd? Przecież nawet nie wiedzieliśmy, gdzie jesteśmy. Nie mieliśmy pojęcia, gdzie są nasi rodzice. A później, dzięki skutecznym działaniom wojska zaczęliśmy zapominać o wcześniejszym życiu. A gdy puścili nas na wojnę, wyszkolone maszyny do zabijania, nikt nie myślał o innym, lepszym życiu. Bo nikt go nie znał i w nie nie wierzył.
Rozglądam się dookoła. Szarość przecinana czerwonymi smugami ognia i pocisków. Kłębiące się na niebie, czarne chmury, nieprzeniknione, zawsze obecne. A wśród tego wszystkiego my, żołnierze. Wszyscy w takich samych, czarnych kombinezonach. Jak automaty, pociągane za sznurki marionetki, odgrywamy spektakl zniszczenia, uderzając w biało ubrane, nieprzyjacielskie figurki. Naszych wrogów. Przynajmniej tak nam powiedziano. Wskazali palcem, powiedzieli To wasi nieprzyjaciele. Zabić ich. Więc to robimy. Podążamy za rozkazami.
Skamieniała, wyschnięta ziemia przyjmuje poległych z otwartymi ramionami. Żywi się ich krwią. Czy kiedyś będzie miała dość? Czy kiedyś posili się czystą wodą? Urodzi piękny kwiat? Źdźbło zielonej trawy? Nie mam pojęcia. Nawet nie umiem sobie tego wyobrazić. Nie znam tych wszystkich kolorów. Żyję wśród czerni, szarości, bieli i czerwieni. Nie pamiętam, jak wygląda żywa roślina. Mama chyba mówiła, choć może to sobie tylko wyobraziłem, że zielony oznacza spokój, wyciszenie.
Czuję ostry, przeszywający ból. Patrzę zdziwiony na rozlewającą się na boku plamę krwi. Mrugam zdziwiony. Patrzę w oczy wroga – niewroga. Padam. Ląduje twarzą w ziemi. Wokół toczy się walka, lecz tego nie widzę. Moje oczy wpatrują się w, leżący przede mną, kamień, pod którym niepewnie stoi malutkie źdźbło trawy. Jeden, mały, cherlawy, zielony patyczek. Zamykam oczy i jestem spokojny.

Nie zamierzam zastanawiać się nad celowością. Żyjemy w tym samym świecie, rodzimy się, i umieramy. Tak samo. Tak po prostu. Nie będę rozmyślać skąd we wszystkim potrzeba czucia bycia ponad, bycia bardziej, mocniej, patrzenia na głębokie, intensywne kolory, czucia w nozdrzach zapachów zmysłowych, uderzających esencjonalnych BARDZIEJ, niż te którą czują wszyscy inni. Tacy sami. Wszyscy w ten sam sposób próbują być inni. Nikt nie rozumie, jak to dążenie do bycia „ arcy” jest pospolite. Nie zamierzam się już nad tym zastanawiać.
Nie powiem Ci, co teraz będzie. Nie ma na to rozważanie czasu, nie ma miejsca w mojej głowie, na wyjścia, argumenty, plany B. Myślę tylko o tym, że nigdy nie zrozumiem jak można narzekać na tak piękną pogodę? Ze wszystkich mi znanych, lubię ją tylko ja. Oni mówią „ pod psem”, że wyjść się z domu nie chce. Co jest milszego, niż rześka mżawka? Dzień jasny, ale bez oślepiającego słońca. To jest dzień doskonały. Zawsze w taką aurę wychodziłam z domu, z wielkim uśmiechem. Główkuję, i główkuję, i nadal nie widzę powodu, dlaczego bardziej by lubić nieznośny ukrop, i duszące powietrze. Przecież do życia potrzebny jest wiatr! Bez wiatru nic nie może się zmienić, nic pójść na przód! To wiatr przynosi nowe, nawet jeśli w pakiecie jest ulewa, czy śnieg. Może przy najbliższym podmuchu wyśle na wszystkim zrozumienie. Pewnie w formie potężnego gradobicia. Będzie tłukło we wszystko, miażdżyło. I w pojedynkę, nie będzie ratunku. Zrzeszanie się, będzie koniecznością. Troska o siebie nawzajem, będzie naturalną częścią życia- przeżycia.
Czas najwyższy uświadomić sobie, jak postęp techniczny, cofa umysłowy, uczuciowy. Jak życie w rodzinie, grupie, wspólnocie, społeczeństwie odchodzi na bok. Gdy nie to, nie musiałabym czekać na wiatr nowego. Sama. Tylko z psem. Ukochanym, jedynym bliskim, co żywe.
Umiera się nadal tak samo, tylko w samotności. Nikt już nad sobą nie płacze, nikogo nie brakuje nikomu. Nikt nie zna nikogo. Rodziny nie rozmawiają ze sobą. No chyba, że chodzi o przelewy, zakupy, czy inne dobroci. Cud, że pamiętają swoje imiona. Nie dba się już o chorych. To kosztuje za dużo. Nie wystawia się zmarłym nagrobków. Nie czuje się już takiej potrzeby. To kosztuje za dużo. Nie życzy się nikomu dobrze. Cóż to by była przecież za hipokryzja. Najpierw wybijać komuś szyby w oknie, kraść mu kosztowności, demolować, co się da, a później składać „ wszystkiego najlepszego”. Nikogo nie razi już ból innemu zadawany. Nikt się nie krzywi na widok krwi, i później ropy z ran.
Miłość? A to dobre. To tylko ja, i mój pies.
W sklepach kuje się za pieniądze, zabrane słabszym. Sklepy to jedyne miejsca, w których pracują ludzie, i im się jeszcze płaci. To jednak kwestia czasu. Właściciele firm dawno zauważyli, że na rozdzielaniu pensji wychodzą dość blado. Płacili więc coraz mniej. W końcu przestali płacić w ogóle. Ludzie z reguły nie pracują. Jedzą, co ukradną. Ukradną, jeśli skrzywdzą, potną, zatłuką młotkami. Prawie nikt w mojej okolicy, nie ma już swojego domu. Bez pieniędzy nie ma domu. Proste. Biedny nie znaczy jednak bezpieczny. Jesteśmy dla siebie tylko konkurencją w konkursie „ kto dziś coś zje”.
Jedynie tylko starsi ludzie, którzy pamiętają dawne czasy płaczą nadal na losem swoich bliskich. Nad tymi, którzy odeszli, których musieli sami pochować. Nad tymi, którym już wszystko wydarto. Oni jedynie wiedzą, że to wielka wojna, że nikt nie wywiesi tu białej flagi. Wojna człowieka, z człowiekiem. Wojna dóbr z …. Nie wojna z niepochamowanej zachłanności człowieka, z nim samym. Ja, już staruszka, płaczę z innymi starcami. I płaczę z obawy o psa. I płaczę z tęsknoty za wiatrem.

To nic, że ćwiczenie to powstało bardzo dawno temu 🙂 Postanowiłam je zrealizować i podzielić się efektami mojej twórczości.

W każdej sekundzie ktoś traci życie. Jedni giną śmiercią naturalną – mają to szczęście i starzeją się u boku ukochanej osoby, a potem odchodzą. Inni padają ofiarą nieszczęśliwych wypadków: spadają z konia, zostają przygnieceni przez beczki z powszechnym niegdyś w tym królestwie trunkiem – winem. Kolejni tracą życie z powodu własnego roztargnienia, przykładowo tonąc w czeluściach tutejszych mokradeł. Następnym znowuż odbiera się życie celowo. Istotną rolę odgrywają także nieuleczalne choroby, takie jak trąd, grypa, gruźlica czy święty ogień[i], wszakże tego, co dzieje się tutaj, nie da się przypisać do żadnej grupy.
W tym miejscu setki martwych ciał są zupełną normalnością. Na polu bitwy nikogo nie odraża widok rosłego mężczyzny pozbawionego głowy, który leży gdzieś w pobliskich szuwarach. Nie jest również obcy obraz jakiegoś chuderlaka z połamanymi bądź odciętymi kończynami. Spływająca zewsząd krew, liczne fragmenty ciał, porozrzucane w ferworze walki elementy zbroi, miecze, topory i tarcze, życia odebrane niewinnym ludziom – to tylko nieliczne ze żniw, jakie zebrała ta batalia. Do tego dochodzi jeszcze odór zgnilizny, ciała walczących i potężne chmary much spragnionych zepsutego mięsa…
Wrogie wojsko obłupiło całe nasze królestwo. Została nam odebrana nasza ziemia, niewielkie zapasy jedzenia, majątki, a co najgorsze – rodziny. Doskonale zdawałem sobie sprawę, że w niedalekiej przyszłości przyjdzie nam walczyć na śmierć i życie. Zanosiło się na to już od wielu lat, kiedy w królestwie zaczynało brakować jedzenia, a mieszczanie przyczyniali się do powstawania wielu zamieszek. Tłumaczyłem naszemu królowi, iż ktoś wykorzysta niestabilną sytuację panującą w naszym kraju, lecz on nie dopuszczał do siebie tej informacji. Anglicy wykorzystali okazję i zaatakowali nasze królestwo.
Król Venceslaus Gregory I stracił życie dokładnie dwa dni temu. Byłem jego najdroższym przyjacielem, jedynym, któremu w zupełności mógł ufać. Nie zdradziłbym go nigdy. Nie pozwalał mi na to mój honor, a także zobowiązania, jakie wobec niego miałem. Trzymając jego bezwiedne ciało w ramionach pozwoliłem sobie na chwilę zwątpienia. W wygraną naszego królestwa, we wszystkich tu obecnych żołnierzy i we mnie samego. Patrząc przez łzy na niknące w oddali ciało mego przyjaciela, zabierane w bezpieczne miejsce przez gromadę zaufanych żołnierzy, poczułem przypływ chwilowego bohaterstwa. Postanowiłem, że nie umrę, dopóty śmierć naszego króla nie zostanie pomszczona.
Dlatego teraz znalazłem się w centrum walki. Żołnierze wroga otoczyli mnie ze wszystkich stron. Nikt z naszych nie spieszył mi z pomocą, którą w tym momencie bym nie pogardził. Dwunastu na jednego nie było sprawiedliwym zagraniem, jednakże w miłości i na wojnie wszelkie chwyty są dozwolone. Obróciłem się dookoła, próbując wpaść na jakiś sensowny plan. Uciekać, a może stawić im wszystkim czoła? Toż to byłby szczyt wszelkiej głupoty! Ku mojemu zdziwieniu żaden z wojowników nie poruszył się ani o krok, uznałem więc, że to może być moja jedyna szansa.
Dobyłem miecza i ruszyłem na pierwszego z brzegu żołnierza. Brodaty mężczyzna w czerwonych barwach nie spodziewał się mojego ruchu. Zdążyłem przebić jego brzuch i odskoczyć na lewo, zanim oberwałbym od innego uczestnika walki. Szóstka wojowników rzuciła się na mnie. W tej właśnie chwili przybiegło troje rycerzy z mojego królestwa, którzy zajęli się tamtymi. Widziałem, jak walczą i dają sobie radę. Zerknąłem w kierunku pięcioosobowej tury przeciwników, która na mnie ruszyła. Ten będący najbliżej mnie zadał mi głęboki cios. Na szczęście trafił w ramię. Wypuściłem powietrze przez usta z sykiem. Bolało jak diabli, aczkolwiek musiałem wytrzymać. Schyliłem się, widząc jak miecz leci w kierunku mojej głowy. Przeciwnik źle wyprowadził swój cios, więc z łatwością go odbiłem. Posłałem mężczyznę jednym kopniakiem na ziemię. Z drugiej strony nadbiegł kolejny walczący. Cofnąłem się, unikając jego miecza. Poluźniłem lekko chwyt moich dłoni na rękojeści i rozprostowałem palce. Zacisnąłem je z powrotem, przygotowując się na mocny cios. Mój przeciwnik potknął się jednak o wystający z ziemi kamień i upadł. Ludzie mówią, aby nie dobijać leżącego. Mimo iż zależy mi na zwycięstwie, nie mogę zapomnieć o moim honorze. Zostawiłem więc przewróconego mężczyznę i odwróciłem się w drugą stronę.
Z trójki żołnierzy króla Venceslausa Gregory’ego I, którzy przybiegli mi z pomocą, został tylko jeden. Ledwie radził sobie z przeciwnikiem. Pozostali leżeli powykrzywiani pod dziwnymi kątami na wydeptanej trawie. Co się stało? Przecież szło im tak dobrze.
Na mnie biegł już ostatni wróg, spośród wszystkich, którzy przedtem otoczyli mnie orszakiem. Zadałem cios. Moja klinga ze zgrzytem przejechała po stali przeciwnika. Ten zwinnie wymanewrował i ugodził mnie w bok. Nie przejmowałem się bólem czy krwią, jedynie sapnąłem, gdyż teraz liczyła się jedynie wygrana. Wyprowadziłem cios i obdarzyłem wrogiego żołnierza solidnym rozcięciem na brzuchu. Ten złapał się za bolące miejsce. Po chwili przystąpił do ponownego ataku. Ciął, starał się trafiać, posuwał do przodu. Nie byłem mu dłużny. Walka była wyrównana, do czasu, kiedy przeszył mnie ogromny ból w plecach. Ujrzałem miecz, który równie szybko się wysunął, co mnie przebił. Upuściłem rękojeść mojej klingi i opadłem na kolana. Złapałem się za brzuch. Była na nim rana, z której wylewały się ogromne ilości krwi. Zostałem kopnięty i poleciałem twarzą wprost w błoto.
Nie wiem, jak długo leżałem. Nie byłem w stanie się podnieść. Zdołałem jedynie wysunąć rękę przed siebie i delikatnie unieść głowę. Przed oczami zamajaczyły mi czarne plamy. Odgłosy bitwy nagle uderzyły we mnie ze zdwojoną siłą. Krzyki, zderzenia mieczy, dźwięk upadających ciał. Rąbnąłem głową w chłodną ziemię.
Nie sprostałem wyzwaniu, nie pokonałem wroga i nie pomściłem mojego przyjaciela. W dodatku skończyłem tak jak on. Teraz mogłem liczyć tylko na to, by nasze królestwo jakimś cudem wygrało i żeby śmierć mojego przyjaciela nie poszła na marne. By śmierć poczciwego władcy umocniła wszystkich ocalałych.

[i] w średniowieczu było to ciężkie zatrucie sporyszem, w początkowej fazie często mylone z trądem.

Niedopracowany, tylko dwa razy sprawdzony, pisany na szybko, ale mam nadzieję, że nie jest, aż tak zły. Chociaż pewnie, gdy później będę to czytać doszukam się dużo błędów, które koniecznie trzeba będzie poprawić.
Jednak już teraz prosiłabym o opinię. 🙂

Zimno. Przeraźliwe zimno otoczyło mnie ze wszystkich stron i ciemność, niezgłębiona, mroczna ciemność. Byłam sama, sama pośrodku pustki, chociaż…słyszałam dźwięki, straszliwe dźwięki. Głuchy szczęk metalu zagłuszany był przez ostre jęki urwanych krzyków. Krzyków cierpiących ludzi, krzyków konających. Poczułam na twarzy coś gęstego, a zarazem ciepłego. Czerwona maź rozproszyła mrok, który chwilę wcześniej mnie pochłonął. Mrok strachu, mrok przerażenia. Patrzyłam na ludzi. Na bezbronnych cywilów bezlitośnie przebijanych długimi mieczami przez chordę byłych żołnierzy, w których w oczach pobłyskiwało czerwone światełko, czerwona iskra. Znak, że nie stoją po dobrej stronie.

Wokół mnie toczył się zażarty bój. Obok cywilów pojawili się obrońcy. Ostatnia drużyna światła. Czy zwyciężą?

Nagły błysk metalu uświadomił mi niebezpieczeństwo. Przecież stałam w samym środku bitwy. W ostatnim momencie uchyliłam się przed ciosem, płynnie i celnie uderzając w odsłoniętą część ciała napastnika. Mężczyzna zgiął się w pół, wypuszczając z dłoni klingę. Z otwartej rany brzucha wytrysnęła krew, opryskując rękaw sukni.

To miał być mój ślub, mój najpiękniejszy dzień w życiu, a teraz? Walczę na śmierć i życie z wojownikami ciemności. Łzy szybko utorowały sobie drogę na moje policzki. Ostatnia walka, ostatnia bitwa. Jeśli zginę…nikt nie będzie miał szans, jeśli wygram…rozejrzałam się po polu bitwy. Na ziemi ścieliły się krwawe trupy wojowników. Zakrwawionych, białych strojów było znacznie więcej niż czarnych. Przegrywaliśmy. Kolejny raz usłyszałam świst niedaleko mnie. Lekkim mieczem napełnionym mocą światła, odbiłam cios przeciwnika. Kolejny nieprzyjaciel został powalony na ziemię.

Od czego się zaczęło?

Od lat staraliśmy się pozbyć siły ciemności, a oni…oni byli mądrzejsi od nas, od wieków przygotowywali się do tego starcia. Zlikwidowano naszych w ponad połowie od tego czasu, ale mimo wszystko nie mieli szans (przynajmniej tak myśleliśmy), bo ich również ubyło. Postanowili nas osłabić, nigdy nie okazywali pełni swoich sił.

Ostatnia drużyna światła…w niej jedyny ratunek. Nie możemy się poddać! W ciągu zaledwie godziny od ataku pozostało nas zaledwie trzydziestu, a ich…byli dużo liczniejsi, około trzystu ludzi. Jeśli każdy z nas zwyciężył by ze stu z nich…nie miałam już sił. Ramiona opadały mi ze zmęczenia, słyszałam jęki ludzi, widziałam cierpienie innych, czułam ich ból. Bycie władczynią narzuca ogromny ciężar. Potrafię wyczuć emocje moich poddanych.

Jak mogłam zignorować ten pozorny spokój, jaki zapanował po naszym ostatnim zwycięstwie?! Rok czekałam, aż coś się wydarzy, nie robiąc nic, nie szukając przyczyn. Jeśli przeżyję, już nigdy więcej się nie zakocham! Żałość ogarnęła moje serce, na wspomnienie bruneta. Był wybrankiem mojego serca. Miłym, przystojnym, zawsze gotowym do pomocy…zginął na pierwszym froncie. Starał się nie dopuścić do walki. Gdy strzała przebiła jego serce na wylot…łza wymknęła wraz z mrugnięciem. Nie mogę teraz o tym myśleć! Muszę zwyciężyć, choćby nie wiem co!

Kolejny, już chyba dwudziesty trup upadł obok moich nóg. Muszę dopaść przywódcę, chociaż nie wiem ile to da.

Przedzierałam się przez tłum walczących. Cywile zginęli, co do jednego. Otarłam łzy z policzków, starając się zachować pozorny spokój. Z wyuczoną precyzją unikałam ciosów, pozbawiając wrogów życia. A jeśli ci wszyscy, którzy stoją po jego stronie, są zmuszeni do udziału w bitwie? Jeśli mają rodziny, dzieci…nie, nie mogę o tym myśleć! To wszystko utrudnia.

W czasie całej walki tylko jeden raz ostrze przecięło mą skórę. Dałam się zaskoczyć tuż na początku bitwy, kiedy wróg niespodziewanie na mnie naparł. Cięcie nie było głębokie, zaledwie draśnięcie, więc czułam tylko lekki ból w lewym ramieniu.

W końcu wypatrzyłam Arona- czyste wcielenie zła i nienawiści. Chciał przejąć świat tylko dla siebie. Nie mogę pozwolić, by mu się to udało. Walczył obok jednego z podpalonych domów. Głupotą było organizowanie wesela na wsi, że też się na to zgodziłam! Wycieńczona stanęłam naprzeciw niego.

– Witaj Angelo- zauważył mnie i uśmiechnął się szyderczo.

– Dosyć!- krzyknęłam.- Przestań atakować moich ludzi!

Zaśmiał się, nie spuszczając ze mnie wzroku. Biali nie podchodzili już do niego, zająwszy się innymi. Dobrze zrobili. Nie mieli z nim najmniejszych szans. Przestał walczyć, mógł odpocząć, jednak ja ciągle narażona byłam na atak ze strony jego pobratymców.

– Miałbym przestać? To niedorzeczne- wciągnął powietrze głęboko do płuc- taki piękny zapach krwi i czystego cierpienia unosi się w powietrzu, nie czujesz?

Dobrze wiedział, że czuję. Wiedział, że przez to cierpię.

Nie mogłam pozwolić, by więcej ludzi umarło i tak nie mamy szans na zwycięstwo, więc pozostało tylko jedno wyjście.

– Walcz ze mną! Jeśli przegram, obejmiesz władzę, lecz nie zabijesz już więcej ludzi, jeśli zaś wygram, wyniesiesz się stąd.

– Cóż za niekorzystny układ- stwierdził, ciągle mając na twarzy szyderczy uśmiech.- Przecież wiadomo, że mam przewagę. Nie zdołacie mnie pokonać. Zmiażdżę was.

– Boisz się?- warknęłam, uchylając się od niespodziewanego ciosu, który nadszedł z tyłu. Wbiłam miecz, po samą rękojeść, w ciało napastnika.

– Cha, cha, cha, czego miałbym się bać. Dobrze, zgadzam się.- W tym samym momencie wszyscy zaprzestali walki, jakby byli zaprogramowani na te dwa słowa.

Stanęliśmy naprzeciwko siebie, na środku pobojowiska. Zmasakrowane ciała zabitych, będą utrudniały poruszanie się w czasie walki. Na znak Arona wszystko zostało uprzątnięte, a ludzie ustawili się naokoło nas w okręgu. Miałam marne szanse na wygraną, ale nie dałam po sobie niczego poznać. Chciałam tylko, by ocalali byli bezpieczni, choćby pozornie.

Rozpoczęła się walka, czekałam na jego ruch. Kiedy z góry błysnął metal, odbiłam go szybko, wykonując po chwili cios w bok, ale ten został natychmiast zatrzymany. Uchyliłam się przed ostrzem w ostatnim momencie, gdy ten chciał dosięgnąć mojego gardła i wykonałam obrót w tył. Stając w obronnej pozie uchroniła się od kolejnego ataku, napierając na napastnika od dołu. Mimo krańcowego wycieńczenia, walczyłam równie dobrze jak po dobrym odpoczynku. Zdziwiło mnie to. Widocznie nie doceniałam swoich sił. Kolejny raz uskoczyłam w bok, próbując chociażby drasnąć przeciwnika, ale on był równie dobry w walce wręcz. Widziałam w jego oczach złość. Pewnie myślał, że łatwiej pójdzie i zwycięży po kilku minutach.

Słońce powoli zachodził za horyzont. Nie wiem ile walczyliśmy, nie czułam zmęczenia a jedynie determinację i upór. Za wszelką cenę musiałam zwyciężyć.

W końcu mój przeciwnik zachwiał się. Nie był to zaplanowany ruch, widziałam to w jego oczach. Osłabł. Wykorzystując to, naparłam na niego z jeszcze większą siłą, o jaką nigdy bym się po sobie nie spodziewała. Gdy klinga powoli wsuwało się pod ciemny strój w ciało, coś poszło nie tak. Wciągnęłam głęboko powietrze w płuca czując, jak ucieka ze mnie życie. Usłyszałam odgłosy wszczętej walki i krzyki. Ktoś złapał mnie w połowie upadku. Odwrócona na plecy i wciąż trzymana na rękach spojrzałam ostatni raz w niebieskie oczy. Z mojej piersi, tam gdzie znajdowało się serce, wystawało zakrwawione ostrze. Po chwili, gdy nieświadome łzy spłynęły na ziemię, pochłonął mnie gęsty mrok, zamazujący wszystkie wspomnienia.

Kolejny raz ciemność nas zdradziła. Kolejny raz zostaliśmy oszukani. Kolejny raz…ostatni raz przegraliśmy.

W imię Chrystusa!
Hip hip hurra! Właśnie walczę na śmierć i życie i jak się domyślacie – za chwilę umrę. Zajebiście, co nie? Ale po kolei.
Po pierwsze – to nie moja wojna. Zostałem w to wciągnięty i mimo mojej woli muszę zabijać, a za chwilę nawet umrzeć.
Powiem tak: kompletnie nie widzę sensu umierania z powodu religii. No bo, bądźmy szczerzy, Bóg nie istnieje. Nigdy nie istniał i nie będzie. Jak to kiedyś przeczytałem ,,Gdyby Boga nie było, należałoby Go wymyślić”. Uważam to za prawdę. Trochę śmieszne, że umrę za czyjąś fantazję, ale… Teraz już nie mogę się odwrócić.
Po drugie – nigdy mi do głowy nie przyszło, że zrobię to wszystko. Że będę torturować tych wszystkich ludzi, że będę strzelał im w łeb, że zrobię wszystko aby tylko wyjawili tajne informacje.
Nie chciałem tego robić. Zmuszono mnie. Zagrozili, że będą torturować moją córeczkę. Że zabiją nie tylko moją siostrę, ale także żonę. Nie mogłem na to pozwolić.
I to był mój błąd. Oni i tak ich zamordowali, a ja tak bardzo się wstydzę tego wszystkiego. Nie potrafię spojrzeć sobie w oczy w lustrze. Nienawidzę siebie i tego kim się stałem.
Bóg nie istnieje. A jeżeli już, to jest Szatanem i nie ma w sobie nawet okrucha dobroci. Nikt miłosierny nie pozwoliłby na takie cierpienie, które przeżyłem, albo którego byłem sprawcą.
Powinienem więc zmienić mój początek i napisać, iż umieram za Diabła, a nie Jezusa.
No więc poprawka.
W imię Szatana!

– Kurw…
Głos ugrzązł mi w gardle w pół słowa… ostatniego słowa jakie wypowiedziałem na tym łez padole. Piekielny ból przeszywa moje ciało. Rozchodzi się od piersi ku ramionom i szyi. Spoglądam w dół i widzę dziurkę w mundurze otoczoną czerwoną, nieregularną plamą. Plama w mgnieniu oka robi się coraz większa. Czuję jak ciepły płyn spływa mi po brzuchu. Dookoła jest dziwnie cicho. Przed chwilą huk wystrzałów i wybuchających pocisków był nie do wytrzymania.
Postacie wokół mnie poruszają się jak w zwolnionym, czarno-białym filmie. Ktoś macha ręką wykrzykując niesłyszane przeze mnie słowa. Jakiś żołnierz leży chowając się za resztką betonowego muru, który kiedyś był częścią czyjegoś domu. Jego kolega zamachuje się wyrzucając w górę grant. Po drugiej stronie ulicy widzę nadbiegających przeciwników. Są równie przerażeni jak my.
Nagle obraz znika. Widzę białe obłogi leniwie sunące po błękitnym niebie. Leżę i nie obchodzi mnie już przebieg starcia. Nie interesuje mnie kto dzisiaj zostanie zwycięzcą a kto umrze pokonany. Dziś ja jestem przegranym. A więc to tak jest umierać.
I po co mi to było. Czy chciałem być bohaterem? Uciec od zbyt surowego ojca? Pokazać, że do czegoś się nadaję? Teraz to i tak już nie ważne.
Ostatnio patrzyłem w chmury leżąc na łące pełnej żółtych kwiatów. Obok mnie leżała Basia. Jej nagie ciało drżało lekko jakby wspominając co przed chwilą przeżyliśmy. Patrzyłem w chmury gładząc ręką jej biodro. Ona oparła głowę na moim ramieniu i bawiła się włoskami na mojej piersi. Leżeliśmy obok nic nie mówiąc. Szczęśliwi…
Robi się ciemno. Jestem zmęczony. Odpocznę chwilę…

Nie ma to jak pisać komentarz po ok. 3 latach od dodania postu. Cóż mam nadzieję, że się spodoba.
—-
Jego grupa została rozbita. Stał sam, a w około niego, prócz krwawiących jeszcze zwłok, znajdowała się chorda. Upiorni wojownicy, nie przypominający ludzi, a mimo to humanoidalni. Ubrani w stroje z żelaza, które imitowały ludzkie kości, choć mogły to być prawdziwe kości pokryte stalą. Nie wiedział i nie chciał się zastanawiać. „Cholera, jestem w potrzasku” myśl przemknęła w jego głowie, jak mysz z jednego kąta spichlerza w drugi.
– Daję wam ostatnią szansę, – Podjął – Wycofajcie się, a przeżyjecie. – Blefował.
– Arg’hei drezex! – Obcy język nie brzmiał przyjaźnie, a na pewno nie brzmiał jak głos kogoś, kto chce się poddać – Urg wat ge macht! – Osobnik wyglądający na przywódcę upiorów wycelował w niego swój miecz. Czerwony od krwi i rdzy, spotkanie z jego ostrzem nie mogło być przyjemne.
– Ostrzegałem. – Ostatnią nadzieją, była walka. Zacisnął Amulet, który dostał od swojego brata, gdy był młody. Amulet, który dostał na pożegnanie, gdy jego autorytet wyruszał w bój. Amulet, który został jedyną pamiątką, po zmarłym.
Sięgną za plecy, lecz zanim dobył miecza, poczuł olbrzymi ból w klatce piersiowej. Zamroczyło go. Zobaczył tylko oddalający się obraz demona z nogą w górze. Odleciał do tyłu. Amulet lekko zadrgał. Kapała na niego krew, powolnie sącząca się z ust młodzieńca. Wtem, wszystkimi zmysłami poczuł obecność. Czas stanął, a przestrzeń zawirowała. Przed nim stał jego brat. Uśmiechnął się. Starł krew z jego ust. Pocałował w czoło. Z oczu wojownika poleciały łzy.
– Pomogę ci, braciszku. – Duch tchnął w walczącego nową siłę.
Znów znajdował się na polu walki. Leżał na ziemi, z krwią wylewającą się z ust. Poczuł ciepło, wywodzące się z medalionu. W jednej ręce trzymał już miecz, drugą dobył noża, znajdującego się przy udzie. Stanął w pozycji walki. Kilku upiornych wojowników rzuciło się na niego. Zrobił piruet w powietrzu, znalazł się za ich plecami. Ciął głęboko, plecy jednego z nich zaszły czerwienią momentalnie, pozostali zmuszeni byli czekać na śmierć do kilku sekund. Żaden nie zdołał się odwrócić. Chłopak rzucił sztylet, nie patrząc nawet gdzie, trafił w tętnicą kolejnego z wrogów. Rzuciła się na niego cała reszta, prócz wodza. Zamarkował cios, przygryzł wargi, ciął wysoko, od krocza, po brodę, martwe ciała padło na ziemię. Uniknął trzech cisów, zrobił salto. Wyprowadził fintę i zaatakował szyję, głowa kolejnego upiora padła kilka metrów dalej. Widząc, że nie mają szans resztka upiorów, budząc wściekłość ich dowódcy, zaczęła się wycofywać. „Błąd” pomyślał, dobiegła do ciała w którym tkwił nóż, wyjął go i znów rzucił, trup upadło, przewracając jednego z uciekających. Jego głowa została zmiażdżona, pod butem wojownika. Rzut mieczem wystarczył, by zabić ostatnią dwójkę uciekinierów. Teraz stał sam naprzeciw władcy tych, którzy zabili jego oddział, tych których sam zabił.
– Geh’vern, Ja ru bar’tan! Gruu’za fix! – Wykrzyczał upiór.
– Tak, obawiam się, że nie rozumiem, ale uznam to za komplement!
Rzucili się ku sobie, upiór ciął w oko.
Ognisko wystrzeliło iskry. Bajarz zamknął księgę.
– Na dziś koniec dzieci, do łóżek.
– Ale dziadku, jutro wyjeżdżacie, a my nie wiemy co się stało!
– Cóż, powiedzmy, że młodzian wygrał. – kolejny słup iskier wystrzelił w górę, ukazując twarz starca.
Wszystkie dzieci posmutniały i poszły do domu. Prócz jednego. Mała dziewczynka, mająca raptem 6 lat, podeszła do bajarza.
– Dziadziusiu, mogę ci zadać pytanie?
– Tak, pytaj.
– Jak straciłeś oko?

Bitwa trwa od kilku nocy nieustannie zbierając swoje żniwo. Ludzie giną, ziemie niegdyś pokryte zieloną trawą pokryte były krwią i ciałami. Słychać krzyki agonii, cierpienia i śmierci odbijają sie echem w mej głowie. Stoje na środku tej mordowni widząc jak brat przelewa krew brata, którą ja też mam na swej kilndze na swych rękach. Wszyscy tu jesteśmy przez chciwość i dumę naszych Panów, zmusili nas groźbami, mamili walką za nasz lud za nasze rodziny, a prawda była bardziej pospolita wszyscy tu byliśmy przez przyziemne pragnienie, którego nasi Panowie przysięgali sie wyzbyć przyjmując na siebie brzemię władzy.
Błądze wzrokiem po polach trupów wpatrując tego, z którym tu przybyłem, którego przyrzeklem bronić i bezpiecznie doprowadzić do domu. Nagle mój wzrok dostrzega włosy o kolorze krwawego księżyca, ktory właśnie dziś widnieje nad nami. Nie zważając na swe rany i toczącą sie bitwę podbiegam do ciała młodzieńca, mego brata mając cały czas nikłe nadzieję iż usłyszę jego oddech. Lecz widząc złociste oczy pozbawione życia padam na kolana znosząc się głośnym krzykiem. Biorę jego ciało w ramiona pragnąc by mi sie wyrwał mówić, że jest mężczyzną, pragnę jeszcze raz usłyszeć jego głos ujrzeć uśmiech na jego bladej twarzy, ale widząc jego ciało przebite włócznią wroga mój umysł wypełnia jedna myśl- zemsta. Wstaje dobywając broń i unosząc wysoko nad moją głową i krzyczę. Krzyczę trawiony cierpieniem i zemstą biegnąc w stronę wroga zapominając iż krew którą przeleje będzie moich braci, z którymi niegdyś u boku walczyłem z mrokiem zachodu.

Ciemność. Ledwo zdążyłem poczuć twardy przedmiot uderzający w moją głowę, a już sekundę później otoczyła mnie błoga zasłona ciemności. Wiedziałem, że padam na ziemię, że oni są blisko, że trzeba wstać i walczyć dalej. Nie mogłem. Moja świadomość odpływała coraz dalej, a ja nie miałem siły jej się przeciwstawić.
Dlaczego? Dlaczego dałem się wpakować w to bagno, w ten teatrzyk marionetek, gdzie własnymi rękami przelewam krew, żeby tylko mój mocodawca nie ubrudził swoich białych rękawiczek. Dlaczego byłem na tyle głupi, żeby znowu się w to wpakować? Słyszę głosy w oddali, przebijające jakby przez mgłę. Wróg czy przyjaciel? Udało im się? A może po prostu debatują co ze mną zrobić? Trzeba było odpuścić, zostawić raz na zawsze tą cholerną wojnę. Wrócić do domu, do rodziny, siedzieć i pisać pamiętniki. Ale nie, musieli mnie przekonać, że ostatni raz, że drużyna, że nie zostawiamy nikogo. Poczułem jak ciągną mnie za nogi, a głowa bezwładnie lata z lewej na prawą. Nasi czy wróg? Udało im się? Chcą mnie żywego? Dziesięć lat służby, w sumie cztery lata poza domem. Służba to honor. Zaszczyt. Nie neguję tego, każdy musi mieć w życiu jakiś cel, ideę, dla której może umrzeć. Przynajmniej do momentu, kiedy śmierć powoli zaczyna zaglądać w oczy, bo wtedy wszelkie ideały szarzeją. Dziesięć lat. Dom. Drużyna. Błoga ciemność wciąga mnie nieuchronnie, a ja nie mam siły się jej przeciwstawić.

Wściekłość mnie przepełnia. Mnie całą. Objawia się w każdym ruchu, w każdym błysku stali, w każdej kropli krwi. Nie ma już tamtej bezbronnej, niewinnej, niepewnej.
Jestem ja.
Wszyscy walczymy ramię w ramię, przeciwko temu samemu wrogowi. Chronimy się nawzajem, żeby tylko zakończyć tę wojnę. Mamy jeden cel. Różne motywacje.
Mój miecz lśni w słońcu, ciemna krew plami na niewinną niegdyś ziemię. Z całej siły się zamachuję.
Zabity.
A kiedy pokonamy wspólnego wroga, zaczniemy kolejną wojnę. Jesteśmy prawdziwymi ludźmi. Okrutnymi. Bezlitosnymi.
Kolejny gładki ruch.
Zabity.
Walczymy sami dla siebie, kiedy wygramy, nasz i tak kruchy rozejm pójdzie w zapomnienie. Tak jakbyśmy zbudowali wyjątkowo nietrwałe mosty nad rozdzielającymi nas przepaściami, tyko po to, żeby zabić wspólnego wroga.
Krew broczy mi całe ubranie. Kątem oka widzę miecz pędzący wprost na mnie. Uśmiecham się paskudnie. Nie pozbędą się mnie tak łatwo.
Zabity.
Jesteśmy gotowi spalić mosty, kiedy tylko uniesiemy bronie w geście zwycięstwa. Potem rozpoczniemy następną walkę. I następną. I następną. I następną…
Tak egoistyczni. Tak głupi. Tak silni, a jednocześnie tak słabi.
Zabity.

Od razy zaznaczę, że jestem kompletnie początkująca, więc niczego nadzwyczajnego spodziewać się nie należy 😉

Mężczyzna rozejrzał się. Kilku napakowanych, obtatuowanych wielkich pakerów i on sam, czterdziestolatek po kursie samoobrony. Pakując się w mafię narkotykową trzeba było bardziej się wysilić… Niespokojnie chrząknął i wyciągnął gnata z kieszeni marynarki. Wycelował w jednego z wielkoludów i strzelił. Facet padł martwy na ziemię. Sprawca odskoczył i z niedowierzaniem obrócił się ku następnemu napastnikowi. W lekkim szoku wycelował po raz drugi. Ten spojrzał na niego przerażony i zastygł w miejscu. Reszta ekipy wycofała się, a jeden przyniósł wór kokainy o którą toczył się bój. Biznesman spojrzał krytycznie na towar, sięgnął po niego – nadal nie spuszczając kolesia z celownika – i otworzył wór. Dokładnie przeliczył woreczki i odetchnął z ulgą. Nerwowo machnął bronią w kierunku swojego samochodu i zaczął się wycofywać. Musiał być przy tym bardzo ostrożny, w końcu ze wszystkich stron leciały pociski i odłamki wysadzanych co chwilę samochodów. Gdy znalazł się bezpiecznie w środku, szybko przekręcił kluczyk w stacyjce i odjechał z piskiem opon. Otarł pot z czoła i wybrał numer do szefa.

– Towar przejęty. – Oznajmił pykając nerwowo papierosem. – Jeden nie żyje.

– No, chociaż do czegoś się nadajesz. Powiedz jeszcze, jaki gnój tam zrobiłeś.

– Drugi przez chwilę nie odpowiadał, po czym wziął głęboki wdech i wysapał:

– Dosłownie wojnę. Prędko się nie zorientują, że towar im podpierdzieliliśmy. – odetchnął.

– Dobrze, teraz jedź jeszcze kilka kilometrów na północ, tam będziesz miał do odebrania jeszcze kilkanaście porycjek. – Zaśmiał się zachrypniętym, niskim głosem. – Tym razem jednak zrób to…, subtelniej. – Rozłączył się.

„Szef czasem powinien przyhamować z tymi zleceniami”, pomyślał mężczyzna. Cały czas jeździł i kradł towar innym, którzy zazwyczaj byli więksi i silniejsi od niego. Ryzykował życiem, a dostawał tylko marne dwadzieścia procent od sprzedaży. Przygnębiony i zły jechał przez kilka minut pogrążony w myślach. Nagle poczuł mocne szarpnięcie i stracił przytomność.

Obudził się leżąc pod jakimś drzewem przy drodze. Jego samochodu nigdzie nie było widać. W kieszeni miał tylko telefon i broń. Sprawdził godzinę. Wkroczyli do akcji pięć godzin temu, a odjechał z miejsca po jakichś dwudziestu minutach. Leżał tu ponad trzy godziny. Powoli wstał z ziemi i zszokowany popatrzył na kilka stron. Nikogo nie było. Jego telefon nadał sygnał nowej wiadomości. „Już nie żyjesz. Sprawdź kieszenie, frajerze.” Zdziwiony wygrzebał z tylnej kieszeni spodni mały pakuneczek. Rozerwał go i zobaczył ekranik. Zostało dwadzieścia sekund timera. Kompletnie zdezorientowany wpatrywał się w migające cyfry. Dziesięć, dziewięć, osiem, siedem, sześć, pięć, cztery, trzy, dwa, jeden…, wybuch.

Porozrzucane na wszystkie strony szczątki znaleziono po kilku godzinach.

Może i ja się podzielę 🙂

Strzał. Huk, który zwala mnie z nóg. Obracam się i zamieram. Mężczyzna w czerwonej kurtce pada na ziemię z krwawiącą dziurą w czole. Jak zza mgły docierają do mnie krzyki dzieci, kobiet, żołnierzy. Nie mogę uwierzyć w to, co się stało. Pulsujący ból w nodze jakby zanika. A ja po prostu patrzę. Ludzie padają jak muchy, urwane krzyki drażnią moje uszy. Słyszę dźwięk przeładowywania pistoletu. Nie reaguję, wbiło mnie w ziemię. Zamykam oczy i pozwalam, by wypłynęła pojedyncza łza. Nagle czuję szarpnięcie i ląduję na chodniku. Widok przesłaniają mi wirujące czarne włosy.
– Shira, musimy uciekać! No już! – Brooke krzyczy z przerażeniem w oczach.
– Idź. Ja zostaję – mówię cicho, powstrzymując płacz. Czterdziestoletnia kobieta patrzy na mnie z niedowierzaniem.
– Nie mamy szans, są uzbrojeni. Dziecko, obiecałam twojej matce, że nie zginiesz. – Nie ma to dla mnie większego znaczenia. Podnoszę się z kolan, a moją uwagę przykuwa broń przy pasie jednego z zamordowanych żołnierzy. Walcząc z nudnościami, ostrożnie sięgam po broń i zdecydowanie ją szarpię. Nic specjalnego, standardowy pistolet strażnika miasta. Niedostępny dla nas, zwykłych mieszkańców, mimo że wielu z nas by się przydał. Przypominam sobie ojca. Mówiącego do mnie z chorą fascynacją, strzelającego do zwierzyny. I mnie, zapłakaną i oporną, dostającą raz za razem. Ale dopiął swego. Potrafię strzelać.
– Ratuj siebie Brooke. Masz dzieci – szepczę, odwracając się do niej. Moja zastępcza matka. Chcę jej tyle powiedzieć. Jak bardzo ją kocham, ile dla mnie znaczy i przytulić. Decyduję się jednak tylko na całkowitą podstawę. – Kocham cię.
Ma zamiar odpowiedzieć, otwiera usta, gdy nagle zamieram. Głos zamiera we mnie, patrzę bezradnie jak Brook pada na twarz. Żołnierz przeładowuje pistolet. Nie widzę jego twarzy, ale oczy wystarczają. Ciepłe, czekoladowe oczy, które tak często wpatrywały się we mnie z uwielbieniem.
– Max – szepczę prawie bezgłośnie. Dostrzegam błysk lęku i drgnięcie ręki.
– Shira, nie… – Przestaję go słuchać. Wiem co musi zrobić. Mam opaskę powstańczą na ramieniu. To dla niego rozkaz, żeby zabić. Im wyżej unoszę ciężką broń, tym więcej wspomnień przelatuje mi przez głowę. Wspólne polowania, pierwsza kradzież, jego ręka powstrzymująca cios mego ojca. W końcu pierwszy pocałunek. Serce wali mi tak samo mocno jak wtedy. Widzę, jak rozszerza oczy, jak cofa się i potyka o kamienie. A prosiłam go, by naprawił wystający fragment.
– Zabijam dla lepszego dobra. – Maksyma strażników. Układam palec na spuście. Nie czuję bólu, lęku i rozpaczy. Nawet bicia własnego serca, które przed chwilą waliło jak oszalałe. Nie sięga po broń. Patrzy mi prosto w oczy, już pogodził się ze swym losem. Ja też. – Kocham cię. – Pociągam za spust. Nie odwracam głowy. Po raz pierwszy, patrzę jak umiera moja ofiara. Odwracam się na pięcie i odchodzę.
Pozostało jeszcze mnóstwo osób do pomszczenia. A na samym końcu, jestem ja.

Zdyszany osunął się na kolana. Mieszanina potu i krwi ciekła mu z czoła i dostawała sie do oczu. Starł ją wieszchem dłoni.

Z ukosa zetknął na faceta stojacego w rozkroku i z szyderczy grymasem szczającego na m kumpla. „Co jest kurwa?!”. Złapał za leżące ostrze i cisnął.

Krew i wrzask zmieszaly sie z szaleńczym chichotem. „A masz skurwysynu!”- „O jednego mniej. Czas na resztę”- pomyślał i pędem puścił się w bitewny gąszcz zostawiając krwawiacego przeciwnika z kikutem penisa w ręku.

Ok dzisiaj znalazłam tego bloga- dodaję do ulubionych i zaczynam ćwiczyć pisanie od nowa po latach. Wiem że już ćwiczenia tu zakończono, ze 2 lata się spóźniłam , trudno zamieszczam swojego pierwszego”drewniaka” . Od razu napisany, w jakieś 30 minut, bez poprawek, bo to ma być ćwiczenie tylko na rozpisanie się, right?:

Obudził się , czuje wszechogarniające zimno. Co to za miejsce? gdzie jest? Zimne białe światło lampy świeci mu prosto w oczy. Z ciemności wynurza się jakiś kształt, w świetle widzi, że pochyla się nad nim jakaś twarz w zielonej masce „ już po wszystkim- mówi, chyba do niego, nie jest pewien ,bo szybko się oddala w ciemność. Nie zdążył powiedzieć, że jest mu cholernie zimno, w odpowiedzi szczęka tylko zębami. Powoli docierają do niego głosy : straszny harmider jęki bólu, płacz, prośby. Co to za miejsce próbuje ruszyć głową ale nie może, zdaje sobie sprawę że jest sparaliżowany nie może się ruszyć. Jedyne nad czym panuje to powieki, przymyka oczy lampa zbyt ostro mu świeci. Niepokoją go te głosy i to że nie może sprawdzić gdzie jest. Raptem włącza się do tego tępy odgłos jakby ktoś piłował drewno. Powoli zaczyna sobie przypominać ,klub nocny, kolega z pracy, alkohol. Byli w „Adrii”, pili podrywali dziewczyny jak co tydzień w weekend po ciężkiej pracy w korporacji. Jest 40 letnim singlem, doskwiera mu więc w weekendy samotność ….Blondynka, śliczna nie spotkał jej wcześniej w tym lokalu: filigranowa, ale zaokrąglona tam gdzie trzeba w sexy ciemnozielonej sukience, z przodu bez dekoltu za to z tyłu całe plecy nagie podziałały mu na zamroczoną już od alkoholu wyobraźnię. Od pierwszego spojrzenia zaiskrzyło, zrozumiał że jej też wpadł w oko. Była z koleżanką, która zajęła się jego kolegą. Dużo śmiechu, drinki, jakieś tańce ciało coraz bliżej ciała, pocałunek. Wyszli z klubu, jego kolega chyba wyszedł nieco wcześniej, nie pamięta ten pocałunek na parkiecie całkiem go powalił z nóg miał tylko ochotę jak najszybciej zabrać blondynkę do swojego mieszkania, żeby mógł zdjąć z niej tą sukienkę i całować całą. Na zewnątrz dziewczyna przywołała jakiś samochód, nie była to chyba taksówka: zaśmiał się co robi, ona na to że jej znajomi mogą ich podrzucić. Nie protestował było mu wszystko jedno, byleby mieć ją całą tylko dla siebie, jak najszybciej w swojej sypialni. Drzwi czarnej audi otworzyły się, wsiedli do tyłu i już nic nie pamięta.
Kurewsko mu zimno, czuje że leży na metalu, może ruszyć palcem, próbuje podnieść rękę, jest przypięty czymś do podłoża to samo nogi, pas i szyja. Czuje ogarniającą go panikę , czy jeszcze się nie obudził? Powoli obraca głowę na prawo , lampa przestała go oślepiać widzi że nie jest sam. Obok jest kilka łóżek, metalowych jak w prosektorium leżą na nich inni nadzy ludzie przypięci pasami, niektórzy jęczą z bólu. Obraca głowę w drugą stronę, na łóżku obok niego śpi jakaś dziewczyna a człowiek w masce grzebie jej w oku…obok niego trwa operacja, ale to nie szpital! Nagle słyszy krzyk, czuje jak zimny pot oblewa mu całe ciało, to jego krzyk, zamiera mu w gardle- człowiek w masce przerywa grzebanie przy oku młodej dziewczyny, spogląda w jego stronę po czym z powrotem wraca do swojej pracy.
Słyszał o tym , że gdzieś w świecie ludzie są porywani i pobierane są od nich nielegalnie narządy ale nie sądził, że to dzieje się w tym kraju! Jemu! Co mu wycięli?!

A to moja skromna interpretacja. 😉

Wokół słychać trzaski wybuchających w oddali pocisków. Walki przeniosły się na inny front. Tutaj powietrze jest gęste od dymu, gałęzie drzew połamane, zniszczone w trakcie tej bitwy. Ludzi nie ma. Gdzieniegdzie leżą jeszcze zwłoki zabitych, których bliscy nie zabrali z pola walki. Z pobrudzonymi twarzami, otwartymi oczyma. Ten wzrok…cierpiący, szukający oazy, jakby ofiara pragnęła obudzić się z nocnego koszmaru.

Ale przecież ON widzi. Widzi, że ofiara się nie obudzi. Nie oddycha, poległa. Nie żyje. I nie jest jedyną. Taka już jest wojna, jedni zabijają, drudzy giną.

Silnie zbudowany mężczyzna stoi pośrodku rumowiska. Jego mocne nogi pewnie trzymają się podłoża. Barki ani przez chwilę nie straciły swej hardej postury, stabilne niczym mur.

-Tylko, po co? – zadaje sobie pytanie oprawca- Kim jestem…Morduję, wykonuję rozkazy, i co? I nadal pozostaję nikim. Ciągle jestem zbyt słaby, zbyt nieskuteczny, nie słyszę od nich nic prócz krytyki. A dziś? Po raz kolejny pozwoliłem się zmanipulować. Znowu nabrałem się na ich rzekomo wspaniałe idee. Idee ludzi trzymających władzę w rękach. Oni potrafią kierować słabymi. Z nimi każdy może stać się monstrum. Ale prawdy, które głoszą to bzdury! Bezwartościowe, bezsensownie złożone zdania nie posiadające potwierdzenia w prawdziwym życiu. W życiu ludzkim, bo przecież wszyscy JESTEŚMY LUDŹMI. Nie istnieją podziały na gorszych i lepszych. Dlaczego dałem się uwikłać w tę absurdalną sieć schematów? To wszystko fałsz. Teraz ponownie stoję samotnie pośród trupów, nie czując krzty spełnienia. Dlaczego się na to godzę? Kiedy straciłem rachubę czasu? Jak długo to już trwa? Nie istnieje nawet marny skrawek zadowolenia z okrucieństw, jakich dokonałem.

-Koniec- stanowczo, a zarazem boleśnie- mówi do ciszy zagubiony.

Ma on oczy przepełnione łzami, jak chłopiec widzący matkę mijające próg drzwi przedszkola. Pełne tęsknoty, żalu, niepewności, co wydarzy się dalej.

– Przepraszam- ostatnie tchnienie oddają drgające wargi byłego mordercy i wiecznego już samobójcy.

Głęboki wdech i roztaczający się zapach fekaliów, wypełnił wszystko co drżało. Ten zapach towarzyszy mi odkąd się urodziłem tak naprawdę. Pochodzę z wielodzietnej rodziny I chociaż byłem cały czas otoczony rodzeństwem, twarzami, które przypominały mi, że jestem taki sam jak wielu innych, wewnątrz mnie płonęła to znajome pragnienie być kimś niezwykłym. Udowodnienia wszystkim innym, a może tylko mojemu ojcu, do którego zawsze byłem taki podobny, że jestem tylko sobą, a nie jego kopią. Chyba właśnie dlatego ciągnęło mnie do tego okropnego smrodu przetrawionych resztek. Choć dla wielu tak obrzydliwy, we mnie ten intensywny odór budził coś pierwotnego. Podążając za tym zapachem dotarłem do samego środka piekła, na pierwszy front razem z innymi, którzy tak jak ja chcieli być tacy odmienni. Znowu otoczony przez lustrzane odbicia, jednak moja duszą zapłonęła bardziej. Nie pamiętam już jak długo walczymy z “nimi”. Tymi po drugiej stronie pola, które kiedyś błyszczało porcelaną, a teraz ich i nasze ciała zlewają się w jednolitą masę tworzące naziemny fresk obrazujący historię bitwy – chwałę wygranych I cenę porażki. Przedzieram się przez zwały ciał moich braci i wrogów. Uspokajam się głębokimi oddechami i zapachem. Tylko on jest moją jedyną ostoją, kieruję mnie jak latarnia, czarną nocą budząc pierwotny żar mojego ducha. Nie interesują mnie “oni”, nie obchodzi mnie, że są tacy jak ja. Nie walczę z nimi – ja ich pożeram. To polowanie, a nie bitwa wygrają tylko ci, którzy zostali pobłogosławieni genami silnych. Nie tylko to przetrwam, ale będę tym, który zacznię nową erę. Tak przecież miało być…

– Wierzysz w Błękitnych?
– Młody, a Ty znowu z tą zasraną bajką. Nie domyśliłeś się jeszcze, że to tylko legenda wymyśloną przez podstarzałych weteranów?
– Ale ja widziałem oparzenia! Nie mają przecież żadnego powodu żeby kłamać!
– Młody to dobry żołnierz, ale naiwność jest leczona przez doświadczenie, niezachwiany autorytet w stosunku do weteranów też.
– Spędziłem na tym polu więcej czasu niż Ty żyjesz. Widziałem tylko takich co wyglądają jak my. Chcą tego co my i przede wszystkim giną tak jak my. Młody, kurwa! Błękitni, Niebiescy, Syntetyczni – to wszystko bajki wymyślone przez niedołężnych starców by zdobyć Twój respekt. To tylko tchórze – dezerterzy, którzy wymyślili bajeczkę o idealnych wojownikach żeby ukryć to, że uciekli z pola bitwy bo bali się śmierci. Nie masz ich podziwiać tylko gardzić nimi.
– Ja… przepraszam. To chyba ten strach. i jeszcze ten zapach – mąci mi osąd co prawdziwe. Widziałem tyle strasznych rzeczy, że już nie jestem pewien czy to my jesteśmy słuszną stroną. Czasami czuję jakbyśmy zarówno my jak i oni byli zarazą na powierzchni tego świata I chyba chcę wierzyć, że czeka nas jakaś kara od siły większej niż my wszyscy. Czy Ty… też się boisz czasami?
– Strach jest bardzo słaby w porównaniu do głodu którego czuję.
Moja duma i pogarda zaprowadziła mnie i Młodego przed oblicze siły która była prawdziwsza i starsza niż całe istnienie mojego ludu. Dopiero przed to obecnością uświadomiłem sobie jak nie ważne i nic nie znaczące było moje jestestwo, a mój płonący indywidualizm był tylko iluzją stworzoną przez pierwotne instynkty.

Zaczęło się tak jak w legendach. Zobaczyłem jak Młody ucieka z frontu.
– Pojebało Cię już do reszty!? Wrzasnąłem z całych siły przepełniony wściekłością – Wracaj do walki pierdolony dezerterze albo…
– Okłamałeś mnie! Ty skurwysynie, wierzyłem Ci!
Nigdy w życiu nie słyszałem takiej goryczy w niczyim głosie, stałem tam osłupiały patrząc na oddalającego się Młodzieńca gdy moją uwagę przykuła… niebieska poświata. To nie byli “oni”. To coś nie było jak my. W ich ruchach nie było życia, był tylko cel. Całkowita eksterminacja. Byli błękitni i nienaturalni dokładnie jak w legendach. To nie były spłodzone tak samo jak ja. Jedyne co widziałem to przesuwająca się błękitna fala zabijającą moich braci z taką precyzją I bezwzględnością jakby została do tego specjalnie stworzona, wymazując z tej ziemi każdy ślad naszej egzystencji. I towarzyszył jej ten silny sztuczny zapach jakiego nigdy nie czułem. Był tak silny że zapomniałem o znajomym odorze, który towarzyszył mi od urodzenia. Zapomniałem o głodzie i płomieniu mojej duszy. Przestałem czuć cokolwiek i nie bałem się bólu śmierci. W ostatniej chwili mojego życia gdy stanąłem twarzą w twarz z tym doskonałym tworem, w jego błękitnym odbiciu zobaczyłem jak niedoskonały i nie ważny byłem. Co za ironia.

– Jaceeek! – Wrzasnęła Ilona – Idź kup Domestos bo się skończył, tylko ten niebieski bo ładnie pachnie a od tego zielnego to mi się rzygać chcę.
– Oj, Ilonka, Ilonka – westchnął wąsaty mężczyzna, gramoląc się z fotela – ile ty jeszcze będziesz myć tą muszlę? Siedzisz nad nią już dwadzieścia minut I szorujesz z uporem maniaka.
– Tak długo, aż nie pozostanie ślad po ostatniej obrzydliwej bakterii i zejdzie ten obrzydliwy smród! Odpowiedziała naciągając gumowe rękawiczki.

——

Mój pierwszy tekst od czasu licealnych wypracowań, także jestem świadom tego jak słabo jest wyedytowany ale miałem pomysł i chciałem od razu skoczyć na głęboką wodę. Z góry dziękuje za krytykę

Pod nogami błoto rozmokłe od krwi, nad głową rytmiczny szum olbrzymich skrzydeł. Spomiędzy chmur spadło na pole bitwy kolejne małe słońce.
Nie pamiętał o co ale się potknął, dłonią wylądował w lepiącej się brei która kiedyś była żołnierzem. Takim jak on. Fragment białej kości wystający spomiędzy…
Zwymiotował.
I wszędzie dookoła to samo. Posłali ich na śmierć, na pierwszy ogień. Dookoła widział pooraną przez eksplozje ziemię upstrzoną fragmentami jego oddziału. Tyle żyć zakończonych w imię…tutaj, w obliczu tej świątyni śmierci to i tak nie miało znaczenia. Nie zdążył poznać ich wszystkich, teraz żałował. Za młodzi byli żeby opowiadać swoje historie, ale wiele z nich mogli napisać. Powietrze dookoła zrobiło się ciężkie, zupełnie jakby śmierć zaczęła przybierać materialną formę…
Kiedy pocisk przebił jego czaszkę na wylot, nie miał czasu przypomnieć sobie sierżanta który ostrzegał że pole bitwy to nie miejsce dla myślicieli

Dreptała między ciałami, martwymi lub z których duch powoli wyciekał. Nie przejmowała się smrodem ani widokiem brutalnie zamordowanych ludzi; czy robactwa, które wgryzało się w soczyste trupy.

Jakiś mężczyzna machał, piszczał i krztusił się własną krwią, zanurzony w tłumie odpoczywających zwłok. Starał się zwrócić uwagę kogokolwiek, kto by ostatnim strzałem pozwolił mu dołączyć do jego przyjaciół. Dziewczynka zignorowała go. Nie jest tym kogo szuka, po co ma się więc zatrzymywać?

Potarła drobnymi dłońmi o siebie i dmuchnęła w nie ciepłym powietrzem. Słońce i bezchmurne niebo kpiło z niej, było lodowato. Chłód wkradał się pod sukienkę i przesiąkał skórzane buciki, by kłóć palce i pięty.

Chciała pomóc wymierzyć sprawiedliwość buntownikom. Było jednak już za późno, teraz musiała szukać.

Poprawiła maskę filtracyjną, pod nią zawsze było gorąco. Wciąż słyszała gdzieś w oddali ludzkie wrzaski, czasem podobne do kwilenia zarzynanej świni; i hukanie pomarańczowych granatów, a tłumy pyłu wznosiły się za wzgórzami. Niektóre niebezpiecznie blisko.

Dziewczynka jednak rozglądała się tylko. Ostrożnie wymijała ludzkie truchła. Starała się nie nadepnąć na żadną oblepioną we krwi rękę, czy rozerwaną nogę. Nie z powodu powinności jaka mogła ją dręczyć, by oddać choć trochę szacunku nieboszczykom. Teraz chciała tylko wyglądać jak najładniej na spotkanie z tatą.

W końcu rozpoznała znajomy Kołnierz Kasty na szyi. Podbiegła do taty. Nie był zadowolony z jej obecności. Makabryczne dawne pole bitwy to najgorsze miejsce dla dzieci, szczególnie małych dziewczynek.

Dwie duże krwiste plamy na jego kamizelce już zakrzepły. Dziwnie wykręcona lewa stopa była całkiem naga. Oczy szeroko otwarte patrzyły wprost na nią. Nie poczuła smutku. Zerknęła tylko na niego małymi oczami schowanymi pod maską i usiadła obok martwego taty.

Złapała się rączkami za kolana i czekała. Co miała robić? Znalazła to czego szukała, ale teraz jest nieprzydatne. Nie ma dokąd wracać, musi więc czekać.

——————————————

Krótki tekst post-apokaliptyczny. Nie podoba mi się, może w 20%. To świeży twór. Zazwyczaj poprawiam teksty po dobrych parę razy. Moim zdaniem z pisaniem jest jak z rysunkiem. Najpierw szkic, czyli ogólny zarys i kształt, a dopiero potem tekst dopieszczamy, poprawiamy i wtedy nabiera pełnego blasku. Jednak nie piszę dużo. Niedawno postanowiłam tą moją „bierną pasję” przekształcić w coś bardziej „czynnego”. Byłabym szczęśliwa za jakiekolwiek uwagi. Ponieważ chcę pisać lepiej!

Wtedy znów obudził się jego mózg, jego myśli. Stał w samym środku linii wroga. Nie wie… Nie pamięta, jak się tu znalazł, jak tu dotarł, ale wie o co walczy. Walczy o wolność, o lepsze i bezpieczniejsze jutro. Jego przyjaciele są w tyle, walczą dzielnie, lecz przeciwników nie ubywa. Wracają powoli jego zmysły, zaczyna rozumieć swoje położenie. Okropne i beznadziejne położenie.

Stopy toną w mokrej od krwi ziemi, obok leżą ciała, brudne od ziemi, krwi i potu, mają otwarte oczy, przepełnione wola walki, nienawiścią i zapałem, ostatnimi iskrami jakie trzymały ich przy życiu. Słychać okrzyki, raz radości, raz walki, raz rozpaczy. Słychać trzask metalu i drewna, tętent kopyt, nawoływania, placz i błagania o litość, o życie…

Odbił kolejny atak, jeszcze jedna obrona, oddał atak, powalił kolejnego przeciwnika na ziemię. Wciąż żył w transie, nie chciał go zabijać, to tylko kolejny człowiek pochłonięty wirem wojny. Nie miał czasu ani siły nad tym myśleć, wbił nóż głęboko w unoszącą się i drżącą klatkę piersiową mężczyzny i ruszył dalej przed siebie. Zna swój cel i zna jego cenę, wysoką cenę.

W oddali słyszy głos. O dziwo znajomy, znajome słowa. Ale one do niego nie docierają, jakby był we śnie, w osobnym pokoju, jakby dobiegał do niego tylko cień wydarzeń..

Ale to już koniec. Poczuł ostry ból w okolicy płuc, do ust napłynęła krew, nie mógł jej przełknąć, było jej za dużo, oczy zaszły mgłą, nie mógł się poruszyć ani ustać na nogach. Runął na ziemię patrząc tępo w niebo, słuchając cichnących głosów, czując jak ziemia robi się chłodniejsza, widząc jak chmury się oddalają i wirują. Wszystkie kłopoty, myśli i problemy go opuściły, a z jego oczu spłynęły ostatnie łzy. Nie czuł już nic, wydobył z siebie ostatni oddech i zamarzł tak na zawsze, zapamiętany jako jeden z wojowników, który oddał swoje życie w imię dobra.

Pozdrawiam,
Paddy

Znalazłam tę stronę wczoraj wieczorem i pomyślałam, że spróbuję wykonać pierwsze z ćwiczeń:

Niebo zasnute jest ciemnymi chmurami, z których siąpi deszcz, jakby niebo płakało nad losem tych wszystkich naiwnych ludzi, uważających się za Panów Śmierci. Szczęk stali o stal miesza się z odległymi odgłosami, milknącej już burzy. Bogowie są rozgniewani. Co chwilę do moich uszu dociera krzyk rannych i umierających, tych którym klingi mieczy oraz groty strzał rozdzierają skórę. Gdzieś tam, pośród tego wszystkiego, pośród echa walki, cienia śmierci niosącego się ponad równinami i górami, rozpraszającego się w ogromnym borze, słychać ciche rżenie spłoszonych wierzchowców oraz płacz kobiet oraz dzieci branych do niewoli. Powietrze jest gęste od zapachu krwi, którą spłynęły ulice stolicy. Płonące domy falują od ciemnego, smolistego dymu. Bijący od jaskrawego ognia żar sprawia, że oczy mi łzawią, a ciemne kosmyki włosów przywierają do lepkich od pożogi i potu policzków.
Kątem oka widzę dwie kobiety, prowadzące wspierającego się na ich barkach mężczyznę ze strzałą wystającą mu z piersi. Jego krew znaczy długi ślad za nimi.
Gdybym tylko zdołał przebić się otaczający mnie krąg żołnierzy z wrogiego oddziału, gdybym tylko zdołał przemknąć do niedużego drewnianego domku, stojącego w płomieniach, mógłbym jej pomóc. Przynajmniej raz uczynić, coś co pokazałoby jej, jak bardzo ją kocham, coś co mogłoby wynagrodzić jej to kim się stałem, jak zmieniła mnie wojna… Niestety chatka jest za daleko, a żołnierzy za dużo, ale mimo tej palącej świadomości, mimo ziejącej w mojej piersi ranie, walczę. Walczę, bo ufam, że gdy się tam znajdę, gdy do niej dotrę będę mógł powiedzieć, że zrobiłem wszystko, aby jej pomóc, aby ją ocalić. Nawet jeśli to nie będzie prawdą, nawet jeśli mogłem zrobić więcej.
Zamachuję się mieczem, którego klinga już dawno przybrała barwę szkarłatu. Moje uderzenie jest silne, pełne precyzji dokładnie takie, jakie chcę. Ugodzony mężczyzna opada na kolana, z jego uchylonych warg wypływa strużka ciemnej krwi. Wolno sunie w dół brody i skapuje na ziemię, on osuwa się na bruk i wstrząsany drgawkami, wyziewa ducha.
Nie czerpię radości z jego ofiary. Śmierć od zawsze mnie przerażała, a zwłaszcza ta, którą ja zadawałem, i mimo że z czasem do tego przywykłem pozwalając, aby pole bitwy stało się moim parkietem, a walka prawdziwym tańcem mięśni i stali, nie mogę znieść świadomości, że z każdym kolejnym powalonym przeze mnie przeciwnikiem, staję się potworem podobnych do nich. Do wszystkich tych ludzi uważających się za istoty nieśmiertelne, niezniszczalne, wspaniałe…
Pozwalając się ponieść wirowi walki, przerażającej furii, którą budzi we mnie świadomość, że nie zdążę na czas, że jej nie pomogę, powalam następnego napastnika, ale na jego miejscu wyrósł następny. Potężny i barczysty o groźnie wyglądającej twarzy, oszpeconej bliznami. Ja też mam kilka, szczególnie widocznych na dłoniach pokrytych krwią, zadrapaniami i pęcherzami od trzymania rękojeści miecza.
Wiem, że starcie z nim nie będzie proste, bowiem nie wygląda na gościa lubiącego przegrywać. Pewnie stoi na nogach, ściskając szeroki miecz w dłoni. Prawej, ja z kolei dzierżę swój w lewej. Bez chwili wahania wykonuje pierwsze parcie. Rzuca się na mnie, a ja mocno trzymając gardę, blokuję jego cios.
Atakując pewnymi i szybkimi uderzeniami, wykorzystuję te kilka sekund, które mi dał i oglądam się przez ramię. W tłumie walczących widzę długi, rudy warkocz włosów Efraina. Jego przystojna twarz o ostro zakończonym podbródku, pokryta jest grubą warstwą krwi i błota. Zielona tunika czarna i podarta. Jednak inni, gdzieś przepadli.
To rozkojarzenie nie ułatwiło mi niczego. Mój przeciwnik szybko mnie wybadał. Zaczyna atakować od dołu, gdy ja paruję z góry. Zamachuję się mieczem, ale on zgrabnie unika mojego cięcia, zadając swoje. Nagle pęd powietrza uderza w mój policzek, po którym spływa krew. Mam ochotę ją otrzeć, ale się powstrzymuję. Krew płynie dalej, a ja walczę. Jestem, jak tornado. Moje taki są pewne i solidne, jednak przeciwnik również ma się czym pochwalić.
Gdy na mnie skacze, robię wykop i powalam go na ziemię. Upada rozchlapując błoto. Ciężko dysząc z wściekłości oraz zmęczenia unoszę miecz w górę, a następnie przebijam klingą pierś, wojownika. Nowa warstwa krwi, oblepia moją twarz, rękawy tuniki oraz skórzaną zbroję. Nie zważając na to prę do przodu, biegnę ku płonącemu domki, gdzie widzę ją…
Katharina ma długie ciemne włosy, sięgające pasa i białą koszulę nocną. Jej twarz jest pokryta sadzą. Wyłania się z ognia, niczym bogini dusząc się i głośno kaszląc. Przechodzi kilka kroków do przodu i upada na ziemię zbrukaną krwią. Serce podchodzi mi do gardła. Rzucam się w jej stronę z imieniem ukochanej przyklejonym do rozciętych w kąciku ust. Biegnę, co sił w nogach, opadając na kolana przed jej bezwładnym ciałem. Najdelikatniej, jak potrafię przekręcam ją na plecy kładąc sobie głowę Kathariny na udach.
Teraz mogę się jej lepiej przyjrzeć. Twarz oprócz sady pokrywają jeszcze liczne zadrapania i bąble po poparzeniach. Ma spuchniętą wargę i rozcięty łuk brwiowy, na szczęście oddycha, płytko, ale oddycha. Jednak, ja wiem, że każdy wdech niezwykle wiele ją kosztuje… Miałem ją uratować, a tymczasem patrzę, jak umiera na moich rękach.
W tym momencie już nic nie ma dla mnie znaczenia. Kompletnie nie skupiam się na walce toczącej się za moimi plecami, a swoim prywatnym piekle i jej ciemnych oczach, w których stopniowo gaśnie życie.
– Arawn – szepcze z trudem unosząc powieki. Wyciąga w moją stronę poparzoną dłoń, a ja jak ostatni kretyn ją chwytam i przyciskam do swojego policzka. Płaczę, ona również, ale w tym momencie to nie ma najmniejszego znaczenia. Chciałem jej jeszcze tak wiele dać, tak wiele powiedzieć, a tymczasem…
Znowu narasta we mnie złość. Król mówił, że miasto jest bezpieczne, że wrogie oddziały nie zdołają wtargnąć na jego teren… Głupi ludzie w to uwierzyli. Bawili się i świętowali do czasu, aż chroniący go strażnicy nie zostali powaleni, czego następstwem było oblężenie. Oblężenie trwające już od przeszło dwóch dni…
– Kocham cię – mówię szczerze i żałuję, że nie miałem na to odwagi wcześniej.
Usta Kathariny rozszerzają się w słabym uśmiechu, którego następstwem jest paskudny, suchy kaszel.
– Wiem – odpowiada, ledwo słyszalnym głosem zamykając oczy, a ja… Ja czuję, że odchodzę od zmysłów. Gdy przestaje oddychać, przywieram do jej klatki piersiowej zanosząc się przeraźliwym płaczem. Nic nie ma dla mnie znaczenia.
Ostatnią rzeczą, którą pamiętam jest wspomnienie Efraina, próbującego zabrać mnie z pola bitwy. Niczego więcej nie pamiętam.